یگانه سپاسگزار بود که او در این مورد لااقل قصد لجبازی ندارد.

– ممنون.

اردلان جوابی نداد و از اتاق بیرون رفت و در را بست.

یگانه چند ثانیه به در می‌نگریست مبادا اردلان بازگردد. وقتی مطمئن شد که رفته است، از حمام بیرون آمد و جلوی آیینه ایستاد.

نگاه به قفسه‌ی سینه‌اش کرد و بی آنکه پوستش را لمس نماید دستش را نزدیک محل به اصطلاح سوختگی برد.

زیر لب زمزمه کرد:

– ولی واقعا چیزی نشده… خوب شد سریع درآوردم لباسام‌و.

به رفتار اردلان فکر می‌کرد… اینکه بلافاصله و سراسیمه دنبالش به طبقه بالا آمده بود.

اینکه کوتاه بیا نبود و می‌خواست هرطور شده معالجه‌اش نماید.

لحن نگرانش…

چهره‌ی مضطربش…

– چی کار داری می‌کنی با من مرد…؟ حواست هست…؟ منم آدمم‌ها… دل دارم….

نفس عمیقی کشید و سعی کرد فکر کردن به اردلان و تحلیل رفتارهایش را به بعدا موکول نماید.

بعد هم از کشوی دراورش لباس زیر برداشت و مشغول پوشیدن شد.

– مرتیکه دست و پا چلفتی. یه ظرف خورشت و نتونست مثل آدمیزاد بده دستم. نزدیک بود به فنا برم!

تاپی یقه باز هم برداشت و از سرش رد کرد و دستانش را هم داخل برد.

– خوبه باز رو سر و صورتم نریخت!

مانتویی جلوباز از کمد برداشت و تن زد و یک شال نخی نسبتا نازک هم روی سرش انداخت.

قبل از اینکه قضیه جدی شود باید پایین می‌رفت.

به طبقه پایین که برگشت، همه را ماتم زده نشسته دور میز یافت.

– چرا ناهارتون‌و میل نکردید؟ از دهان افتاد.

همه‌ی سرها به سمت او برگشت الا اردلان!

رامین سراسیمه برخاست.

– خوبین یگانه خانم؟ بیاین ببرمتون درمونگاهی جایی…

یگانه با اینکه در آن هنگام دلش می‌خواست سر به تن رامین نباشد اما لبخندی اجباری بر لب آورد.

– خوبم، چیزی نشده نگران نباشین.

حاج سعید لب گشود.

– راست می‌گه دخترم یه درمونگاه ببرتت بد نیست.

یگانه پاسخ داد:

– نیاز نیست آقاجون، گفتم که خوبم چیزی نشده.

عمه خانم هم بر خلاف چند دقیقه قبل که لحنش مهربان شده بود.

– پس خدا رو شکر به خیر گذشت. مطمئنی خوبی یگانه جان؟ اگه نه که رامین ببرتت درمونگاه.

– ممنون عمه خانم، خوبم.

فرخ گفت:

– خب شکر خدا یگانه خانم هم که خوبن. این وسط ما گشنه تشنه موندیم.

عمه خانم چشم غره رفت.

– فرخ…!

– کارد بخوره اون چاه بی‌انتهای تو که هیچ وقت هم پر نمی‌شه!

رامین مثلا آهسته گفت اما همه شنیدند و زیر خنده زدند.

همه به جز اردلان…

او دست به سینه نشسته و با جدیت و ابروهایی در هم رفته بقیه را می‌نگریست.

حاج آقا محمدی دست روی شکم بزرگش نهاد.

– رامین پاشو بشقاب من‌و بده گرم کنن.

یگانه فوری گفت:

– اجازه بدین الان می‌گم بیان غذاها رو گرم کنن دوباره بیارن.

سپس به آشپزخانه رفت.

ناریه و دو خدمتکار دیگر پشت میز نشسته بودند. ناریه تا یگانه را دید برخاست و با عجله جلو رفت.

– خدا مرگم بده خانم جان… خوبین؟

یگانه لبخند به رویش پاشید تا خیالش را راحت کند.

– آره عزیزم خوبم، نگران نباش.

یکی از دو خدمتکار که نامش صفورا بود گفت:

– نسوختین خانم؟

یگانه با مهربانی جواب داد:

– نه عزیزم، فقط یه کمی قرمز شد پوستم که اونم چیزی نیست خوب می‌شه.

هر سه گفتند:

– خدا رو شکر.

یگانه دست روی بازوی ناریه گذاشت.

– ناریه جان لطفا بیاین غذاها رو بیارین دوباره گرمشون کنین. سرد شدن از دهان افتادن.

زشته همه گرسنه نشستن سر میز.

ناریه فوری جواب داد:

– چشم خانم جان، الان اطاعت امر می‌شه.

و رو به صفورا و عالیه کرد.

– پاشین بریم. مهمونا منتظر نشستن، بده.

یگانه از یخچال بطری آب سرد را برداشت و جرعه‌ای نوشید. با شنیدن صدای رامین به پشت سر چرخید.

– واقعا متأسفم…

یگانه سر بطری را بست.

– گفتم که چیزی نشده.

ناریه، صفورا و عادله در همان حین با در دست داشتن ظروف حاوی غذا به آشپزخانه آمدند.

رامین کمی نزدیک‌تر رفت تا در دست و پای آن‌ها نباشد.

– اوقات همه رو تلخ کردم.

یگانه واقعا حوصله‌ی ادا و اطوار ندامت گونه را نداشت!

بطری را در یخچال گذاشت و باز به سمت او برگشت و نرم خندید.

– اوقات هر کی تلخ شده باشه، مامان باباتون لااقل اخماشون باز شد.

رامین دست پشت گردنش کشید.

– چیزی تو دلشون نیست به خدا… تقصیر این حاج آقا کاویانی و پسرشه.

گوش‌های یگانه تیز شد.

– کاویانی؟

رامین که دیگر تقریبا لو داده بود قضیه از چه قرار است، ادامه‌اش را هم پِی گرفت.

– آره، حامی… رییست…

چشمان یگانه گرد شد. پس اردلان درست می‌گفت!

– توی شرکت حامی کار می‌کنی دیگه درسته؟

رامین پرسید و یگانه پاسخ داد:

– آره… درسته..

لَختی سکوت برقرار شد و سپس یگانه با نگرانی سکوت را شکست.

– چطور مگه؟ چی شده؟