بهمدیگه خیره بدون اینکه حرفی بزنن.

حتی من و یاسر هم ساکت بودیم.

دست به سینه تکیه ام رو داده بودم به دیوار و حین تماشا کردنشون به این فکر میکردم که چیشد که بعد از اینهمه مدت تصمیم گرفت بیاد اینجا درحالی که خودش مارو از عمارت انداخته بود بیرون!

شاید اومده بود که به زعم خودش یه فرصت دیگه بهمون بده.

که باز برگردیم به عمارت و روز از نو روزی از نو…

بعد از یه سکوت طولانی، با جمله ی کوتاه و مختصرش همه مون رو به تعجب انداخت:

-برگرد خونه!

-برگردم !؟

این رو مامان پرسید و بابا هم‌جواب داد:

-آره…برگرد

مامان لبخند تلخی زد و خونسرد اما دلخور گفت:

-من برنمیگردم یه اون عمارت منوچهر! بر نمیگردم جایی که خودم حتی آخرین نفری که واسه کارهام تصمیم میگیرم هم نیستم.مثل پسرم…

اون عمارت رئیس داره اون هم نه یکی و دوتا…سه تا!

واسه هر اتفاقی تو و خواهرهات بدون مشورت در موردش تصمیم گرفتین و من همیشه کنار اومدم و خدا و خود تو شاهدین که هرگز اعتراض نکردم اما در مورد یاسین…

مکث کرد.اینبار زل زد تو چشمهاش و گفت:

-نه! منوچهر! در مورد یاسر کوتاه نمیام!

اون همیشه کنارت بوده.

از وقتی بچه بوده مثل یه شاگرد همه ی کارهاتو انجام داده.

چرا بهش بها نمیدی؟

چرا اجازه نمیدی با کسی ازدواج کنه که دوستش داره نه کسی که براش مثل خواهر هست و بارها اینو گفته و شماها حاضر نیستین حتی واسه چندثانیه بهش فکر کنین…

-یاسین پسر ارشد منه و همه میدونن من چقدر اونو میخوام…

مامان پوزخند زنان گفت:

-چه فایده داره وقتی به خواسته های خودش اهمیت نمیدی!

بابا خیلی بی هوا گفت:

-موافقت میکنم…

هر سه بهش زل زدیم.نگاه های پرسیشمون وادارش کرد کرد جمله اش رو تا اونجا قطع نکنه ودرادامه بگه:

-با ازدواج یاسن و سوفیا موافقت میکنم!

ماتم برد!

با شناخت و باوری که نشبت به پدر مستبد و خشک و جدی و غد و یک دنده و مغرور خودم داشتم تقریبا مطمئن بودم محاله با ازدواج من و سوفیا مواقت بکنه اما حالا…

حالا همه چیز یه طور دیگه شده بود!

عجیب و غریب شده بود بابا.

آخه مگه میشد کوتاه بیاد و موافقت بکنه ؟