صدای گریان ملی خانم پیچید توی گوشش :

– الو آرام … خودتی مادر ؟ … الهی قربونت برم !

هق هق گریه اش … آرام چنگ زد به بند کیفش .

– چی شده مامان ؟ چرا گریه می کنی ؟

– بابات می گفت … این پسره فهمیده که رفتی آموزشگاه !

آرام نفس لرزونی کشید … سعی کرد لحنش عادی باشه :

– خب … آره !

– الهی لال می شدم مادر … الهی می مردم پشت تلفن از دهنم در نمی رفت ! من چه خبر داشتم که …

– خب حالا چی شده مگه ؟!

آرام بی تاب بود . در موقعیتی نبود که بتونه درست و حسابی جواب به کسی بده . فقط می خواست مادرش رو آروم کنه ، چون ته قلبش هنوز هم به چیزهایی غیر از خودش اهمیت می داد … و همیشه آرامش مادرش براش در اولویت بود .

دیگه نفهمید چی گفت و چی شنید … فقط با جملاتی سر و ته مکالمه رو هم آورد ، به ملی خانم قول داد بهش بعداً زنگ می زنه … و بعد تماس رو تموم کرد .

بقیه ی راه در سکوتی خفقان آور گذشت تا اینکه به خونه رسیدن .

فراز ماشین رو پارک کرد و بدون اینکه به آرام نگاهی بندازه ، پیاده شد . آرام نفس عمیقی کشید و با چونه ای بالا گرفته ، پشت سرش به راه افتاد .

ترس موهومی داشت اونو از پا می انداخت … ولی نمی خواست فراز اینو بفهمه !

اصلاً چرا باید می ترسید ؟ مگه چه کار بدی انجام داده بود ؟! چیکار کرده بود که فراز اینطور حق به جانب سکوت کرده بود … و لابد فکرهایی توی سرش هم داشت .

وارد خونه که شدن … فراز وسط سالن ایستاد . دست هاشو به کمر گرفت و نگاهش بی هدف به روبرو … هنوز از نگاه کردن به آرام ، فرار می کرد .

– برو آرام … برو توی اتاقت و درو قفل کن ! برو دم دستم نباش عزیزم !

چشم های آرام گرد شد ، نفسش بند اومد … سرش رو عقب کشید و خواست چیزی بگه . ولی ناگهان چرخید و با قدم هایی تند و تیز دوید … و تقریباً فرار کرد توی اتاق و درو پشت سرش بست .

زانوهاش نا نداشت . هجوم وحشیانه ی آدرنالین رو در رگ و استخوانش می تونست حس کنه .

نشست روی لبه ی تختخواب و دقایقی طولانی به صدای سکوت گوش کرد .

دیشب وقتی بعد از بوسه ی فراز به این اتاق پناه آورد ، ساعت ها اشک ریخت . فکر می کرد دیگه از این بدتر نمی شه … ولی شده بود ! اونقدر بد شده بود که حالا حتی اشکی برای ریختن نداشت !

پلک های خشک و سوزانش رو روی هم فشرد .

از اون وضعیت متنفر بود … از اون سکوت و هیچ کاری نکردن . این واقعیت داشت که ترس از شلاق خوردن ، بدتر از دردش بود .

ولی وقتی انتظار توفانی رو داشت ، باید چه می کرد ؟ … به جز صبر …

از جا بلند شد و با قدم های سنگین قفل در اتاقو چک کرد . بعد چرخید و مانتو و شالش رو از تنش در آورد و روی تخت انداخت .

فکر می کرد بهتره آبی به بدنِ گر گرفته اش بزنه .

وارد کابین دوش شد و دقایقی طولانی با چشم های بسته زیر دوش آب ایستاد .

وقتی از حمام خارج شد ، هنوز هم همه جا سکوت بود .

نمی دونست ساعت چنده . موهاش رو با حوله خشک کرد و بافت . کرم مرطوب کننده به دست ها و صورتش زد . بلوز و شلوارِ مشکی رنگی پوشید و بعد مقابل آینه نشست و خیره به تصویرِ چشم هاش … .

ناگهان صدای موسیقی از طبقه ی پایین بلند شد . یک موسیقی غمگین و بی کلام … ترکیبی از پیانو و ویولون سل .

آرام مثل آدم های مسحور شده از پشت میز آینه بلند شد و به سمت در رفت .

تا دقایقی قبل فکر می کرد هیچ چیزی ، حتی انفجار یک بمب اتم نمی تونه اونو از اتاق امنش بیرون بکشه . ولی این صدای موسیقی … تردید داشت ، ولی درو باز کرد و آهسته از پله ها پایین رفت .

