شالش را مرتب کرده و با خوشحالی نگاهی به غزل انداخت.

– وای دعا کن داداشم به پر و پایِ قباد نپبچه و به بچه گیر نده… اگه اینجوری بشه اونم عصبانی میشه و خواستگاری بهم میخوره!

غزل نفسش را رها کرده و با آرامش جواب داد.

– نگران نباش، من باهاش صحبت کردم. قول داده تا جایی که میشه کلا توی بحث ها شرکت نکنه. از سری قبل هم دلخوره، خودت می‌دونی بهش برخورده و دیگه زیاد نظر نمیده.

نازنین با لبخندی عریض سر تکان داد و دوباره در آیینه ظاهرش را وارسی کرد.

– خوب شدم غزل؟

دخترک سری تکان داده و درحالی که یقه‌ی لباس فرهام را درست می‌کرد، جواب داد.

– مثل ماه شدی ماشاالله!

فرهام را بغل گرفته و سوی در رفت.

– من میرم ببینم مادرت کاری نداره نازی، بهت سر میزنم بازم.

نازنین تشکر کرده و غزل هم اتاق را ترک کرد. همینکه بیرون رفت، نفسش را به یکباره از ریه خارج کرده و راهی طبقه پایین شد.

از صبح دلش گرفته بود و این خوشحالی نازنین بیشتر او را به فکر وا می‌داشت.

به آشپزخانه که رفت، بهناز خانم به رویش لبخند زد.

– پیش نازی بودی؟

با لبخند سر تکان داد و زن نفسش را با کلافگی از ریه بیرون داد.

– چکار کنم با این دختر! عشق زده عقلش و ناقص کرده! میگم صبر کن، هی باز این پسره مغزش و شست و شو داده که سریعتر تکلیف روشن شه. انگار میخوان چه غلطی بکنن!

غزل تنها با سر حرفش را تایید کرده و جلو رفت.

بهناز نگاهی به فرهام انداخت و به رویش لبخند زد.

– پدرسوخته تو چرا هی بغلِ غزلی؟ بیا پایین دورت بگردم، خسته میشه ماشاالله سنگین شدی!

فرهام دستهایش را سوی مادربزرگش دراز کرده و زن هم بغلش گرفت.

سپس سوی پذیرایی رفت.

– من این بچه رو میبرم توی پذیرایی، لطفاً توهم چایی دم کن الاناست سعید خان برسه خونه دخترم.

– چشم.

بهناز که آشپزخانه را ترک کرد، غزل با عجله سوی یخچال رفت.

هوسِ آب پرتقال کرده بود و از صبح که آب پرتقال را در یخچال دیده بود، به فکرش بود.

با عجله تنگ را بیرون آورده و با خودش خندید.

– انگار ویار دارم!

سپس لیوانی ریخته و یک نفس سر کشید.

دوباره با خودش زمزمه کرد.

– اگه دوتا رابطه درست حسابی با فرید داشتیم، حتما شک میکردم!

خواست تنگ آب پرتقال را داخل یخچال برگرداند که طاقت نیاورده و دوباره برای خودش ریخت.

صدای زنگ در که بلند شد، ناخودآگاه بیشتر به فرید نزدیک شد.

میخواست به فرید پناه ببرد!؟

به فریدی که از هیچ چیزی اطلاع نداشت و اگر با خبر میشد، شاید برای همیشه او را ترک میکرد و تکرارِ خوشبختی که این چند ماه تجربه کرده بود، تا ابد یک رویا می‌ماند…

نازنین به غزل نگاه کرده و با چشم و ابرو فهماند که دعا کند.

فرید پا روی پا انداخت و دمِ گوش غزل پچ زد.

– از جات بلند نمیشی ها.. جُم بخوری من می‌دونم و تو!

غزل با چشم‌های درشت شده برگشته و نگاهش کرد.

– فرید زشته… یعنی چی!!

مرد اخم کرده دستش را دور کمرِ غزل انداخت و با جدیت تکرار کرد.

– بلند نمیشی.

پلک طولانی زده و مخالفتی نکرد.

گویا فرید هنوز از قباد کینه به دل داشت و هنوز دلخوریش برطرف نشده بود؛ انگار که بخاطر دل نازنین قبول کرده بود در مراسم حاضر شود و میخواست هرطور شده نارضایتی خودش را نشان دهد.

بالاخره آن لحظات مرگ بار تمام شده و قباد داخل آمد.

کت و شلوار پوشیده و با موهایی مرتب و ظاهری کاملا شیک و رسمی…

صورتی سرحال و خندان داشت و برخلاف تصور غزل، تنها نبود!

