در اتاق را با احتیاط بستم

کمی صبر کردم و با نشنیدن صدای گریه آلا با خیال راحت حرکت کردم

چند روز قبل زمانی که شاهرخ خان اجازه ورودمان به عمارت اصلی را صادر کرده بود با کمال پرویی یکی از اتاق های طبقه بالا و نزدیک به اتاق خودش را انتخاب کرده بودم

انتظار مخالفت داشتم اما کسی چیزی نگفت

انگار شاهرخ خان دیگر از نزدیکی به آلا ترسی نداشت و لوکان هم از انتخابم استقبال کرد

دو شب پیش یاسر خبر داده بود که امشب محموله مهمی برای شاهرخ خان میرسد و من هم باید حضور داشته باشم

مثل اینکه برخلاف بقیه هنوز معامله ای صورت نگرفته بود و قرار بود بعد از رسیدن محموله به بندر حرف ها زده شود و به همین دلیل شاهرخ خان هم حضور داشت

صندلی عقب نشستم و سرم را به پنجره تکیه دادم

لوکان جلو نشسته بود و در کمال تعجب شاهرخ خان رانندگی میکرد

خبری از راننده نبود اما یک بادیگارد با موتور کمی عقب تر از ما حرکت میکرد و دو بادیگارد هم در ماشینی که پشت سرمان می امد حضور داشتند

حالم اصلا خوب نبود

ظهر بی توجه به اینکه میدانستم غذاهای دریایی با معده ام نمیسازد مقدار زیادی میگو خورده بودم … هرچند ثانیه یکبار معده ام تیر میکشید و حالت تهوع بدی داشتم

با اینکه اولین بار بود همراه شاهرخ خان می امدم اما قبلا ازین کارها زیاد کرده بودم

علاوه بر ان همان مدتی که در عمارت بودم دیده بودم چگونه یاسر یا لوکان برای تحویل جنس به بندر یا انبارها میرفتند

همیشه مسلح و با تعداد زیادی بادیگارد راهی میشدند

از چندشب قبل برنامه و نقشه اش را میریختند و مرور میکردند

شاید موفقیت و اسم و رسمشان در این کار را هم مدیون همین محتاط بودنشان بودند

همیشه برای هر اتفاقی مجهز و اماده بودند اما امشب اینطور نبود

بدون هیچ استرسی تنها با سه بادیگارد آمده بودیم و این از دارودسته شاهرخ خان بعید بود!

با تیر کشیدن دوباره معده ام دستم را روی شکمم فشار دادم و کمی خم شدم

شیشه ماشین را پایین دادم و پشت سرهم نفس عمیق کشیدم

بالا آمدن مایعی را تا حلقم حس کردم

فقط همین مانده بود در ماشین شاهرخ خان بالا بیاورم !

ناتوان چنگی به گوشه لباس لوکان زدم

با دیدن حال و روزم متعجب گفت :

_ چته ؟!

متوجه حال بدم شد که سریع رو به شاهرخ خان گفت :

_ ماشین و نگه دار رئیس صحرا حالش خوب نیست

همانطور که سرعت ماشین را کم کرد صدای سردش در فضا پیچید

_ وقتی پیشنهاد میداد قبولش کنم باید فکر اینجاشم میکرد که حالا از ترس پس نیفته

انقدر حالم بد بود که حتی معنی حرف هایش را هم درک نمیکردم چه برسد به اینکه بخواهم جوابی بدهم

به محض ایستادن ماشین خودم را بیرون انداختم و کنار خیابان نشستم

از فاصله نسبتا زیادم نسبت به ماشین که مطمئن شدم تمام محتوای معده ام را کنار خیابان بالا آوردم

لوکان همراه من از ماشین پیاده شده بود و کمی عقب تر ایستاده بود

با اینکه چیزی در معده ام باقی نمانده بود اما هنوز حالت تهوع داشتم

با یک دست موهایم را عقب دادم و دوباره عق زدم

صدای باز و بسته شدن دوباره در ماشین را شنیدم

کمی از ماشین فاصله گرفت و نزدیک لوکان ایستاد

لعنت به این شانس !