چراغ های سالن پایین اکثراً خاموش بودند . فراز رو دید که نشسته بود روی کاناپه ، میون کوسن های راحت … کمی خم شده بود به جلو . سرش پایین بود و لیوانی در دست داشت . روی میز بطری ماتی بود که تا نیمه از مایع بی رنگی پر شده بود .

احساسی راه گلوی آرام رو درهم فشرد .

– اون چیه داری می خوری ؟!

فراز حضورش رو از لحظه ی اول حس کرده بود . با سری پایین افتاده و چشم های بسته ، پوزخند زد :

– می گن آخر شب که می شه … آدما خالص ترینِ خودشون می شن ! موسیقی هایی که گوش می دن … کارهایی که می کنن … همه ی حرف هاشون !

آرام نفس داغش رو فوت کرد بیرون . بیشتر از اون پاهاش نمی کشید جلو بره . همونجا روی آخرین پله نشست و زانوهاش رو بغل گرفت .

– یک بار آخر شب با هم روبرو شدیم … تو مست بودی ! اون نقابی که همه ازت می بینن رو همراهت نداشتی … مثل یک هیولای بی رحم و عوضی بودی ! خالص ترینِ تو … بدترینته ! من بدترینت رو دیدم آقای حاتمی !

– خیلی اون خاطره رو مرور می کنی ؟! … می دونی منم زیاد بهش فکر می کنم ! همش از خودم می پرسم چی شد ؟ چرا اون اتفاق افتاد ؟ … من آدم بدی هستم . روزهای زیادی سیاه مست بودم … ولی اون شب …

یک لحظه مکث … از جا بلند شد و با نگاه به آرام … چشم هاش به خون نشسته بود . تن آرام رو می لرزوند .

– وقتی دنبالت افتادم … می دونستم زندگیم قراره برای همیشه تغییر کنه !

آرام از جا بلند شد … با دست هایی مشت شده و بدنی منقبض از غریزه ی دفاع . صداش می لرزید :

– گفته بودی هیچی یادت نیست از اون شب !

– جداً ؟ … خب دروغ گفتم بهت !

آرام مات و مبهوت شد . فراز در دو قدمیش

ایستاد . نگاهش خیره بود … پر از حرف بود … پر از فریاد بود .

– چرا می لرزی آرام ؟ از من می ترسی ؟!

آرام بزاق دهانش رو با بغض قورت داد و چیزی نگفت . فراز دوست داشت دستش رو بالا ببره و صورت اونو لمس کنه … پوست نازکِ گردنش رو ببوسه و بوی خوش شامپوی موهاش رو نفس بکشه ! دوست داشت … آه ! چقدر این دختر رو دوست داشت !

– از من نترس ! … من ازت عصبانی نیستم ، فقط ناراحتم … و کمی مست !

عمیق نفس کشید … بوی بدنِ تازه حمام شده ی دخترک رو حریص توی ریه هاش فرو بلعید .

– نمی دونی آرام … نمی دونی چقدر دلم آرامش می خواد !

آرام به خودش جرأت داد و گفت :

– تو آدم بدی هستی … لیاقت آرامش نداری !

– شاید … آره ! آدم بدی هستم … تو باهام نباشی ، بدتر هم می شم !

– حالا با من بازی راه انداختی ؟! … دوست داری باهام بازی کنی !

– چه بازی ؟!

– هیچی نمی پرسی ! … می خوای خودم بهت بگم ؟!

نفس لرزونش رو از گلوش خراج کرد … با تردید ادامه داد :

– فکر می کنی بهت خیانت کردم ؟!

فراز با سرعت گفت :

– نه !

باز هم لبخند کج ناهوشیارش :

– می دونم جرأتش رو نداری عزیزم !

لیوان نوشیدنیش رو به حالتی نمایشی بالا برد و بعد آخرین جرعه رو به سرعت نوشید .

آرام رو ترش کرد . دوست داشت جواب دندان شکنی بده … ولی می ترسید . فراز مست بود و به آرامشش هیچ اعتباری نبود . آرام حس می کرد روی لبه ی تیغ داره راه می ره . در شرایطی که داشتن هر حرف اشتباه یا حرکت نابجا می تونست فاجعه به بار بیاره .

