رمان مال من باش پارت 18

4.1
(14)

&& ایلیاد &&

پوک عمیقی به سیگار توی دستم زدم و نگاه خیرمو بهش دوختم …
روی صندلی لم داده بود و با فنجون قهوه ی تو دستش ور میرفت ، حسابی توی فکر بود !
گاهی اوقات خود به خود اخم می کرد …
گاهی اوقات لبخند های ریزی می زد …
گاهی اوقات هم متعجب ابرو هاشو بالا می فرستاد !!!
سیگارمو توی جا سیگاری خاموش کردم و درست روی صندلی نشستم …

+ به چی فکر میکنی؟!

با شنیدن این سوال من به خودش اومد ،
سرشو بالا گرفت و نگاهشو بهم دوخت …
با کمی مکث لب زد :

_ هیچی …
فکر کنم تو باهام کاری داشتی !
بگو ، می شنوم …

سرمو اهسته چند بار تکون دادم …
انگشتامو لای هم چفت کردم و گذاشتم روی میز رو به روم …
بعد از چند لحظه شروع کردم به حرف زدن :

+ ببین افشین …
خودت منو میشناسی !
اهل مقدمه چینی و حاشیه نیستم …
پس بنابراین یه راست میرم سر اصل مطلب … .

یه تای ابروشو بالا انداخت ، گوشه های لبشو کمی پایین داد و « خوبه » ای
زیر لب زمزمه کرد …

+ ببین من دنبال دردسر نیستم …
خودم به اندازه ی کافی مشغله دارم و … دیگه نمی خوام به خودم سخت بگذرونم …

با همون ژست مزخرفی که به خودش گرفته بود ، گفت :

_ فکر میکنی من خیلی بیکارم؟!
منم مثل تو … هزار تا مشکل و دردسر دارم !
اما باعث و بانی این دردسر جدید ، فقط و فقط خودتی … تویی که مثلا میخواستی زرنگ بازی در بیاری و از طریق یکی از بهترین افرادم ، بهم پشت پا بزنی !

بی حوصله پوفی کشیدم و گفتم :

+ باشه ، باشه …
اگه بگم اشتباه کردم قبول می کنی؟!

پوزخندی زد …

_ من اهل بخشش نیستم ایلیاد …
به خاطر تو الان پلیسا خونمو محاصره کردن !
توقع نداشته باش بگم بیخیال و راحت از این کارِت بگذرم !
تلافیشو … سرت در میارم …

دستی به صورتم کشیدم و لب زدم :

+ خیلی کینه ای هستی … خییلیی !

بیخیال از روی صندلی بلند شد و گفت :

_ عع … که اینطور !
پس معلومه تازه دارم میشم مثه خودت … .

نگاهی به ساعت مچیش انداخت و بعد لب زد :

_ دیگه باید برم …

نفسمو با حرص بیرون فرستادم و گفتم :

+ حرف آخرته؟!
یعنی نمی بخشی؟!

پشتش رو بهم کرد و گفت :

_ اره … حرف آخره آخرمه !
مثل اینکه قانون ما خلافکارا رو فراموش کردی … بخشش توی زندگی ما …
اصلا معنی نمیده !

این حرفا رو زد و به سمت در خروجی کافه پا تند کرد …
دستمو مشت کردم و محکم روی میز فرود آوردم …
صدای بدی بلند شد …
این پسر لجباز تر از این حرفا بود …
زرنگ بود ، خیییلییی زرننننگ !!!
هوفی کشیدم و گوشیمو از توی جیبم بیرون آوردم …
شماره ی هرمان رو گرفتم و گوشی رو سمت گوشم گرفتم ، بعد از چند لحظه صداش اومد :

_ بله رئیس …

+ ببین هرمان من با افشین حرف زدم …
مثل اینکه رد داده ! چون اصلا راضی نشد این بازی مسخره رو ادامه نده … !!!

_ خ … خب قربان …
من باید الان چیکار کنم؟!

+ چون این گند رو خودت به بار آوردی ، باید از همین الان بری جای عمارتش و حرکاتشون رو زیر نظر بگیری !
این افشین نقشه های خیلی پلیدی توی سرش چرخ میخوره !
شاید مجبور بشیم بُکُشیمش …

_ اما … اما قربان ،
اون … اون افردا زیادی رو داره …
اگه ما بخوایم آسیبی بهش بزنیم با اونا طرفیم !

صدامو بالا بردم و با عصبانیت گفتم :

+ فکر میکنی خودم این چیزا رو نمیدونم؟!
تو منو خر فرض کردی؟!

