با چشم و ابرو به دستم که زیر تیشرتش بود اشاره کرد و گفت:

-میشه دستتو دربیاری؟

سرمو یه کوچولو بالا گرفتم و به چشمهاش نگاه کردم.
یه جوری بود صورتش.
انگار که هی بخواد جلوی خودش رو بگیره و کاری رو انجام نده.یه اونطور حالتی!
اما من که نمیدونم چرا پرت شده بودم و تو باغ نبودم گفتم:

-چرا !؟ بدت میاد!

با همون حالتی که واسه من عجیب بود جواب داد:

-نه فقط اگه دربیاری بهتره….

دوباره بهش نگاه کردم‌فکر کنم لمس بدنش اونو یه کوچولو حالی به حالی میکرد برای همین دستمو به آرومی از زیر لباسش بیرون آوردم و بعد آهسته گفتم :

-باشه!

اصلا خودمم نمیدونستم دستم کی رفت اون زیر!این عادت من بود.
اینکه باید همیشه با یه چیزی ور برم‌.
دوستهامم از این عادت من خیلی در امون نبودن.
یا با موهاشون ور میرفتم یا گوشه ای از لباسشون ولی انگار اینبار دستم ترجیح داده بود بره زیر لباس یاسین.
لبخندی تصنعی زدم و گفتم:

-اصلاا نمیدونم دستم کی رفت اون‌زیر…

لبخند زد و گفت:

-میبخشمت! دیگه تکرار نشه!

اول یه لبخندی دست و پاچه زدم. خجالت زده بودم ولی نیمدونم منه بقول همه بچه پررو کی اینقدر خجالتی شده بودم که خبر نداشتم.
فکر کنم در کل من از اون مدل دخترایی هستم که همزمان هم میتونن پررو باشن و هم خجالتی!
آب دهنمو قورت دادم و واسه اینکه بحث رو کلا عوض کنم گفتم :

-راستی…

قبل از تموم شدن جمله ام گفت:

-جون…

این اولینباری بود اون با این لفظ جوابم رو میداد.حث و حال عجیبی داشت شنیدنش.
انگار اصلا شنیدنش از زبون اون با شنیدنش هز زبون دیگران یه فرق خیلی بزرگ داشت.
شیرنتر بود.
خیلی شیرینتر…
خیلی خیلی…. به خودم اومدم و پرسیدم:

-سرمات بهتر شد!؟

لبخند زد و بعد دستشو نوازشوار روی سر وصورتم کشید وگفت:

-آره.خوبم…سرما نبود! یکم گرفتگی بود که اونم با دیدن تو حل شد!

خندیدم و گفتم:

-فکر کنم فیلتر شکن باشم! و البته مُسکن…

-احتمالا !

باهم خندیدیم ولی دیگه نه اون چیزی گفت و نه من.پلکهامو روی هم گذاشتم.اگه بگم تو بغلش آرامش عجیبی داشتم دروغ نگفتم.
دستم روی بازوش بود و دست دیگه ام روی تنش.درحالی که کم کم خوابم میگرفت گفتم:

-فکر کنم فردا پدرت منو از این عمارت بندازه بیرون!

بازهم دستش رو نوازشوار روی موهام کشید.وقتی اینکارو میکرد پلکهای من سنگینتر و تمایلم برای خواب شدیدتر میشد.آهسته گفت:

-نه! هیچکس نمیتونه تورو از اینجا بندازه بیرون…تو حتی مهمان اینجا هم نیستی.تو اونی هستی که من دوست دارم…پس کسی نمیتونه تورو بندازه بیرون!

حرفهاش تو گوشم شیرین بودن.خیلی شیرین.اما حقیقت رو نمیشه عوض کرد.
صورتم رو به سینه ستبرش فشار دادم وآهسته گفتم:

-عمه فخریت از من متنفره.هم عمه فخریت همه عمه ماه چهره ات…حتی نوکر خونتونم چپکی نگام میکنه!

صدای خنده اش رو کنار گوشم شنیدم.
شاید از غر غرهای من خسته شده بود.
از اینکه هرچیزی میگفت من باید یه جواب دیگه میدادم که بحث برسه به اینکه امکان و احتمال دور انداختنم از اینجا زیاده.
زمزمه کنان تو گوشم پرسید:

-چرا آخه اینقدر نگرانی هااان؟ من هستم…من نمیزارم…میفهمی؟ وقتی من هستم تو نباید نگران باشی…

نمیدونم شاید حق با اون باشه.ولی اگه یه وقت تبانی کردن که منو از این عمارت دور کنن اونوقت ناخواسته کم کم بینمون فاصله میفتاد.
آروم آروم و کم کم…
پلکهام روی هم لغزید.
آهسته و آروم لب زدم:

-اگه یه وقت من رو از اینجا بندازن بیرون او چیکار میکنی یاسین…تو که میکی دوستم داری…تو که میگی از بچگی عاشقم بودی! هووووم ؟ یه عاشق چیکار میکنه ؟

اینبار به جای موهام کمرم رو به آرومی نوازش کرد و بعدهم گفت:

-منم باتو میام…هرجا رفتی منم باتو میام …

نفس عمیقی کشیدم درحالی که یه لبخند عریض روی صورتم بود.
چه خوبه یکی باشه که توی همه ی شرایط کنار آدم باشه.
تو خوشی تو ناخوشی….
یا اگه واقعا آواره باشه بازم یکی باشه مثل اون این آوارگی رو به جان بخره و باهاش همراه بشه!

خوابم گرفت….روی همون تخت همیشگی بودم اما انگار توی پر قو دراز بودم یا روی یه تیکه ابر…
هرچی که بود اونقدر خوب و راحت و خوب بود که دیگه نفهمیدم کی و چه موقع تو بغلش خوابم گرفت….