… چند روز بعد …

&& سارا &&

داشتم تفنگمو توی جیب مخفی کُتَم جاساز میکردم …
میدونم چیکارش کنم زنیکه کثافتو …
همینطور داشتم عصبی به کُشتن اون زن فکر میکردم که درِ اتاق بی مقدمه باز شد و ایلیاد داخل اومد … .
با بهت به من و تفنگ توی دستم خیره شده بود …
بعد از چند لحظه ؛ در رو بست و اخم غلیظی کرد ، با تشر لب زد :

_ میشه بگی دقیقا داری چیکار میکنی سارا؟! … .

اب دهنمو آهسته قورت دادم و همونطور که تفنگو پشت سرم نگه داشته بودم ، عصبی گفتم :

+ چرا بدون در زدن وارد اتاق میشی؟! … .

با عصبانیت دندوناشو روی هم سابید و همونطور که قدم زنان بهم نزدیک میشد ، گفت :

_ مغلطه نکن … دستاتو بیار جلو ببینم … .

همونطور که عقب میرفتم ، تفنگو بیشتر توی دستام فشار دادم و با لکنت گفتم :

+ ب … برو بیرون ایلیاد … برو … .

اخمش پر رنگتر شد … دستاشو مشت کرد و با صدایی که حالا ولومش نسبت به قبل ؛ بلندتر شده بود ، گفت :

_ گفتم دستاتو بیار جلو ساراااا … .

با لجبازی لب زدم :

+ نمیخوااااااام … .

یکهو سریع به سمتم اومد و قبل از اینکه به خودم بیام ، تفنگو از توی دستام کشید … .
سرمو با ترس پایین انداختم ، بهم هشدار داده بود که کار ناعاقلانه نکنم ولی خب …
من این حس انتقام لعنتی بهم اجازه ی اینکار رو نمیداد ! … .
سنگینی نگاهشو روی خودم حس میکردم … .
آب دهنمو با استرس قورت دادم که صداش بلند شد :

_ مگه بهت نگفته بودم بدون برنامه ریزی کاری رو انجام نده؟! … هان سارا؟! …‌ .

با ناراحتی لب زدم :

+ گفته بودی ، ولی … ولی من … .

نفس عمیقی کشیدم ، واقعا نمیدونستم چی بگم ! … .
به گلهای قالی زل زده بودم که صدای شاکیش به گوشم رسید :

_ به من نگاه کن سارا … .

با کمی مکث سرمو بالا آوردم و بهش زل زدم …
با اخم بهِم نگاه میکرد ؛ بعد از چند لحظه ‌، همونطور که با عصبانیت تفنگ رو تکون میداد لب زد :

_ چرا اینقدر سر به هوایی تو آخه؟! …
میخوای با اینکارای بی سر و تَهِت هممونو بندازی توی خطر؟! … آره؟! … .

اختیارمو از دست دادم و زدم زیر گریه …
بین هق هقهام شروع کردم به حرفهای دلم ،
حرفایی که اون باید میشنید تا منو اینطور قضاوت نمیکرد … :

+ ایلیاد ، چرا یکم درکم نمیکنی؟! … .
افشین … عشقِ من الان توی بیمارستان داره جون میده …
داره از دست میره ، بعد … بعد تو توقع داری آروم و ساکت یه جا بشینم و فقط پَر پر زدن عشقمو تماشا کنم ! … .
آره؟! … .

چشماشو ریز کرد و با عصبانیت گفت :

_ تو فکر میکنی من … از اینکه این بلا سر افشین اومده خیلی خوشحالم؟! …
شاید … شاید اگه اون زمان می بود که هنوز باهاش دشمن بودم ، خوشحال میشدم از افتادن این اتفاق …
ولی حالا باور کن اینطور نیس سارا … .
افشین ‌… اگه الان گوشه ی بیمارستان افتاده فقط واسه خاطر توئه … .
بعد تو میخوای همه ی زحماتشو با انجام دادن یه کار بدون فکر ، هدر بدی؟! … .
هوووم؟! … .

نفسمو با حرص بیرون فرستادم و با بغض گفتم :

+ ایلیاد … حس انتقام رَهام نمیکنه ! … .

لبخند ریز و جذابی زد … .
دقیقا مثل همون لبخندی که … که افشین دقیقه های آخر بهِم زد …‌
با یادآوریش باز بهَم ریختم …
بغضمو به سختی قورت دادم که ایلیاد با مهربونی لب زد :

_ قربونت بشم آبجی … .
دادگاهی که امروز با خانومِ ادوارد داریم ، خیلی مهمه … .
توی این دادگاه ، رای به نفع هیچکس نیس …
نه ما و نه اونا … .
چون افشین قاتل محسوب میشه و مادر ایدین هم کسی که سرخودانه دست به کار شده و قصد کُشتن اون رو داشته ! … .
من با وکیل حرف زدم …
گفت رای رو به نفع ما تموم میکنه … .
این وکیلی که دیروز باهاش ملاقات داشتم ، نفوذ زیادی توی دادگاه داره … .
پس خیالت جمع باشه …
کاری میکنم همشون به گوه توردن بیفتن ! … .

