عصبانی و آرام غریدم:

-دارم‌ می‌گم نمی‌ترسم مگه بچه‌م از همچین چیزی بترسم؟!

سکوت و صورتش که به رو به رو خیره بود، حرصم را بیشتر کرد.

-اووف اصلاً هرچی تو فکر کن می‌ترسم چه اهمیتی داره؟!

حرفم را زدم و تا خواستم دوباره نگاهی به دختر بچه بی‌اندازم، امیرخان سریع چانه‌ام را گرفت و سرم را به طرف خود چرخاند.

-نترس، هرکاری هم کرده باشی هیچوقت تورو با ترسات‌ تنها نمی‌ذارم‌!

غرق معنای جمله‌اش بودم که با آمدن صدایی شبیه جا افتادن استخوان و جیغ فرابنفش دختربچه دلم لرزید و در خودم جمع شدم.

دکتر سریع گفت:

-تموم شد، تموم شد پرنسس

دختربچه به شدت گریه می‌کرد و مدام می‌گفت؛

-دکتل بد… دکتل بد!

پدرش سریع بلند شد و بعد از تشکر و عذرخواهی، با بندانگشتی میان بازوهایش از اتاق بیرون رفت و من متلاشی شده بودم.

جمله‌ی خاص امیرخان، صدای گریه دختربچه که ناشی از ترس بود، حرکت دست امیر و این‌که چانه‌ام را گرفت تا در آن لحظه به دختر نگاه نکنم و نترسم و دردی که از هر طرف محاصره‌م کرده بود…!

-بفرمایید نوبت شماست.

با کمک امیرخان بلند شدم و روی صندلی بیمار نشستم.

قلبم در دهان می کوبید و می‌دانستم رنگ و رویم به شدت پریده.

-اوه اوه مثل این‌که حال شما خیلی بدتره از حال اون دختره، نگران نباشید درد داره اما فقط برای یه لحظه‌س و بعد راحت می‌شید.

به سختی سرتکان دادم.

لب‌هایم خشکِ خشک شده بودند.

-نه خوبم من خوبم.

دکتر دستکش را عوض کرد و امیرخان همانطور که موهای افتاده روی پیشانی‌ام را عقب می‌زد، آرام پچ زد:

-آروم باش و در عوض هرچیزی که خواستی ازم بخواه!

سریع و ناخودآگاه پرسیدم؛

-دانشگاه؟!

نفسش را کلافه بیرون داد.

-می‌تونی بری‌!

شوکه طرف دکتر چرخیدم و مرد میانسال همانطور که خیلی عادی در حال صحبت از روزمره‌ها بود، مچم را گرفت و با یک‌دفعه‌ای و محکم جا انداختن استخوان‌ها کنار هم وحشتناک‌ترین درد جسمی که تا به حال کشیده بودم را نشانم داد.

سعی کردم آرام باشم و بخاطر هدفم که شده جیک نزنم. اما چشمانم روی هم آمد و از پشت در آغوش امیر خان افتادم.

-شمیم؟ شمیم چیشدی؟!

-نترس پسرم فقط درد زیاد بی حالش کرده. بذار پرستارو صدا کنم یه سُرم بهش بزنن خوب می‌شه.

امیرخان روی تخت خواباندم و مدام با نگرانی از دکتر سوال می‌پرسید.

همه چیز را می‌فهمیدم و می‌شنیدم اما توان باز کردن چشم‌هایم را نداشتم که نداشتم.

این بار که چشم باز کردم، پرستار درحال بیرون کشیدن سرمم بود و امیرخان و دکتر هم کنار ورودی در ایستاده بودند.

-خانومتون نسبتاً بنیه ضعیفی داره، اون تقویتی هایی که نوشتم رو استفاده کنه و وعده های غذاییش‌ رو درست و کامل مصرف کنه. مراقب دستش هم باشید که طی یکی دو روز اول هیچ ضربه‌ای بهش نخوره. برای اطمینان عکسش هم چک کردم خیلی خیلی شانس آوردید که نشکسته.

-حتماً ممنون خسته نباشید.

-زنده باشی جوون بیدار که شد می‌تونید برید.

آرام نشستم و از پرستار تشکر کردم‌‌.

امیرخان کنارم آمد.

-بهتری؟

-آره؟

-بریم پس

کمکم کرد کفش‌هایم را بپوشم.

از این تغییر رفتارش ابروهایم بالا پریده و پایین نمی‌آمد.

یعنی حتماً باید بلایی سرم می‌آمد که بخواهد درست و مهربان رفتار کند…؟!

البته همیشه همین بود از چه تعجب می‌کردم؟

در گذشته هم اکثر وقت‌ها با شیطنت هایش اذیتم می‌کرد و تا زمانی که ناراحت نمی‌شدم دست از مسخره بازی برنمی‌داشت.

تا از بیمارستان بیرون رفتیم و سوار ماشین شدیم با جدیت پرسید:

-اونجا چیکار داشتی؟

صاف نشستم.

آروم باش شمیم، آروم باش.

-کار داشتم.

-چیکار؟

-کار شخص…

یک‌دفعه فریاد زد و روی فرمان کوبید.

-ازت پرسیدم چه کار مهمی داشتی که بخاطرش صبح جمعه پاشدی رفتی بیرون؟ چه کار مهمی داشتی که بخاطرش خودتو درب و داغون کردی و مچ دستتو سرویس کردی؟!

-…

-دِ آخه تورو چه به اونجور محله‌ها رفتن‌‌؟!

رگ پیشانی‌اش بیرون زده و چنان فریاد می‌زد که انگار چندین ساعت متوالی قبل را کنار هم نبودیم‌.