چشمهام رو خیلی آروم وا کردم و به اولین جایی که نگاه کردم پنجره بود.میتونستم عبور نور رو لا به لای منافذهای اون تور لایی رنگ ببینم.
چشم از اونجا برداشتم و سرمو چرخوندم.
خودم رو آماده ی تماشای یاسین کرده بودم اما وقتی با جای خالیش مواجه شدم متعجب و بی حرکت تو همون حالت موندم.
رقتم تو فکر….همچی رو باخودم مرور کردم.یعنی تمام اتفاقات دیشب رو….
نه! نمیتونست همچی یه خیال باشه!
شک نداشتم وجودش اینجا کاملا واقعی بود و نه فقط یه توهم بیخودی!
سرم رو جلو بروم و بالشی که زیر سرش بود رو عمیق بو کشیدم.
بوی اونو میداد…
حتی پتو هم بوی اون رو میداد پس محال بود اشتباه کرده باشم.
پتورو از روی بدنم کنار زدم و از روی تخت اومدم پایین!
قدم زنان سمت پنجره رفتم.
پرده رو تو مشتم جمع کردم و کنارش زدم.
تابیده شدن نور آفتاب باعث شد واسه چند لحظه چشمهام رو جمع کنم اما وقتی بدو بدوهای مائده و صدای خنده هاش به گوشم رسید خیلی زود چشمهامو وا کردم و بهش نگاه کردم.

همراه با عمه اش ورزش صبحگاهی انجام میداد.
لباس ست ورزشی پوشیده بودن و گاهی می دویدن و گاهی هم حرکات کششی انجام ممیدادن !
همینطور داشتم تماشاش میکردم که در باز شد و مامان اومد داخل.
بلافاصله با ورودش گفت :

-اینجا اگه بجای هفت صبح ،هشت بیدار بشی پشت سرت حرف درمیارن.
به همچین آدمی میگن تنبل.خوابالو…دختری که به درد زندگی نمیخوره…این هم به بقیه ی ویژگی های نامناسبت اضاف میکنن!

سرم رو برگردوندم سمتش و با صدای خوابالودم پرسیدم:

-یکی از اون ویژگی های نامناسبم چیه!؟

تخت خوابم رو مرتب کرد وهمزمان جواب داد:

-درشت بار بزرگای اون خونواده کردن …توروشون وایستادن..بازم بگم!؟

آهان پس داشت تیکه ی اتفاقات دیروز رو درمیاورد.نفس عمیقی کشیدم و برگشتم سمت آینه….
هنوز حس خوب اون لحظات شیرین تو وجودم و همراهم بود.
دروغ نگفتم اگه بگم احساس میکردم هنوزم انگشتهاش لا به لای موهامه….
حتی گاهی اون تصور اونقدر عمیق میشد که دوباره با حرکت انگشتاش خوابم میگرفت.
مقابل آینه ایستادم و سرگرم بافتن موهام و بستنشون شدم که اومدم سمتم و گفت:

-سوفیاااا…اگه میخوای اینحا بمونی نباید تند و نسنجیده با آدمای اینجا حرف بزنی…خصوصا با فخری و ماهرخ….
با اصلا هرکس دیگه…جلوی زبونتو بگیر…

چون پشت سرم ایستاده بود از توی آینه بهش خیره شدم و گفتم:

-یعنی اجازه بدم هرچی دلشون میخواد به بابام یا خودم بگن ولی خودم حرفی نزنم؟ آره؟ اینجوری خوبه!؟

نفسش رو با کلافگی بیرون فرستاد و گفت:

-نزاره زمانی به حرف من برسی که یه گند بزرگ بالا بیاد! میرم پایین…بیا آشپزخونه اونجا صبحونه ات رو بخور…

وقتی رفت لباس مناسبی تنم کردم و با شستن دست و صورتم رفتم بیرون و خودمو رسوندم به آشپزخونه.
اولش بابات حرفها و تذکرهای مامان خیلی رو فرم نبودم اما چشمم که به یاسین افتاد اون سگرمه ها واشدن و جاشون رو به لبخند دادن.
انگشتشو تو ظرف عسل فرو برد و با بالا آوردنش حین تماشای من اونو بین لبهاش گرفت و خوردش.
نامحسوس و رور از چشم خدمتکارها لبخندی زدم و رو به روش نشستم.
خدمتکار آشپزخونه تا متوجه ام شد و اومد سمتم پرسید:

-صبحونه هرچی میل دارید بگید براتون بیارم خانم!

نگاهی به خوردنی های روی میز انداختم و بعد گفتم:

-همچی هست.فقط برام یه لیوان بیارید چایی بخورم!

خدمتکار که چشم گفت و فاصله گرفت سرمو بردم و آهسته از یاسین پرسیدم:

-کی رفتی!؟

انگشتش رو از توی دهنش بیرون آورد و جواب داد:

-صبح زود….

یه تیکه نون برداشتم و تو طرف عسل فرو بردم و بعد به آرومی گذاشتمش دهنم.
یکمش روی لبهام ریخت.
نون رو قورت دادم و زبونمو با لوندی آهسته روی لبهام کشیدم و یه چشمک تحویلش دادم.
پاشو از زیر میز به پام مالید به پام و بعد گفت:

-کرم نریز!

خندیدم ولی چوون همون موقع خدمتکار همراه با لیوان اومد سمتم هیچی نگفتم و پا پس کشیدم….