از صدای سردش کلافگی میبارید :

_ بسه لوکان … منتظرن … بهش بگو یا همین الان تمومش میکنه یا ما میریم

احمق …

موهایم را کنار زدم و نفس زنان به سمتش برگشتم :

_ هه … واست متاسفم … انگار …

حرفم تمام نشده بود که با شنیدن صدای مهیبی حس کردم گوش هایم کر شد

گویی دستی نامرئی از پشت سر به سمت خودش کسیدم

برای جلوگیری از برخورد سرم به آسفالت خیابان دستانم را روی زمین فشردم

از حرارت وحشتناکی که یکهو به صورتم برخورد کرد سرم را برگرداندم و با دست هایم صورتم را پوشاندم

تنها صدای سوتی ممتدد را در سرم حس میکردم و دیگر هیچ …

چندبار پشت سرهم پلک زدم

تکه تکه های اتومبیل در فضا پخش شده بود و لاشه اش در آتش میسوخت و دود سیاهی را به سمت آسمان روانه میکرد

نفس عمیقی کشیدم که چیزی به جز خاک وارد ریه هایم نشد

لوکان انگار زودتر به خودش آمد که سریع به سمت شاهرخ خان که از شدت انفجار عقب پرت شده بود دوید

او از هر دوی ما به ماشین نزدیک تر بود و طبیعی بود که زمان انفجار بیشترین آسیب را ببیند

در صدای وحشت زده لوکان نگرانی موج میزد :

_ شاهرخ … خوبی داداش؟

با اضطراب و حرکاتی هیستریک سرتاپای شاهرخ خانی که سرش را گرفته بود و چشمانش را از درد روی هم میفشرد را چک کرد

_ یه چیزی بگو … شاهرخ

نگرانی صدایش را درک کردم … در مواقع عادی هیچ زمان نشنیده بودم شاهرخ صدایش بزند

او برای لوکان هم مثل دیگران رئیس بود

انگار شاهرخ خان هم نگرانی صدایش را فهمید که به سختی نشست و چشم هایش را باز کرد :

_ خوبم …

همین یک کلمه انگار به لوکان جان دوباره داد که خشمگین به سمت بادیگارد ها حمله کرد

هر سه بادیگارد اسلحه به دست گیج و مات دورتر ایستاده بودند و با وحشت به ماشین سوخته نگاه میکردند

صدای لوکان اینبار نه از نگرانی بلکه از شدت حرص و خشم میلرزید

یقه بادیگاردی که جلوتر ایستاده بود را گرفته و محکم تکانش میداد :

_ بمب تو ماشین چیکار میکرد؟ … چه گ..هی میخورین شماها ؟

رنگ مرد پریده بود … حق داشت

وضعیت لوکان ترسناک بود :

_ به عزیزترین کسم قسم نمیدونم آقا … ما همه چیزو…

قبل از تمام شدن حرفش مشت محکم لوکان در صورتش فرود امد

_ ببر صداتو … زرت زرت جیبتونو پر پول میکنیم که یه مشت آشغال بیان بمب بزارن تو ماشین؟

دستش که دوباره مشت زده بالا رفت شاهرخ خان بالاخره به حرف آمد :

_ بسه لوکان … الان وقتش نیست

به او نگاه کردم … بالای زانو سمت راستش زخمی شده بود و خون ریزی خفیفی داشت

من و لوکان بخاطر فاصله مان از ماشین آسیبی ندیده بودیم اما وضعیت او زیاد خوب نبود

با این همه به روی خودش نمی آورد و به سختی سرپا ایستاده بود

بادیگارد دوم با احتیاط و رنگ پریده کمی نزدیک امد :

_ رئیس از عمارت خبر دادن هرچه زودتر باید ازینجا دورشیم … یاسر گفت احتمالا زیر سر خالده

اخم لوکان پررنگ تر شد :

_ خالد سگ کی باشه؟ همچین جرئتی نداره

چهره شاهرخ خان متفکر بود :

_ خودش نه … اما رئیسش چرا

بادیگارد دوباره گفت :

_ یاسر خیلی تاکید کرد هرچه زودتر ازینجا دورشیم … گفت شاهرخ خان عمارت برنگردن خطرناکه

لوکان عصبی خندید :

_ برنگرده عمارت؟ یعنی فرار کنیم؟ اونم از اون کفتار؟

تمام مدت شاهرخ خان سکوت کرده بود
انگار در ذهنش چیزی را سنجید و بعد با تحکم روبه لوکان گفت :

_ میریم انبار الممزر

_ چی میگی رئیس؟ میخوای به حرف اینا گوش بدی؟ برگردیم عمارت و به حساب اون کفتار برسیم

