جهانگیر با دست به عمارت اشاره می‌کند.

– این قصر مال توئه سیاوش جان! چرا می‌خوای از حق مسلمت بگذری؟

قبل از اینکه سیاوش چیزی بگوید، صدای جیغ سوگند در عمارت می پیچد:

– آرشه… آرش اومد… جهانگیرخان آرشه!

سیاوش کنجکاو نگاه می‌کند.

اسم آرش را زیاد از زبان سوگند شنیده.

در این حد می‌داند که پس از بیست و چندی الان قرار است برادر ناتنیِ از آسمان نازل شده‌اش را ببیند.

جهانگیر خونسرد می گوید:

– بالاخره که باید با سیاوش آشنا بشه. چه امروز چه فردا. هرچه زودتر بهتر.

صدای بلند اگزوز ماشین خارجی و آهنگ بلند راک می‌آید و بعد صدای وحشتناک ترمز گرفتن.

دایه دوان دوان سمت در سالن می‌رود و در را برای آرش باز می‌کند.

سوگند برای جهانگیر چشم گرد می‌کند:

– به خدا جهانگیرخان بخوای منو با این یکی اعجوبه‌ت هم طرف کنی همه چیو می‌ذارم می‌رم. اصلا هم کار ندارم چی می‌شه بعدش.

جهانگیر بی صدا می‌خندد.

آرش و سیاوش واقعاً اعجوبه هستند.

چند دقیقه بعد، پسری با شلوار زاپ‌دار مشکی و تیشرت یقه هفت لیمویی وارد می‌شود.

همان دم در صدایش را روی سرش می‌اندازد:

– به به… جمعتون هم که جمعه… سوگی جون و جهان جون و این داداش خوشتیپمون که نمی‌شناسم؛ فقط گلتون کمه!

دایه با دلتنگی نگاهش می‌کند.

– سفر به‌ خیر مادر. خانوم کوچیک نیومدن؟

آرش با تخسی نگاهش را دور عمارت می‌چرخاند.

– مامان من منظورته؟ اون که خیلی بزرگه… خانم کوچیک چیه دیگه. خانم بزرگ باید صداش کنی جیگر.

سیاوش انگار آدم فضایی دیده باشد؛ بی اختیار قهقهه می‌زند.

– بابا دستخوش! گل بود به سبزه نیز آراسته شد… نیس خیلی خودتون نرمال بودین؛ داداش جدیده هم اومد کلا تکمیل شدین.

آرش با دهان باز به سیاوش نگاه می‌کند.

– داداش جدیده؟

سرش را پرسشی سمت جهانگیر می‌چرخاند:

– جهان جون؟

جهانگیر با دست به آرش اشاره می‌زند.

– بیا بالا بچه… سوگند؟

سوگند از بین دندان های چفت شده می‌غرد:

– جهانگیرخان گفتم من دیگه هیچ کدوم از شاهکاری های شما رو گردن نمی‌گیرم. بابا لامصب شما تخم دو زرده کردی چرا تن و بدن من باید بلرزه آخه؟

سیاوش نیشخند می‌زند.

خودش را روی مبل پرت می‌کند و با تفریح به بلبشوی مقابلش نگاه می‌کند.

– داستان تازه داره جالب می‌شه.

آرش هم خودش را صاف کنار سیاوش می‌اندازد.

سیبی از روی میز برمی‌دارد و همانطور که لش کرده گاز بزرگی‌ به سیب می‌زند.

– خب جهان جون… می‌فرمودی…

سیاوش معنادار نگاهش می‌کند اما آرش واقعاً جانور بیخیالی است. به روی مبارک خودش هم نمی‌آورد که سیاوش با صورت کج و معوج خیره‌اش شده.

جهانگیرخان در کمال آرامش به سیاوش اشاره می‌زند:

– ایشون سیاوش هستن داداشت.

ابروهای جفتشان بالا می‌پرد. سیاوش کف دستش را محکم روی لبش می‌کشد تا خنده‌اش را فرو بخورد. زیرلب می‌گوید:

– کلاً به مقدمه چینی اعتقادی نداره بزرگوار. زرتی می‌ره سر اصل مطلب.

آرش سوتی می‌کشد و سر تا پای سیاوش را بارانداز می‌کند.

– جون چه داداشی… باز خوبه این یکی رشدشو کرده. دیگه نمی‌خواد بعد عمری داداشمونو با کالسکه ببریم تو پارک بگردونیم.

جهانگیر اطلاع می‌دهد:

– سه سال ازت بزرگ تره بچه.

– خان داداش باید صداش کنم پس… مامان می‌دونه؟

جهانگیر چرخی به چشمش می‌دهد.

– سوگند زحمتشو می‌کشه.

سوگند دوباره چشم گرد می‌کند.

– من این وسط چه کاره حسنم؟