ساکت و با بغض بهش زل زده بودم … .
من خیلی ممنونش بودم ، اگه اون نمی بود …
به هیچ عنوان نمی تونستم حق افشین رو بگیرم …!
خودمو انداختم توی آغوشش …
توی این چند روز ، تنها آغوشی که همیشه واسم باز بوده …
آغوشِ ایلیادِ … .
ایلیاد بعد از افشین ، تنها کسیه که منو از ته دلش دوست داره … .

* * * *

ایلیاد با عصبانیت از جاش پا شد و گفت :

_ آقای قاضی ، من اعتراض دارم … .

مادر آیدین یعنی همون خانومِ ادوارد عصبی گفت :

_ اعتراض رو من باید داشته باشم که پسرمو اون مرتیکه ی کثافت کُشت … نه شما ها … .

همهمه ی بدی بلند شده بود …
من به پیروی از حرفایی که ایلیاد توی عمارت بهم زده بود ، ساکت روی صندلی نشسته بودم و با نفرت به اون زنیکه ی عفریته زل زده بودم …
قاضی که مرد جَوونی بود ، چند بار با چکش چوبیش زد روی میز و گفت :

_ سکوت رو رعایت کنید لطفا … وگرنه مجبور میشم کسانی که همهمه ایجاد میکنند رو از سالن خارج کنم ! … .

همه ساکت شدند …

قاضی سرشو چرخوند سمت ایلیادی که ایستاده بود و گفت :

_ شما بیاید اینجا و اعتراضتونو بگید تا رسیدگی شه …

ایلیاد نفس عمیقی کشید و به سمت میز رفت ، پشتش ایستاد و شروع کرد به دفاع کردن از افشین …

_ جناب قاضی این خانوم حق نداشتن سرخودانه کاری رو انجام بدن … .
درسته که افشین ، پسر ایشونو کُشته و در حال حاضر یه قاتل به حساب میاد … ولی در هر صورت ایشون باید از راه درستش عمل میکردن … نه اینکه افرادشونو بفرستن تا طرف شلیک کنه دقیقا کنار قلبش و اون پسر تا نزدیک مرگ بره … !

قاضی چند بار سرشو به آرومی و به نشونه ی تایید حرفای ایلیاد تکون داد که ایلیاد جدی ادامه داد :

_ ببینید جناب … اگه بلایی سر افشین بیاد …
اگه اون آسیبی ببینه و خدایی نکرده بمیره ، من میدونم و این خانوم …

مادر آیدین زودی بلند شد و با عصبانیت گفت :

_ می بینید آقای قاضی؟! …
ایشون فقط بلدن بنده رو تحدید کنن …

مکثی کرد ، شروع کرد به اشک تمساح ریختن و لب زد :

_ آ … آقای قاضی …
پسر من الان گوشه ی قبرستونه …

با چندش ادامه داد :

_ اما افشین اقایِ اینها ؛ فقط با یه شلیک گلوله ، اونم تازه کنار قلبش … رفته توی کُما …
فردی که من فرستادم ، اونقدرا وجدان داشت که گلوله رو دقیقا نشونه گیری نکنه توی قلبش ! ‌.‌..
اما اون چی؟! …
اون که اومد گلوله رو شلیک کرد توی مغز بچم ! … .

و بعد هم های های شروع کرد به گریه کردن …
اخمم همینطور لحظه به لحظه داشت غلیظ و غلیظ تر میشد …
خلاصه که بعد از حرف زدن های وکیل ما و اونا ، دادگاه رو تموم کردن و گفتن بقیه حرفا واسه یه روز دیگه … .

* * * *

سرمو به پنجره ی ماشین چسبوندم و به بیرون خیره شدم …
توی فکر بودم که با صدای ایلیاد به خودم اومدم :

_ نظرت چیه بریم ملاقات افشین؟! …
بریم اوضاعشو از دکترش بپرسیم … هوووممم؟! … .

آهی کشیدم و یه کلمه لب زدم :

+ موافقم …‌ .

به طرف بیمارستان روماکو حرکت کرد …
تقریبا بعد از ۲۰ دیقه رسیدیم ، با کسلی و نومیدی از ماشین پایین اومدم …
ایلیاد در های ماشینو قفل کرد و با هم به طرف در بیمارستان حرکت کردیم … .

* * * *

دستمو روی شیشه ی اتاق کشیدم و به افشین زل زدم …
کاش فقط یه بار چشماشو باز میکرد ، دریای چشماشو میدیدم … حداقل واسه بار آخر ! ‌… .
هر
زار تا سیم و سرم بهش وصل کرده بودن …
دکتر میگفت الان فقط به واسطه ی اوناس که داره نفس میکشه و زنده یِ … .
آه غلیظی کشیدم … .
خیلی داره بهِم سخت میگذره ، توی این چند روز پیر شدم … پییییر … .
با دیدن دکترش ، زودی از شیشه فاصله گرفتم و به سمتش پا تند کردم …
روبه روش ایستادم و سلامی دادم …
جوابمو با خوشرویی داد ، دکترش یه مرد مُسِن بود …
با اضطراب گفتم :

+ آقای دکتر … وضعیتش چطوره؟! …
توی این چند روز ، تغییری نکرده؟! … .