_ بسه لوکان تمومش کن … حتی تو عمارتم آدم زیاد نداریم … بیشتریارو سر محموله ای که میرسید فرستادم ابوظبی …

لوکان چنگی در موهایش زد شاهرخ خان ادامه داد :

_ این بمب از اسمون که نیفتاده … یکی از بچه های عمارت تو ماشین کار گذاشتش … باید اول جاسوس و پیدا کنیم

لوکان سری به تاکید تکان داد … حق با شاهرخ خان بود و او قبول داشت :

_ خیلا خب پس من با اون یکی ماشین برمیگردم عمارت … اینطوری حتی اگه بفهمن که شما تو ماشین منفجرشده نبودین فکر میکنن برگشتین عمارت

اخم کمرنگی روی صورت شاهرخ خان بود :

_ اینکارا لازم نیست … باهم میریم … اون عمارت الان امن نیست

دیگر نتوانستم سکوت کنم …

_ فکر نمیکنین یک چیزو فراموش کردین؟

انگار اصلا وجود مرا از یاد برده بودند

به لوکان فرصت پاسخ دادن ندادم

_ پس آلا چی میشه؟ مگه نمیگین جاسوسای خالد یا رئیسش تو عمارت بودن؟ واسه لوکان امن نیست بعد واسه بچه پنج ماهه امنه؟

صدای لوکان اینبار محکم و با اطمینان بود :

_ صحرا راست میگه … شما برین من حواسم هست … بچه هام نهایتا تا دو روز دیگه برمیگردن تا اون موقع جاسوسم پیدا میکنیم

بدون حتی ثانیه ای مکث به سمت ماشین برگشت اما صدای شاهرخ خان مانع دور شدنش شد :

_ لوکان … بادیگاردام با خودت ببر معلوم نیست وضع عمارت چطوریه

_ نیازی نیست رئیس با شما باشن

اخم های شاهرخ خان دوباره درهم فرو رفته بود

طاقت نه شنیدن نداشت حتی اگر به نفع خودش باشد :

_ میگم ببر یعنی ببر … نظر نپرسیدم ازت … کسی از اون انبار خبر نداره نیازی به بادیگارد نیست … در ضمن ماشین و تو داری میبری فوقش دو نفر بتونیم با موتور بریم

لوکان مردد سر تکان داد و با سرعت همراه بادیگارد ها راهی شد

به اویی که بی توجه به من به سمت موتور مشکی رنگ رفت نگاهی انداختم

در حال سوار شدن صدای خونسردش را میشنوم :

_ میخوای همونجا منتظر بمونی تا آدمای خالد بیان سراغت؟ موافقم کار درستم همینه چون چندان به کار ما نیومدی فقط از ترس بالا آوردی

انگار نه انگار که بخاطر من الان زنده است! هیچ جوره رویش کم نمیشد!

به سمتش رفتم و پشت سر سوار موتور شدم :

_ محض اطلاع باید یاداوری کنم اگر من حالم بد نمیشد الان جزغاله شده بودین

_ زیاد حرف میزنی .. بهتره ساکت شی و محکم بشینی اینبار اگه بخوای بالا بیاری همونجا میندازمت پایین!

قبل ازینکه جوابی دهم با سرعت راه افتاد که کمی به عقب پرت شدم و ناچار کمرش را چنگ زدم

لحظه ای سرش را با غیظ عقب برگرداند ولی دوباره به روبرو خیره شد

شانه ای بالا انداختم و به روی خودم نیاوردم

سرعتمان هر لحظه بالاتر میرفت

کمی جلوتر نشستم و کمرش را محکم گرفتم

باد گرم با شدت به صورتم برخورد میکرد

برای در امان ماندن صورتم از سیلی های باد سرم را پشت شانه اش قائم کردم

با دیدن نگرانی لوکان برای برادرش ناخوداگاه دلم برای یاشار پر زد

بی هیچ رابطه خونی برایم پدر بود
برایش مادر بودم
برایم برادر بود
برایش خواهر بودم
بی هیچ رابطه قوم و خویشاوندی همه کس هم بودیم …
و این روزها جای خالی این همه کس عجیب به چشم می آمد

با خارج شدن از شهر و خلوت شدن جاده سرعت موتور بیشتر شد

با سرعت سرسام آوری از بین ماشین های باری سبقت میگرفت

با کمتر شدن فاصله یمان با دریا و افزایش رطوبت هوا با احتیاط موهایم را پشت سرم فرستادم و خودم را از بدنه موتور فاصله دادم

