آرام یکی از بشقاب های چینی سفید رو برداشت و یک شیرینی پای سیب توی بشقاب گذاشت . باز دختره پرسید :

– دوست صمیمی هستین با هم ؟

– آره ، تقریباً !

– خانواده اش رو می شناسید ؟ از نزدیک دیدین ؟

آرام گفت :

– خانواده ای نداره به اون صورت . پدر و مادرش شنیدم فوت کردن . فقط یک برادر بزرگ تر داره که …

دختر وسط حرفش پرید :

– دو تا !

آرام چنگالش رو برداشت و یک تیکه از پای سیب رو جدا کرد و با اطمینان گفت :

– نخیر ! فقط یکی !

آهنگ عوض شد … ایندفعه ابی شروع کرد به خوندن : بیا کنارم سرو ناز بی تاب !

– چه رژ لبت خوش رنگه !

نیش آرام باز شد :

– مرسی !

– مارکش چیه ؟

– مای !

– وای من عاشق این مارکم ! خیلی قیمتاش خوبه … ولی جنسش هم اصله !

آرام اوهومی گفت . ولی فرصت نکرد چیز بیشتری بگه . دختری از میدون رقص خارج شد و شاد و نفس زنون سر میز اونها رفت .

– وای … چه خبره اون طرف بچه ها ! یه چیزایی به گوشم رسیده !

نگاهش چرخید سمت آرام و از دوستاش پرسید :

– دوست جدید پیدا کردین ؟!

آرامی تکونی به خودش داد و با اون دختر دست داد و گفت :

– آرامم ! اتفاقی آشنا شدم با دوستاتون !

دختر خوشوقتمی گفت و باز مثل اسفند روی آتیش شروع کرد به بالا و پایین پریدن :

– بچه ها ! بچه ها ! یه چیزی بگم … اصلاً باورتون نمی شه !

– چی شده ؟

– برادر عروس … حدس بزنید کیه ؟ حدس بزنید دخترا !

یکی از دوستاش شونه ای بالا انداخت و با لحنی بی اعتنا گفت :

– چه بدونم ! شخص خاصیه ؟!

– فراز حاتمیه !

دست آرام که باز به سمت بشقابش دراز شده بود ، توی هوا معلق موند … نفسش زیر گلو حبس شد … یهو آتیش ریخت توی جمجمه ی سرش .

– سسشعر نگو ! یعنی چی ؟!

– به خدا راست می گم ! از اقوام عروس شنیدم !

– پس چرا فامیلشون فرق داره ؟

– چه می دونم ! شاید ناتنی هستن !

یهو صدای جیغ و دادی بلند شد … و بعد زمزمه ای خیلی زود به میزشون رسید .

فراز حاتمی اومده بود !

سه تا دختره یه جور باور نکردنی به وجد اومدن . یکیشون کف دستاشو بهم کوبید و گفت :

– یعنی جدی جدی خودشه ؟!

اون یکی دیگه گفت :

– خدایا الان غش می کنم !

– بریم … بریم از نزدیک ببینیمش ! من که هنوز باورم نشده !

بعد هر سه به آرام نگاه کردن … یکیشون پرسید :

– شما نمی یاید ؟!

آرام هنوز منگ بود … ضربه ای که خورده بود ، کاریتر از اون چیزی بود که در لحظه دردش رو بتونه حس کنه .

فقط سرش رو به چپ و راست تکون داد . هنوز هم باورش نمی شد !

فراز حاتمی برادر ارمغان بود ؟! … برادرش ؟!

دخترها به سرعت از میز فاصله گرفتن و رفتن .

آرام همه ی جرأتش رو جمع کرد و به عقب چرخید … نمی تونست به چشم هاش اعتماد کنه ! شاید عقلش رو از دست داده بود ! این آخرین چیزی بود که انتظارش رو داشت ! اصلاً چطور ممکن بود ؟!

ولی این واقعاً فراز حاتمی بود که وسط سالن دوره اش کرده بودن … باهاش حرف می زدن ، امضا می گرفتن ، عکس … خدایا ! خودِ خودش بود !

ته دلش پیچ و تاب می خورد از استرس . حالت تهوع گرفته بود .

چشم هاشو با درد بست و روشو از جانب فراز برگردوند . رو دست خورده بود … از ارمغان رو دست خورده بود و الان حس حماقت داشت خفه اش می کرد !

فراز اونو دیده بود یا نه ؟ نمی دونست ! ظاهراً دور و برش شلوغ تر از اون چیزی بود که آرام رو دیده باشه .

بی قراری موج می زد توی تن آرام . یک دفعه سر جا نیم خیز شد که بره … دیگه تحمل اون فضا رو نداشت . ولی در باز شد و ارمغان همراه نامزدش وارد شدند .