همینکه قباد سلام داد، خواست از جایش بلند شود که انگشت های فرید مانع شده و دوباره او را سرجایش نشاند.

درکمالِ تعجب، بهناز هم مانند فرید سر جایش نشسته و تنها با لبخند جواب سلامش را داد.

سعید خان به کمک عصایش برخاست و با محبت دست قباد را فشرد.

– خوش اومدی پسرم… اهالی خونه یکم آداب معاشرت خوبی ندارن، شما ببخش!

نازنین که از این رفتار متعجب و صد البته ناراحت بود، شیرینی و گل را از دستشان گرفته و در سکوت نشست.

مردی نسبتا جوان همراهش بود که با سعید خان دست داده و کنارِ قباد نشست.

فرید با صدای بلند گلو صاف کرد.

نگاهی به نازنین انداخت و دستش را از دور کمر غزل برداشت.

– میتونی بلند شی.

غزل با نگاهی شماتت‌گر از جایش بلند شده و به قباد و مردی که همراهش بود خوش آمد گفت.

قباد تمام سعیش بر این بود که سر بلند نکند و دخترک را نبیند.

شاید او هم ترس داشت که همه چیز را خراب کنند!

غزل سمت آشپزخانه رفت و به نازنین هم اشاره کرد که دنبالش برود.

به کابینت تکیه داد و منتظر نازنین ماند.

نازنین با صورتی دمغ و ناراحت به تو پیوست.

– بله غزل؟

جعبه شیرینی و گل را روی کابینت گذاشت و سوالی به غزل نگاه کرد.

غزل دستهایش را گرفت و با دلجویی لب زد.

– نازی قرار نبود فرید همچین کنه!

چشمهای دخترک را اشک در بر گرفته و چانه‌اش لرزید.

– مامانم چی؟ اون قرار بود غرور دخترش و بشکنه و همچین بی احترامی کنه!؟

دخترک شانه‌ای بالا انداخت و اشک های ریخته روی گونه‌ی نازی را پاک کرد.

– نکن قربونت برم… کارشون زشت بود، مخصوصا جلوی اون آقا بد شد! اما چکار میشه کرد، با گریه چیزی درست نمیشه.

نازنین لبش را گزید و روی صندلی که نزدیکش بود نشست.

پلک‌هایش را بهم فشار داده و آرام زمزمه کرد.

– همش بخاطر حرفهای مامانمه، دیدم عصری داشت با فرید صحبت میکرد! کار خودشه، میخواد اینطوری پسره رو له کنه که بیخیال بشه!

غزل جوابی نداده و دستش را کشید تا بلند شود.

– پاشو آبی به دست و روت بزن تا چایی و شیرینی آماده می‌کنیم ببری… تو گریه کنی حال پسره هم بد میشه!

صدای فرید بلند شد که غزل را می‌خواست.

غزل نفسش را با عصبانیت رها کرده و لب زد.

– جانم… اومدم فرید جان.

سپس به آرامی به نازنین گفت:

– سریع برمی‌گردم پیشت نازی جان.

به دنبال حرفش به پذیرایی رفته و با لبخند به فرید نگاه کرد.

مرد همانگونه اخم کرده، به فرهام اشاره کرد.

– بچه‌ بی‌تابی می‌کنه.

بدون حرف فرهام را بغل گرفته و به آشپزخانه برگشت.

زیر لب غر زد.

– فرهام که نصفِ تو رفتار بچگانه نداره فرید خان!

فرهام را روی زمین گذاشت و بشقاب پلاستیکی خودش را بغلش داد.

پسرک ذوق زده بشقاب را گرفته و مشغول بازی شد.

نازنین سری تکان داد.

– این بچه انقد آرومه آخه، کجا بی‌تابی کرده!

غزل هم حرفش را با سر تایید کرده و در ادامه حرفش گفت:

– باید اذیت و آزار برسونه فرید که شبش صبح بشه. الان اونجا توی بحث نمیتونه شرکت کنه، میخواد منو مشغول کنه که تو اذیت بشی دست تنها!

نازنین ناخودآگاه خندید.

– خوب شناختیش… توی این مدت زمانِ کم، حسابی رفتارهای فرید دستت اومده.

غزل هم به آرامی خندید.

– دستم نمی‌اومد که دیوونه میشدم!

نازنین دیگر حرفی نزده و غزل هم مشغول آماده کردن چیزهایی شد که برای پذیرایی‌ باید می بردند.