رمان دلباخته پارت ۵۷

4.4
(22)

 

 

 

کُتم را تن می کنم.

صدای زنگ در می آید.

 

– امیر حسین.. ببین کیه مادر

 

گوشیِ آیفون را برمی دارم.

دندان روی هم می فشارم و در باز کن را می زنم.

 

مادرم از آشپزخانه سرک می کشد.

 

– کی بود، سید؟

– نامحرمه حاج خانم.. پسر حاج صادق

 

– اول صبح اومده اینجا چیکار!؟

 

در را باز می کنم و لب می جنبانم.

 

– خدا می دونه.. بذار بیاد ببینم حرفش چیه

 

منصور از پله ها بالا می آید.

سر می چرخانم و آهسته حرف می زنم.

 

– شما بمونید همون جا فعلاً

 

مادرم سر تکان می دهد و باشه ای می گوید.

 

منصور وارد می شود و احوال پرسی می کند.

بفرما می زنم و رو به روی منصور می نشینم.

 

– چخبر سید جان.. رو به راهی انشالله؟

 

منصور برای احوال پرسی نیامده، می دانم.

 

– الهی شکر.. می گذره

 

 

 

 

در سکوت نگاهم می کند.

پوزخندش حالم را بهم می زند.

 

– همین! الهی شکر.. می گذره؟

 

– شکر خدا مستحب نیست، سید.. از واجباته

 

نگاهش در اطراف می چرخد.

 

– مریم کجاست؟ قایم شده!

 

– حال مریم خانم خوبه.. شما نگران نباش

 

جمله آخر را با طعنه می گویم.

 

تسبیحش را از جیب در می آورد.

 

– شنیدم حامله س.. اره؟

 

لبم را تر می کنم و سر تکان می دهم.

 

– دیگه چی شنیدی، سید؟

– می گه بچه ی حامده.. درست شنیدم!؟

 

نگاهم را از چشمان بی حیایش برنمی دارم.

 

– شک داری؟

 

تنش را جلو می کشد.

آرنج دستانش را به زانو می چسباند و تسبیح می چرخاند.

آهسته حرف نمی زند مردک بی آبرو.

 

– اخوی.. دختره شکمش اومده بالا اونوقت از من می پرسی شک داری!

 

زیر لب استغفراللهی می گویم.

————–

 

 

 

– تازه معلوم نیست زیر خواب کدوم دیوثی شده اونوقت تو و مادرت پناهش دادین! حاشا به غیرتت پسر حاج مهدی.. ماشالله رویِ هر چی مردِ..

 

برای یک لحظه خونم به جوش می آید از وقاحت کلامش.

 

دست خودم نیست یقه اش را می چسبم و از جا بلندش می کنم.

هاج و واج نگاهم می کند.

 

– حواست هست به کی داری تهمت می زنی!

 

از رو نمی رود چرا!

نگاهش از شانه ام رد می شود و هوار می زند.

 

– دختره پتیاره.. بیا بیرون ببینم! فکر کردی می تونی هر گوهی دلت خواست بخوری و آخرش توله یکی دیگه رو بندازی گردن برادرِ من! دِ بیا بیرون دیگه، بی پدر

 

چانه اش را میان پنجه ام می فشارم.

جوری که از زورِ درد صورتش را در هم می کشد.

 

– فکر کردی کی هستی که هر زر مفتی دلت خواست بزنی مرتیکه!

 

صدای مادرم را می شنوم.

در یک لحظه انگار به سمت من می دود.

 

– بس کن، امیر حسین

 

آستین پیراهنم را توی مشتش گرفته و به عقب می کشد.

 

 

 

ذره ای تکان نمی خورم.

زورش به من نمی رسد آخر!

 

از گوشه ی چشم نگاهش می کنم.

 

– نگفتم حاج خانم.. نگفتم این مرتیکه دوزاری آبرو حیثیت حالیش نیست.. اومده رو فرش خونه ی من وایساده..

 

با صدای مریم حرفم نیمه کاره می ماند.

 

– چی می گی، منصور!

 

یقه اش را ول نمی کنم.

آب دهانش را قورت می دهد.

 

– چی می گم! نشنیدی چی گفتم!

 

مریم جلو می آید.

 

– آقا سید؟ ولش کنین لطفاً

 

نفسم را محکم فوت می کنم.

یقه اش را از میان پنجه ام بیرون می کشد.

 

– حرف حسابت چیه؟

 

منصور پوزخند می زند.

 

– تو اگه حرف حساب سرت می شد جُل و پلاست و جمع می کردی و جوری گم و گور می شدی که معلوم نشه چه غلطی کردی و چه خوابی واسه ما دیدی

 

 

 

مریم به خودش اشاره می زند.

 

– من چه غلطی کردم یا تو که یواشکی جواهر می خری! اونم نه واسه شکوه جونت، واسه یکی که معلوم نیست کجا قایمش کردی!

 

نگاه پُر کینه ی منصور میان من و مادرم می چرخد.

 

– می خوای منو بی آبرو کنی!؟غلط کردی.. فکر کردی هر چی بگی اینا باور می کنن!

 

چانه بالا می اندازد.

 

– سید منو می شناسه.. می دونه این وصله ها به من نمی چسبه

 

مکث می کند و با نفرت لب می جنباند.

 

– حیف که تو رو اندازه ی من نمی شناسه

 

مادرم میانه داری می کند.

منصور ولی کوتاه نمی آید.

 

– احترام شما واجب حاج خانم.. من به آقا سید هم گفتم جای این دختر تو خونه ی آدمی مثل شما نیست، گوش نکردین.. حالام که می خواد نطفه ی حرومش رو بندازه گردن حامد، لابد بعدشم می خواد خرجیش و از حاجی بگیره!

 

نگاه به مریم می کنم.

تند تند نفس می کشد.

به این رمان امتیاز بدهید

روی یک ستاره کلیک کنید تا به آن امتیاز دهید!

میانگین امتیاز 4.4 / 5. شمارش آرا 22

تا الان رای نیامده! اولین نفری باشید که به این پست امتیاز می دهید.

پارت های قبلی همین رمان
رمان های کامل

دسته‌ها

اشتراک در
اطلاع از
1 دیدگاه
قدیمی‌ترین
تازه‌ترین بیشترین رأی
بازخورد (Feedback) های اینلاین
مشاهده همه دیدگاه ها
گز پسته ای
گز پسته ای
1 سال قبل

رمان خوبیه ها ولی کوتاهه🙁

1
0
افکار شما را دوست داریم، لطفا نظر دهید.x