یکی از ابروهاش رو داد بالا و جواب داد:

-سوگند!

حدس زدم سوگندرفته سراغش.یعنی احساسم اینو بهم میگفت. شابد رفته و تمام اون حرفهایی که بهش زده بودمو گذاشت کف دست یاسین.
ولی باید در موردش مطمئن میشدم برای همین پرسیدم:

-اومد سراغت !؟

بی معطلی جواب داد:

-نه

دوباره گفتم:

-باهات تماس گرفت!؟

جوابش همون نه تکراری چند لحظه پیش بود.کم کم داشتم به حدسم شک میکردم اما جواب بعدیش در مورد یه چیزایی مطمئنم کرد:

-پس چی!؟

-پیام داد!

سرم رو به آرومی تکون دادم.
حواسم از سوگند پرت شد.به چیز مهمتر وجود داشت.اینکه یاسین بالاخره حاضر شد دست کم‌چند کلامی هم با من حرف بزنه‌.
یعنی بابا چی بهش گفت که حاضر شد باهام همکلام بشه ؟!
شاید همون جمله کار خودشو کرده بود.
همون خواهش بابا…اینکه ازش خواسته بود مثل یه برادر هوامو داشته باشه.
چرخید و چند قدم دور شد و من واسه اینکه مطمئن بشم گفتم:

-یاسین؟

ایستاد وبه آرومی چرخید سمتم.همچنان رو صورتش یه اخم بود.اخمی که نشون میداد اون هموز هم دل چرکین.
دلم میخواست رابطمون مثل قبل بشه.
مقل همون وقتهایی که مدام‌بهم‌میپرید اما اینطوری سرد و یخ نباشه.
پرسشی نگاهم کرد و گفت:

-چیه!؟

من هنوزم با تمام وجود باور داشتم کار خطایی نکردم.من یه آدمو دوست داشتم و این اتفاقی بود که واسه هرکسی ممکن بود پیش بیاد.
نفس عمیقی کشیدم و پرسیدم:

-آشتی!؟

پوزخندی زد.این پوزخند خیلی معنی میداد.اولیش هم این بود که زهی باطل دخترخاله.
هیچ بخششی درکار نیست.
چند ثانیه ای بی حرفم نگاهم کرد و بعد جواب داد:

-برو بشین باخودت و کیلو کیلو خجالت بکش!

آهی طولانی کشیدم…خیلی طولانی.اونقدر طولانی که قفسه ی سینه ام باهاش بالا و پایین شد.
مثل اینکه اصلا قرار نبود ارتباط بین ما درست بشه.لبهامو روهم‌مالیدم و قبل از اینکه بره گفتم:

-تو تا حالا عاشق شدی!؟

ظاهرا سوالم اصلا به مذاقش خوش نیومد.چون جواب داد:

-به تو ربطی نداره….

لحن تند و جواب ناملایمش مهم نبود.من فقط میخواستم یه چیزی رو بدونه واسه همین‌گفتم:

-من فقط میخوام بگم آدم وقتی عاشق میشه چشمش رو خیلی چیزا بسته میشه‌…

پوزخند تلخی زد و گفت:

-تورو ول کنن با تمام‌پسرای شهر رل میزنی…همونطور که….

حرف طعنه دارش رو ادامه نداد و رو برگردوند و رفت.
به نفس عمیق دیگه کشیدم.دل این پسر خاله ی کینه شتری من فرار نبود حالا حالا ها صاف بشه.

تا بعداز ظهر کلاس بودم و بعد هم تنهایی برگشتم خونه.
سوگند هم سر کلاس بود اما تمام تلاشمو کردم تا حتی چشمم به چشمش نیفته.
اون از نظر من به دختر مرموز ناشناخته بود که تو لباس دوستی به آدم نزدیک میشد و اصلا هم نمیشد فهمید چی تو سرش میگذره!
پس چه لهتر که از همچین آدمایی دور بمونم.
چون برف شدید شده بود با آژانس رفتم خونه.
میتونستم احتمال بدم مطابق هرروز همه شون کنار شومینه به دور هم جمع شدن و احتمالا الان هم در حال آجیل خوردن و چای نوشیدن و صحبت کردن و گل گفتن و گل شنیدن هستن.
از تاکسی پیاده شدم و داشتم کرایه اش رو حساب میکرم که همون موقع سرو کله ی یاسین هم پیدا شد.
نامرد عوضی اونقدر از من بدش میومد که حتی حاضر نشد تو این برف شدید از دانشگاه تا خونه منو همراه خودش بیاره.
واقعا که موجود مزخرف و عوضی ای بود!
کرایه رو حساب کردم و تو همون برف شدید قدم هام رو آروم آروم به سمت در برداشتم.
یاسین ماشینش رو کنار دیوار پارک کرد و بعد مثل من اومد سمت در.
کلاه سویشرتش رو انداخت رو سرش و دست کرد تو جیبش تا دسته کلیدشو بیرون بیاره….
برف بی امون میبارید.
بدون هیچ حرفی کناررفتم تا درو باز کنم و همزمان گفتم:

-میدونم الان همه دور هم نشستن و مائده هم منتظرت.من نمیام کنارتون که شماهاراحت باشین….

کلید رو تو قعل فرو برد و با لحن سردی گفت:

-بود و نبودت فرقی نداره.میخوای باشی نبودی هم بهتر….

جواب کوبنده اش به من اثبات کرد واقعا از چشمش افتادم.
چه روزایی که فکر میکردم قراره ختم بشن به اتفاقهای خوب اما حالا رسیدم به اینجایی که همه ازم متنفر بشن!
پورخندی ردم و گفتم:

-از قدیم هم که گفتن.جایی که بودن و نبودنت فرق نداره نبودنت رو انتخاب کن…

بالاخره درو باز کرد.کلیدش رو بیرون کشید و با بالا انداختن ابروی چپش گفت:

-تصمیم خوبیه…

لب زدم:

-تصمیم…

حرفم رو ادامه نداده بودم که خودش با زعنه و تلخی گفت:

– نباش که چشمم هیچکدوممون به قیافه ات نیفته…

اینو گفت و یه نگاه تلخ به صورتم انداخت و بعدهم از کنارم رد شد و رفت داخل….