دستانم را دوطرف شانه های شاهرخ خان گذاشتم و بی تعادل روی پاهایم بلند شدم که متوجه کم شدن سرعت موتور شدم

صدای پر حرصش را به سختی از بین زوزه های باد تشخیص دادم :

_ نمیتونی سرجات آروم بشینی نه؟

بی آنکه جوابی به سوالش دهم چشمانم را بستم و بلند خندیدم

صدایش این بار بلندتر و واضح تر بود :

_ باشه خودت خواستی

با دو برابر شدت سرعت موتور تعادلم را از دست دادم و با صورت روی شانه هایش افتادم

همانطور که سرم بین شانه و گردنش فرورفته بود بلند قهقهه زدم که کمی گردنش را جمع کرد و کنار کشید

به گردنش حساس بود این گرگ وحشی !

اینبار به عمد سرم را درگردنش فرو کردم و نفسم عمیقی کشیدم که بلند غرید :

_ بشین سرجات!

خندیدم و سرجایم برگشتم … شیطنت بیشتر احتمالا منجر به زدن گردنم میشد!

همانطور که دو طرف کتش را در مشتم گرفته بودم به خورشیدی که کم کم از پشت آب ها طلوع میکرد خیره شدم

کمی که گذشت مسیر موتور را به جاده خاکی باریکی تغییر داد

برعکس انتظارم انبار تقریبا خالی بود

چند جعبه بزرگ چوبی قسمتی از انبار را اشغال کرده بود اما بقیه مکان کاملا خالی بود

نگاهم را به شاهرخ خان دادم

از زمان ورود به وسیله موبایلش مشغول چک کردن اوضاع عمارت بود

کاملا معلوم بود از اینکه مجبور به کنترل اوضاع از راه دور شده کلافه است

همانطور که با کنجکاوی نگاهم را دورتا دور انبار میگرداندم روی جعبه چوبی کنار دیوار نشستم

با خستگی سرم را به جعبه پشتی تکیه دادم و چشمانم را بستم

ته حلقم مزه بدی پیچیده بود :

_ اینجاها آب پیدا میشه؟

چشم از موبایلش برداشت و با اخم های درهم و حواس پرت به من نگاه کرد :

_ چی؟

_ آب … میگم اینجاها آب هست؟

سرزنش گرانه نگاهم کرد … قبل ازینکه شروع به سرزنش و مواخذه ام کند و دوباره از همان اول تک تک رفتارهایم را یاداوری کند بیشتر توضیح دادم :

_ خب هرچی خورده بودم بالا آوردم…

صدایش حرفم را قطع کرد

_ از جعبه ها که رد شدی سمت چپ یه اتاقک هست اونجا پیدا میکنی

سری تکان دادم و از رو جعبه بلند شدم

قبل ازینکه فاصله بگیرم صدایش را شنیدم :

_ دختر

_ اسمم …

دوباره حرفم را برید … بی ادب

_ یه دبه ای بطری چیزی از همونجا پیدا کن آبش کن با خودت بیار

پشت چشمی نازک کردم و به راهم ادامه دادم :

_ باشه … پسر !

آب گرم را کمی در دهانم گرداندم و بعد بیرون ریختم

همانطور که خواسته بود یکی از بطری های کنار شیر آب را پر کردم و برگشتم

روی یکی از جعبه ها نشسته بود و قسمتی از بالای شلوارش را پاره کرده بود

فراموش کرده بودم زخمی شده بود…

بدون آنکه زخمش اهمیتی برایش داشته باشد اول به کارهای عمارت رسیدگی کرده بود

کمی جلوتر رفتم و با دیدن زخم پایش صورتم را جمع کردم

زخم زیاد عمیق نبود اما پوست پایش کامل رفته بود و سوختگی کوچکی داشت

با دیدنم دستش را به سمتم دراز کرد
بطری آب را که در دستش گذاشتم گفت :

_ یه نگاهی بنداز تو همون اتاقک چند تیکه پارچه تمیز پیدا کن

بی تفاوت نگاهش کردم :

_ پارچه ای اونجا نبود

_ اصلا نگاه کردی؟

_ اونجا هیچ چیز تمیزی وجود نداشت … اینطوری بیشتر عفونت میکنه

تمسخر صدایش اعصابم را بهم میریخت :

_ چشم خانوم دکتر !