با صدای که ترس توش نمایان بود لب زد :

_ ن … نه رئیس این چه حرفیه؟!
عذر میخوام … .

درست روی صندلی نشستم و گفتم :

+ الان مهم این چیزا نیس …
مهم اون افشینِ که معلوم نیس میخواد چه غلطی کنه !
تو فعلا برو و عمارتش رو زیر نظر داشته باش … چیز مشکوکی دیدی بهم خبر بده !

_ چشم قربان … امر دیگه؟!

+ نیس … برو

_ اطاعت … .

… چند روز بعد …

&& سارا &&

با عصبانیت رو بهش لب زدم :

+ دست از سرم بردار افشین …
بهت گفته بودم …
من بدون تو به ایران بر نمیگردم !

کلافه و عصبی گفت :

_ سارا اینقدر رو مخ من راه نرو …
اخه چند بار باید یه حرفو تکرار کنم؟!
هاااا ؟!؟
تو نمیتونی کاری کنی که من به اون کشور لعنتی بر گردم ! نمیتونییییی …
چون خودم دوست ندارم برگردم !
من هرگز بر نمی گردم به ایران … متوجهی؟!

چند بار سرمو تکون دادم و گفتم :

+ اوکی …
پس منم هرگز به ایران بر نمی گردم !

پشتش رو بهم کرد و دستشو توی موهاش کشید …
خیلی داشت خودشو کنترل می کرد …
من اینو از روی نفسای کوتاه و سریعی که میکشید ، متوجه شدم !
تقریبا حدود یه هفته از اومدن من به این عمارت میشه …
و مثل اینکه دیشب پلیسا تصمیم به رفتن گرفتن !
چون الان افشین گیر داده که باید برگردم ایران !
یکهو برگشت به سمتم و لب زد :

_ باشه … دیگه بهت کاری ندارم … .
نمیخوای برگردی مشکلی نیس …
فقط از عمارت من برو …

انگشت اشارشو به سمت در اتاق

گرفت و عصبی ادامه داد :

_ فقط برووو … .

اشک توی چشمام حلقه زده بود …
چقدر آدم باید بی احساس باشه؟!
چقدر باید بی رحم و سنگدل باشه اخه؟!
نفس عمیقی واسه کنترل خودم کشیدم و در اخر لب زدم :

+ معلومه میرم … دیگه دلیلی واسه موندن توی این خونه ندارم !

به سمت کیفم رفتم و از روی دسته ی مبل بر داشتمش …
بغضی که توی گلوم بود داشت خفم می کرد !
لباسامو که از قبل پوشیده بودم ، دستی بهشون کشیدم و توی تنم مرتبشون کردم …
نگاه اخرمو بهش انداختم و به سمت در حرکت کردم …
این خونه دیگه جای من نبود !
در اتاق رو باز کردم …
خارج شدم و در رو بستم … .
از پله ها پایین رفتم …
امیرسام و آبتین توی سالن ، روی مبل ها نشسته بودن و گرمِ حرف زدن …
وقتی متوجه من شدن ، ساکت بهِم خیره شدن …
این دوتا پسر خیلی مهربون بودن !
با افشین فرق می کردن … .
لبخندی به روشون پاشیدن و از خونه بیرون زدم …
نگاهمو توی حیاط بزرگ عمارت چرخوندم …
عاشق این حیاط بزرگ و قشنگ ، شده بودم …
خیلی دوستش داشتم …
اما از اون قسمت تاریکی که تهش به اون مکان مخفی ختم می شد ، زیاد خوشم نمیومد !
سری تکون دادم و به سمت در خروجی پا تند کردم …
به خودم که اومدم رو به روی عمارتش ایستاده بودم !…
پوزخندی به حال و روزِ بدم زدم و برگشتم و را افتادم …
باید میرفتم هتل …
میرفتم اونجا و توی سکوت فکرامو روی هم میریختم ، شاید بتونم یه راه حلی پیدا کنم … البته، شااااید !! … .

به این رمان امتیاز بدهید

روی یک ستاره کلیک کنید تا به آن امتیاز دهید!

میانگین امتیاز 4.1 / 5. شمارش آرا 14

تا الان رای نیامده! اولین نفری باشید که به این پست امتیاز می دهید.

پارت های قبلی همین رمان
رمان های کامل

دسته‌ها

اشتراک در
اطلاع از
1 دیدگاه
قدیمی‌ترین
تازه‌ترین بیشترین رأی
بازخورد (Feedback) های اینلاین
مشاهده همه دیدگاه ها
.
.
2 سال قبل

چرا لفتش میدی بزار دیگ

1
0
افکار شما را دوست داریم، لطفا نظر دهید.x