آب دهنشو آهسته قورت داد ، لبخند دندون نمایی زد و گفت :

_ ایشالله که خوب میشه دخترم … .

نفسمو آه مانند بیرون فرستادم و با صدای شل و وارفته ای لب زدم :

+ یعنی هیچ تغییری نکرده؟! … .

سرشو پایین انداخت و جوابی نداد … .
اشک توی چشمام حلقه زده بود ، همون لحظه ایلیاد به همراه داروهایی که پرستار بهش گفته بود بره بگیره ، از راه رسید …
با دیدن منی که با شونه هایی خمیده ، ایستاده بودم …
سریع به طرفم قدم برداشت و کمکم کرد روی صندلی هایی که همونجا بود بشینم … .
اگه افشین بمیره … اگه اینکارا هیچ تاثیری روی خوب شدنش نداشته باشه …
اگه بره و منو رها کنه … من … من نابود میشم ‌…
من میمیرم ! … اگه این اتفاقات بیفته من خودکشی میکنم ! …
خودکشی میکنم تا برم پیشش توی اون دنیا …
اگر منو بپذیره … اگر …. هع ! … .
چشمامو با درد بستم … خدایا … ازم نگیرش ، نگیرش … .

&& ایلیاد &&

لبخندی به روش پاشیدم و گفتم :

+ چیزی لازم داشتی بهم بگو …
من همین پشت در اتاق میشینم … .

آهی کشید ، چیزی نگفت و چشماشو بست …
نفس عمیقی کشیدم و از اتاق بیرون زدم …
دکتر واسش یه سرم نوشت تا یکم استراحت کنه چون توی این چند روز واقعا روش خیلی فشار اومده بود ! …
در اتاق رو بستم و روی صندلی ای که همونجا بود نشستم …
سرمو به صندلی تکیه دادم و چشمامو بستم …
چندتا نفس عمیق کشیدم …
چقدر بهش گفتم افشین اینکار رو نکن …
گوش نکرد که نکرد …
با اینکارش ، ضربه زد به هممون … مخصوصا سارا … .
خودش که توی اتاق دراز کشیده و راحت داره استراحت میکنه ‌… .
پوفی کشیدم که صدای پرستار رو شنیدم :

_ ببخشید جناب …
آقای دکتر لاوال گفتن بهتون بگم برید اتاقشون … .

چشمامو متعجب باز کردم ، درست روی صندلی نشستم و لب زدم :

+ ب … با مَنید؟!

ابرویی بالا انداخت و سری به نشونه ی آره تکون داد …
باشه ای گفتم که سالن رو ترک کرد و رفت ، با کمی مکث از جام پاشدم و به طرف

اتاق آقای دکتر حرکت کردم …
چند تقه به در اتاق زدم و بعد از گرفتن اجازه ، وارد اتاق شدم …
دکتر با دیدنم لبخندی زد و به مبل های روبه روی میزش اشاره کرد :

_ بیا بشین جَوون … .

هوفی کشیدم و در اتاق رو بستم ، به طرف یه نبل قدم برداشتم و نشستم …
زلونی روی لبام کشیدم و گفتم :

+ پرستار گفتن با من کاری دارین …!

لبخندی زد و گفت :

_ اوه … بله …

مکثی کرد ، برگه ای رو از لای برگه های روی میزش بیرون کشید … مشغول بررسیش شد و در همون حین شروع کرد به زدن حرفایی که داغونم کرد ! …

_ ببینید … مریضِ شما ، آقای افشین نیک زاد …!
حالشون روز به روز که هیچ …
ثانیه به ثانیه داره بد و بدتر میشه …

انگشتاشو توی هم گره زد ، گذاشت روی میز و ادامه داد :

_ بیاین رک و راست بگم …
احتمال ۹۹ درصد هست که بمیره و اون یه درصد هم فرجیه که خدا بکنه ‌.‌…

با اضطراب لب زدم :

+ خب … خب من هرچقدر پول بخواد میدم …
فقط … فقط شما خوبش کنید ! …

عینکشو برداشت ، گذاشت روی میز و با ناراحتی گفت :

_ هیچ راهی وجود نداره واسه درمانش …
من هرکاری تونستم کردم ، ولی … ولی گلوله جای بدی خورده … درسته ضربه توی قلبش نبوده ولی حتی همون کناره ای هم از قلبش … ناحیه حساسی بوده و خب ….

حرفشو ناتموم گذاشت …
با بهت به یه نقطه ی نامعلوم خیره شده بودم که ادامه داد :

_ پیش اون خانوم نگفتم این حرفارو …
چون میدونستم خیلی روی این آقا حساسه و مطمعنن سکته رو میزد … بنابراین تصمیم گرفتم که به خودتون تنها بگم … .

لب پایینیمو زیر دندون گرفتم …
سارا … اون اگه متوجه میشد … هوفففف …
حتی فکر بهش هم زجر آوره … .