دست به سینه چشمانم را در حدقه گرداندم :

_ اون زخم دیگه این کارارو نداره ! اگه مثل من یه مشت احمق با پای تیرخورده و خونریزی زندانیت میکردن چیکار میکردی پس؟!

پوزخندی زد:

_ زبونت دراز شده ! حالا که اون چند روز اینقدر بهت سخت گذشت پس حواستو جمع کن چون اگه بری رو اعصابم اون روزا میشه روز خوشت

حرف دیگری نزدم و با اخم رو برگرداندم …

هنوز زود بود برای کلکل کردن ..

اگر نقشه های در ذهنم عملی میشد …

فقط اگر عملی میشد…

***

دست به سینه به جعبه روبرویم زل زده بودم اما ذهنم جای دیگری در پرواز بود

اولین بار که ذهنم به این سمت کشیده شد شبی بود که باهم کنار آلا در بیمارستان ماندیم

جرقه اش وقتی زده شد که فهمیدم او آنقدر ها هم که نشان میدهد سفت و سخت نیست و فقط پوسته ای اطراف خود کشیده است … پوسته ای به سختی سنگ … پوسته ای به سردی یخ

تا به آن شب در تصورم این مرد هرگز نمیتوانست به چیزی یا به کسی عشق بورزد اما آن شب فهمیدم کل تصوراتم غلط است

از اینطور زندگی کردن بریده بودم …

وقتش رسیده بود دنیا کمی هم به من روی خوش نشان دهد … و کلید این زندگی جدید کسی نبود جز شاهرخ خان !

او میتوانست یک شبه تمام زندگی سیاهم را تغییر دهد …

میتوانست اگر میخواست !

و من برای این خواستن حاضر بودم هرکاری انجام دهم … هرکاری …

در این نقطه از زندگیم هیچ نگرانی برای از دست دادن ندارم اما مملو از شوق به دست آوردنم و فقط خدا میداند زن ها اگر اراده کنند غیرممکن ترین هاهم ممکن میشوند …

***

همانطور که به مسخره بازی های لوکان میخندیدم ساندویچی که به سمتم پرت کرده بود را گرفتم

_ یک شبم مثل ما بگذرون رئیس باور کن معدت سوراخ نمیشه

شاهرخ خان بی توجه به نمک پرانی های او با اخم های گره خورده پرسید :

_ جاسوس و پیدا کردین؟

لوکان دوباره ساندویچی را در بغلش انداخت

_ بخور رئیس به مرگ همین دختره از کل پلو چلوهایی که تو عمارت خوردم بهتره

چشم غره ای رفتم و گاز بزرگی از ساندویچ زدم

صدای شاهرخ خان اینبار عصبی تر بود :

_ مسخره بازی بسه لوکان .. دارم میگم جاسوس و پیدا کردین؟ وضع عمارت چطوره؟ از وقتی اومدی فقط خوردی و چرت و پرت گفتی

لوکان بدون ترس اینبار با لودگی ساندویچ خودش را جلوی دهانش گرفت :

_ جان من یه گاز بزن رئیس … قول میدم مشتری شی

صدای سایش دندان های شاهرخ خان را حتی منهم شنیدم

از ترس اینکه شراره های خشمش مرا بسوزاند لبخندم را جمع کردم و بی صدا گاز بزرگی به ساندویچم زدم

ساندویچ را از دست لوکان گرفت و جلوتر پرت کرد صدای فریاد بلندش در انبار خالی پیچید :

_ فقط خفه شو لوکان تا یک کاری دستت ندادم … دهنت و وقتی باز میکنی که بخوای در مورد جاسوس و عمارت زر بزنی

لوکان بی تفاوت سری به تایید تکان داد
ساندویچ را از روی زمین چنگ زد و دوباره خونسرد مشغول خوردن شد

شاهرخ خان با چشمانی قرمز دست به سینه بالای سرش ایستاد

صدای نفس های عصبی اش مرا هم به وحشت انداخت اما لوکان حتی سرش را هم بالا نیاورد و چند دقیقه بعد آخرین تکه ساندویچش را در دهانش گذاشت :

_ رئیس انقدر بدخلقی کردی نذاشتی بفهمیم چی خوردیم … صحرا خدایی به تو چسبید؟

با چشم به شاهرخ خان اشاره کردم که چشمکی زد

فقط لوکان بود که جرئت سربه سر گذاشتن با او را داشت وگرنه یاسر هم مثل دیگران در هرحالتی از او به شدت حساب میبرد

که البته دلیل دل پر جرئت لوکان هم کاملا آشکار بود!

