نگاهی به ساعت مچی ام می اندازم

ساعت ۳ و نیم صبح را نشان می‌دهد و باید عجله کنم چون کمی بعد همه برای نماز صبح بیدار خواهند شد

ساک کوچکم را که از قبل آماده کرده ام بر میدارم و با قدم های آرام سمت در اتاق میروم

در را با کلید یدک باز میکنم و با کم‌ترین سر و صدا از پله ها پایین میروم

در پایین را هم بی صدا باز میکنم و بعد از خاج شدن از عمارت به سمت ترمینال قطار میروم

برای ساعت ۴ صبح بلیط دارم و تا آن‌ها متوجه نبود من بشوند به بندر رسیده‌ام

سوار قطار که میشوم نفس آسوده‌ای میکشم و سرم را به پشتی صندلی تکیه میدهم

با هزار و یک بدبختی کسی را پیدا کرده‌ام تا به صورت قاچاقی به دبی بروم

رفتن با هواپیما ریسک بزرگیس و احتمال دستگیر شدنم بسیار زیاد است به همین دلیل هم قاچاقی رفتن را انتخاب کرده‌ام

آنقدر به آینده نامعلومم فکر کردم که چشمانم کم کم گرم خواب شده و در دنیای بی‌خبری فرو میروم

★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★

ارسلان

مشتم را محکم روی فرمان میکوبم و پر از حرص در حالی که دستم به سمت موبایلم می‌رود زیر لب می‌گویم

_آخ،آخ آتوسا……………آتوسا دعا کن پیدات نکنم………….دعا کن پیدات نکنم که اگه پیدات کنم یه بلایی سرت میارم تا عمر داری فکر فرار کردنم به سرت نزنه

شماره میلاد را می‌گیرم و تماس را روی بلندگو قرار میدهم

از شدت خشم نفس نفس میزنم و حرصم را بر سر پدال گاز خالی میکنم و با سرعت به سمت عمارت حاج همایون می‌رانم

به بوق های آخر نزدیک می‌شود که بالاخره صدای خواب آلودش در ماشین پخش می‌شود

میلاد_چی میگی سر صب؟

کلافه و عصبی غرمیزنم

_ببند دهنتو تن لشتو جمع کن ظهر شده تو هنوز خوابی

خمیازه‌ای می‌کشد و می‌گوید

میلاد_چته باز افسار پاره کردی

_خفه شو میلاد………همین العان پا میشی رد شماره‌ای که برات میفرستم رو میزنی

میلاد_خط روشنه؟

کلافه دستی لایه موهایم میکشم

_نه خاموشه

دادی که می‌زند باعث می‌شود صدای موبایل را کم کنم

میلاد_اخه ابله………..تو که ادعای زرنگیت دهن همه رو سرویس کرده من رد گوشی خاموش رو چجوری بزنم

ارسلان_صداتو بیار پایین…………..

با نزدیک شدن به عمارت حاج همایون می‌گویم

ارسلان_بعدا بهت زنگ میزنم

منتظر جوابی از سمت او نمی‌شوم حین پارک کردن ماشین روبه‌روی در عمارت به تماس پایان میدهم

با ورود به عمارت متوجه سر و صداهای داخل آن میشوم

هرچه نزدیک تر میشوم صدا ها بیشتر می‌شوند

با ورود به ساختمان عمارت صدای فریاد حاج همایون واضح به گوش می‌رسد

حاجی_دختره‌ی خیره‌سر………….پیداش کنم زنده زنده چالش میکنم‌…………فکر آبروی منو نمیکنه دختره معلوم نیس…………….

هموز حرفش تموم نشده بود که هین رفتن به سمت پذیرایی با صدای بلندی گفتم

_حاجی،یواش برو ما هم بهت برسیم

با رسیدن به پذیرایی دست هایم درون جیب شلوارم می‌گذارم و ادامه میدهم

_اگه شما آنقدر به فکر آبروت نبودی العان آتوسا اینجا بود

چند قدم جلو میروم و رو‌به‌رویش می‌ایستم

_دیشب چیکارش کردین که العان فرار کرده؟

کف دستش رو محکم تخت سینم کوبوند

حاجی_دیشب پیش تو بود……… من چیکارش کردم ؟

پوزخندی زدم

_دیشب جلوی در که پیاده شد حالش خوب بود، قبول کرده بود این ازدواج رو

پشت دستم را  چندبار به قفسه سینه‌اش  میکوبم و از بین دندان های کلید شده‌ام غر میزنم

_اگه آتوسا رو پیدا نکنم یه این عمارت رو روی سرتون خراب میکنم

عقبگرد میکنم و با قدم های بلند از عمارت بیرون میروم

خودم هم نمی‌دانم این دختر چرا اینقدر برایم مهم شده است اما فقط به دنبال پیدا کردنش هستم

سوار ماشین میشوم و به سمت کارخانه میروم

★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★

آتوسا

با صدای زنگ موبایلم لای پلک های به هم چسبیده ام را باز میکنم و با خود فکر میکنم که قبل از سوار شدن موبایلم را خاموش کرده‌ام

موبایل جدیدم را برمیدارم و نگاهی به شماره دیانا می‌اندازم

حواسم به خط جدیدم نبود

خطی که کسی جز دیانا شماره اش را ندارد

تماس را وصل میکنم و گوشی را کنار گوشم می‌گذارم و با صدای خفه ای پچ میزم

_الو؟

صدای نگران دیانا توی گوشم می‌پیچد

دیانا_کجایی تو؟؟؟؟……….مگه قرار نبود بهم زنگ بزنی؟

کمی در جایم جا‌به‌جا می‌شوم و دستی به گردن دردناکم میکشم

_یادم رفت

دیانا_کجایی آتوسا؟‌‌ چرا همه دارن دنبالت می‌گردن؟

با کمی مکث میگویم

_دیانا دارم میرم‌………………….واسه همیشه

صدایش نگران تر میشود

دیانا_کجا داری میری؟؟؟درست حرف بزن ببینم

_توی قطارم میخوام برم دبی………….قاچاقی

صدای اینبار بهت زده است وقتی می‌گوید

دیانا_چه غلطی کردی خره…………….میفهمی داری چی میگی؟ ‌

_بهتر از هر زمان دیگه ای میفهمم

این حرفم عصبی‌اش می‌کند

دیانا_احمق تو اصلا میدونی دخترایی که قاچاقی میرن دبی واسه چی میرن؟

خودم هم ترسیده بودم اما ظاهرم را حفظ کرده و می‌گویم

_برام مهم نیست…………….دیگه نمیخوام اینجا بمونم،ارسلان خیلی خوبه‌ها ولی من میترسم از اینکه شبیه اونا باشه، دیگه از این شهر و آدماش بدم میاد……….از باید و نباید های اون عمارت نحس بدم میاد

خواست چیزی بگوید که حرفش را قطع کرده و می‌گویم

_دیانا…………….فقط تو میدونی من کجا دارم میرم ولی به هیچ کس هیچی نمیگی…………به هیچ کس

با لجبازی می‌گوید

دیانا_نخیر من به ارسلان میگم…………تو نمیفهمی داری چیکار میکنی

پوزخندی بر روی لب‌هایم نقش می‌بندد

_اگه……………اگه کسی پیدام کنه یا به کسی چیزی بگی خودمو میکشم……..‌……..میدونی که میکنم……..پس حواست باشه

منتطر جوابش نمی‌مانم و تماس را قطع میکنم

سرم را به صندلی تکیه میدهم و خیره به بیرون به آینده نا معلومم فکر میکنم