فراز چرخید و با قدم های نامتعادل به سمت میز برگشت تا باز هم لیوانش رو پر کنه … همچنان خطاب به آرام گفت :

– تو رو که عقد کردم … به خودم قول دادم دیگه لب به الکل نزنم ! فکر می کردم عشقِ دخترکِ نیم وجبیم برام بسه که تمام عمر تلو تلو بزنم ! …

دست هاش رو دو طرف بدنش باز کرد و با صدای بلندی خوند :

– نام تو مرا همیشه مست می کند ! بهتر از شراب ! بهتر از تمام شعرهای ناب !

آرام به نفس نفس افتاده بود . تحمل اون وضعیت رو نداشت … داشت دیوونه می شد ! بی صبر و ترسیده دو قدمی به جلو رفت و گفت :

– بس کن ! … بس کن فراز ! اینطوری رفتار نکن !

– چی رو بس کنم ، عشق من ؟ … دوست داشتنت رو ؟

پوزخند تنبلی نشست روی صورتش … روی لبه ی تکیه گاه کاناپه تکیه زد و زمزمه کنان ادامه داد :

– ای کاش ازم بر می اومد !

– اینطوری نگو فراز ! من باورم نمی شه … من دوست داشتن تو رو باور نمی کنم ! هر چی هم که بگی … وقتی توی رفتارت هیچ اثری ازش نبینم ، باور نمی کنم !

فراز چیزی نگفت … سرش پایین ، چشم هاش بسته … انگار در عالم دیگه ای بود . آرام ادامه داد :

– تو اصلاً می دونی دوست داشتن واقعی چیه ؟ خودخواهیات رو با عشق اشتباه گرفتی … می خوای به من تحمیل کنی ! تو اصلاً معنی این کلمه رو نمی دونی !

باز هم سکوت کشدار و خمار آلود فراز … آرام باز گفت :

– می خوای بهت بگم با مجید در مورد چی حرف می زدیم ؟

فراز با چشم های بسته پاسخ داد :

– چی ؟! … در مورد عشق ور می زدین ؟!

اشک به دریچه ی چشم های آرام هجوم آورد … نفس زیر قفسه ی سینه اش پر پر زد .

– گفت که بهش در مورد من چه دروغایی گفتی ! گفت که بهش گفتی خودم خواستم باهات باشم ! … خودم خواستم باهام بخوابی ! خودم خواستم بکارتم رو بگیری !

فراز هیچ واکنشی نشون نداد … آرام بلاخره به گریه افتاد .

– تو چرا اینقدر پستی فراز ؟ چرا اینقدر بی رحمی ؟ چرا بدی هات تمومی نداره ؟!

#اردیبهشت۴۱۱

تقریباً فریاد کشید … بعد کف دستاشو جلوی دهانش گرفت و هق زد . فراز گردنش رو با سستی بالا گرفت و چشم باز کرد … نگاه خمار و بی اعتناش به آرام … انگار براش ذره ای هم مهم نبود که دروغش بر ملا شده .

– بعد از اینهمه وقت تو رو دیده و اونوقت بهت گفته که … اوه !

خندید … .

– چقدر احمقانه ! فکر می کردم بعد از اینهمه مدت که بهم رسیدین … حرفای جالب تری برای گفتن داشتین ! نه اینکه اومده چغولی منو کرده … مثل پسر بچه های لوس و مامانی …

آرام با خشونت داد کشید :

– مودب باش ! حق نداری بهش توهین کنی … حق نداری !

فراز تکیه اش رو از مبل برداشت و به سختی صاف ایستاد … باز جرعه ای از نوشیدنش رو خورد و بعد گفت :

– خب … آره ! باید اعتراف کنم عزیزم … که اون روز حرف های وحشتناکی بهش زدم ! کارهای وحشتناکی کردم ! برای اینکه بهت برسم …

لیوان از دستش افتاد و روی فرش واژگون شد ، ولی اعتنا نکرد . باز جلو رفت و در یک قدمی آرام ایستاد … خیره به چهره ی ظریف و غرق اشکش در تاریک و روشن خونه … با صدایی تو گلویی ادامه داد :

– کارهای بدتری هم می کردم … اگر مجبور می شدم !

آرام از ترس سکسکه کرد . نگاه فراز از چشم هاش پایین سرید تا روی لب هاش … چونه اش … خطوط گردنش … و برجستگی زیبای سینه هاش …

– همیشه فکر می کردم … تو کسی هستی که می تونی منو تبدیل به آدم خوبی کنی ! … فکر می کردم تو ناجی منی … منو از سیاهی می کشونی بیرون !

صداش محو و محوتر شد … نگاهش مثل نگاه بچه ای که مسحور شعله ی شمعی شده باشه … دستش بی اختیار بالا رفت و نشست روی برجستگی سینه ی آرام …