مطمئننا قرار نبود رفتارش با برادرش همانند رفتار دیگران باشد

این روی لوکان را تابه حال ندیده بودم

تنها کسی که مرا به عنوان یکی از خودشان در گروه شاهرخ خان قبول کرده بود فقط او بود

انگار خودش هم فهمید چیزی به منفجر شدن شاهرخ خان نمانده که شروع به توضیح دادن کرد :

_ بهتر که نیومدین عمارت رئیس … اتفاقی نیفتاد اما بچه ها آدمای خالد و اطراف دیده بودن احتمالا دیدن من تنها اومدم جلو نیومدن . یاسر همه اونایی که بهشون شک داشته رو به صف کرده … گفت بگم هوا روشن نشده جاسوس و کت بسته تحویلتون میده … تا یکی دو روز دیگم بچه ها از ابوظبی برگشن

شاهرخ خان سری تکان داد و دوباره روی جعبه نشست

انگار کمی خیالش راحت شده بود که سرش را به دیوار تکیه داد و چشمانش را بست

حس میکردم بیشتر ازینکه از رئیس خالد بترسند ناشناس بودنش کلافه شان کرده و همین کلافگی باعث ناارامی اوضاع بود

رو به لوکان آرام لب زدم :

_ آلا؟

او اما از قصد بلندتر پاسخ داد :

_ آلا خوبه … ولی خب با جیغاش عمارت و رو سرش گذاشته

با کمی بدجنسی لبخند زدم …

ازینکه جدیدا در آغوش هیچکس به جز من آرام نمیگرفت کیف میکردم

دلتنگش شده بودم …

به نظرم لوکان و یاسر حتی صلاحیت نگه داری یک بچه گربه را هم ندارند چه برسد به او!

_ بهش شیر دادین؟ نکشین بچه رو از گرسنگی

لوکان صورتش را کج و کوله کرد :

_ بله؟ یادت نره تا قبل ازینکه بیای من و یاسر بزرگش میکردیم

پوزخندی زدم :

_ آره اگه نرسیده بودم…

صدایش عصبی بود … منتظر یک جرقه تا تمام عصبانیتش از اوضاع را سرما خالی کند :

_ بسه …هردوتاتون ساکت باشین باید فکر کنم

چشمانم را در کاسه گرداندم و ساکت شدم

لوکان هم چشم و ابرویی آمد و همانطور که به دیوار تکیه میداد پاهایش را روی زمین دراز کرد

***

با چشمان بسته ناله ای کردم

دستم را شانه سمت راستم گذاشتم و کمی فشردم که دوباره صدای ناله ام بلند شد

تمام بدنم درد گرفته بود

” لعنت به تو و دارو دستت … زندگی من وقتی با یاشار بودم که اعیونی تر بود آخه! ”

با درد سرجایم نشستم و گردنم را مالیدم

لوکان کتش را روی جعبه ها پهن کرده بود و معذب روی چوب دراز کشیده بود

خواب و بیدارش را تشخیص نمیدادم
یک دستش راروی چشمانش گذاشته بود و آرام نفس میکشید

با صورتی درهم به سختی در انبار را باز کرده و بیرون رفتم

نور خورشید با شدت به چشمانم برخورد کرد

همانطور که دستم را حفاظ چشمانم کردم به سمت دریا قدم برداشتم

کمی جلوتر چشمم به او افتاد …

خونسرد با ابروهایی که احتمالا بخاطر نورشدید آفتاب درهم بود روی تخته سنگ بزرگی نشسته و همانطور که سیگار دود میکرد به دریا خیره بود

آرام کفش هایم را دراوردم و پا برهنه به سمت تخته سنگ راه افتادم

تمام سعیم را کردم تا بدون ایجاد کوچکترین صدایی در شن های ساحل قدم بردارم

موهایم را پشت گوشم فرستادم و آرام روی پنجه پاهایم نزدیکش شدم

پر شیطنت لبخندی زدم … تنها یک قدم مانده بود به تخته سنگ برسم که صدای سردش متوقفم کرد :

_ برگرد انبار

بادم خوابید و لبخندم را خوردم

لامذهب پشت سرش هم چشم داشت…!