از سر ناچاری به سمت در رفتم و بازش کردم و بعدهم یکی دو قدم عقب رفتم.
خیلی آروم درو کنار زد و اومد داخل.
اونقدر از دستش عصبانی و دلخور بودم که
واسه اینکه چشم تو چشم نشیم سرمو چرخوندم و سمت دیگه ای رونگاه انداختم.
درو بست و با کشیدن یه نفس عمیق پرسید:

-قهر کردی با من !؟

جوابی ندادم و فقط بغض کردم.
یه خودم گفته بودم اگه ببینمش و باهاش تنها بشم هرچی از دهنم دربیاد بهش میگم اما الان که باهم رودرو شده بودیم هیچ حرفی برام نیومد که بزنم.
اصلا چی داشتم که بگم!؟
اون منو مسخره ی خودش کرده بود.
بهم گفت دوستم داره…
منو وابسته ی خودش کرد و بعدهم به راحتی با کس دیگه ای قرار ازدواج گذاشت.
حالا با وجود همچین چیزایی چطور میتونستم آروم و خونسرد باشم !؟
چطور میتونستم حتی نسبت یه یاسین و حقیقی و واقعی بودن احساسش حس خوبی داشته باشم آخه چطور !؟
اومد سمتم و گفت:

-سوفیاااا…

خواست لمسم بکنه اما قبل از اینکار خودمو کشیدم عقب و خیلی سریع و عصبی گفتم:

-قرار عقد و عروسیت رو گذاشتی شاه دوما هاااان !؟به سلامتی کی …

حرفمو قطع کرد و گفت:

-بس کن دیگه سوفیا!

با بغض پرسیدم:

-چی رو بس کنم هاااان !؟ چی رو؟ تو داری ازدواج میکنی.داری با مائده ازدواج میکنی همچی بین ما رسیده به ته خط…

اومد سمتم.بازوهام رو گرفت و گفت:

-هیچی بین من و تو به ته خط نرسیده.من جز تو هیچ دختر دیگه ای رو نمیخوام…میفهمی!؟ فقط تو…

دستهاش رو از روی شونه هام کنار زدم و عقب عقب به سمت تخت رفتم.روش نشستم و عین ماتم زده ها زل زدم به پاهام و تند تند و عصبی گفتم:

-هه! فقط من! تو منو خر فرض کردی…یه خر خیلی شوت

با اخم بهم چشم دوخت و گقت:

-سوفیاااااا….این حرفها چیه!؟چی داری میگی…من اینجام و دارم بهت میگم بشنو اما باور نکن…هیچ اتفاقی بین من و کسی که واسه من مثل خواهرمه نمیفته! هیچ اتفاقی!

اگه خودم شاهد همچی نبودم حرفهاش رو باور میکردم اما الان…الان چی رو میشد انکار کرد!؟
اتفاقها و حرفهایی که خودم شاهدش بودم!؟
اومد و کنارم نشست.دستشو دور شونه ام انداخت و گفت:

-هیچوقت اون چیزی که توداری بهش فکر میکنی و الان بخاطرش ناراحتی اتفاق نمیفته اینو بهت قول میدم!

پوزخند زدم و پرسیدم:

-هه !؟ چطوری؟تو نمیتونی جلوی پدرت رو بگیری!اون تورو وادار میکنه با مائده ازدواج کنی …

بغض کرده بودم.من واقعا دوستش داشتم.
حسی رو باهاش تجربه کرده بودم که هیچوقت با هیچکس دیگه ای تجربه نکردم.
من عاشقش بودم.
اونقدر زیاد که فکر اینکه بخواد مال مائده بشه برام دیوونه کننده بود.
تو اوج نگرانی من شروع کرد خندیدن و بعد هم با دراز کردنم روی تخت به آرومی خیمه زد روی تنم.
با دست راستش موهام رو بالا جمع کرد و یه بوسه رو پیشونیم کاشت و گفت:

-مگه من بچه ننه ام که وادارم کنن به زور پای سفره ی عقد بشینم!؟ باهاشون صحبت میکنم اول با پدرم و بعدهم با مائده…باید بدونه مثل خواهرم می مونه نه کسی که بتونم برای ازدواج بهش فکر کنم!

زل زدم تو چشمهاش …مطمئن نبودم و هنوز هم ترس داشتم.
ترس از اینکه شاید همه ی اینها فقط حرف باشن.
حرفهایی برای آروم کردن من!
آهسته پرسیدم:

-تو فقط میخوای منو آروم بکنی درسته!؟

بازم خندید.شاید میخواست حال و هوای منو عوض بکنه.دستشو از زیر پیرهنم رد کرد و همونطور که آروم آروم بالا میاوردش گفت:

-مگه تو بچه ای که من بخوام گولت بزنم آروم بشی ونگ ونگ راه نندازی !؟من تعارف ندارم واسه همچین چیزی…با هیچکس!من تورو میخوام سوفیا!قسم میخورم

نمیدونم چرا اما دلم با شنیدن حرفهاش آرومتر شد.
آخه واقعا تا چنددقیقه پیش احساس میکردم از دستش دادم و کلا از زندگی مایوس شده بودم.
لبخند آروم و ملیحی زدم.
دستهام رو دور گردنش حلقه کردم و پرسیدم:

-راس میگی!؟

بالاخره دستش رو رسوند به سینه ام.با پای راستش لنگهامو از هم فاصله داد و بعد سرش رو بیشتر خم کرد.بدون بستن چشمهاش لبهامو بوسید و بعد دوباره سرش رو بالا گرفت و جواب داد:

-معلومه که اینکارو میکنم…مگه من ماست و شلغمم همینطور بمونم تا زنم بدن!؟ میگم…مطمئن باش!

چشمهاش رو بست و دوباره با خم کردن سرش لبهاش رو گذاشت روی لبهام.
حالا دیگه آرومتر شده بودم و اون ترس و دلهره و پریشونی افکار جاش رو به آرامش و حتی لذت داد…
پلکهامو روی هم گذاشتم و شروع کردم همراهی کردنش…
سینه ام رو به آرومی می مالوند و لبهاش رو پر اشتها و آبدار و همیق میک میزد…