این تنها موضوعی بود که تونست تا حدودی توجهات رو از اون فراز حاتمی لعنت شده برداره .

آرام دوباره روی صندلیش نشست و نگاه کرد به ارمغان که چطور دست به دست نامزدش در جمع می چرخید و با ناز لبخند می زد .

همه ی تنش از حسی تلخ و مسموم لرزید … حس نفرت ! بیزاری !

دست هاشو روی میز مشت کرد و منتظر موند تا وقتش برسه و از اون جهنم فرار کنه .

ارمغان لباس بلند و بسیار زیبای سورمه ای رنگی پوشیده بود که نگین های ریز و درخشان روی دامنش ، شبیه یک شب پر ستاره جلوه می کرد . موهاش رو شینیون کرده بود و یک آرایش واقعاً بی نقص داشت .

خیلی زیبا شده بود و نامزدش هم … خب ، خوب بود ! موهای جو گندمی داشت و چهره ای معمولی . ار حرکاتش مشخص بود آدم متشخص و تحصیل کرده ایه .

بلاخره عروس و داماد به جایگاه مخصوص خودشون رسیدن … و آرام از جا بلند شد .

می خواست بره مانتو بپوشه و اون خونه رو ترک کنه . ولی تا چند کلمه با ارمغان حرف نمی زد ، آروم نمی گرفت .

از میون جمعیت گذشت و به سمت عروس و داماد رفت . هنوز چند قدمی فاصله مونده بود که ارمغان اونو دید و با شادی صداش کرد :

– وای … آرام جون !

از روی صندلیش بلند شد ، دست آرام رو گرفت و با محبت بغلش کرد .

– خوش اومدی عزیز دلم ! چه خوشگل شدی !

منتظر جواب آرام نموند … چرخید سمت نامزدش و گفت :

– افشار جان … ایشون آرام هستن ! همون دوست عزیزم که گفتم توی دفتر با هم کار می کنیم !

افشار نگاه کرد به آرام و لبخند زد و با لحنی بی نهایت مودب گفت :

– خیلی خوشوقتم !

آرام هم گفت :

– تبریک می گم !

افشار “متشکرمی” گفت و بعد ارمغان با هیجان بازوی آرامو فشرد و پرسید :

– لباسم چطوره به نظرت ؟

– رنگش زیادی تیره نیست ؟!

ارمغان یه مقداری سر خورده شد . نگاه کرد به دامن لباسش و گفت :

– آخه خیاطم گفت چون فاصله ی عقد و عروسیم کمه … بهتره این رنگی بپوشم که فرق داشته باشم با عروسیم . واقعاً زیادی تیره است ؟!

بعد سر بلند کرد و نگاه کرد به صورت آرام و ناگهان متوجه غیر عادی بودن صورتِ بدون لبخند او شد .

– آرام جون … چیزی شده ؟

آرام نفس عمیقی کشید … انگار که می خواست جلوی فوران خشم و نفرتش رو بگیره . با لحن بی نهایت منجمدی به ارمغان گفت :

– عمداً به من نگفتی ؟

رنگ از رخ ارمغان ریخت .

– چی رو ؟

– تو می دونی من وقتی می بینمش … حس بدی پیدا می کنم !

ارمغان دستش رو گرفت .

– عزیز دلم !

– می دونی حس حقارت می کنم … حالم بد می شه ! پس چرا ؟ … چرا … چی بهت می رسه ؟!

حالا شروع کرده بود به لرزیدن . انگار وسط قطب جنوب ایستاده بود ! ارمغان اونو کشید سمت خودش .

– آرام … خواهش می کنم … قربونت برم … اینطوری نیست که تو …

– چرا ازم خواستی بیام ؟

– چون دوستم هستی ! … می خواستم باشی ! … اونم …

مکث کرد ، دندوناشو روی هم فشرد و به زحمت اضافه کرد :

– بعداً برات توضیح می دم ! باشه ؟!

چنان ملتمسانه به آرام نگاه کرد که انگار می خواست به دست و پاش بیفته . آرام لبخند تلخی زد :

– من حالم خوب نیست ! باید برم …

– آرام … خواهش کردم ازت ! من …

– تبریک می گم … تبریک می گم خوشبخت شدنت رو !

بغض کرده بود . ارمغان با درد چشم هاشو بست .

– آرام !

ولی آرام دیگه نتونست بمونه . دستش رو از دست ارمغان بیرون کشید و بدون اینکه به چپ و راست نگاهی بندازه ، از سالن عبور کرد و دوباره به رختکن پناه برد .