و بعد صدایش را بالا می‌برد:

– اوکیه آیلین… وسایلامون رو بذاریم میایم پایین.

سیاوش تای ابرویی بالا می‌اندازد.

– به حق چیزای هرگز ندیده! تو و ملاحظه کردن؟ بیخیال…

آرش چشم و می‌دزدد و به سوگند می‌گوید:

– تو رو تخت بخواب من رو کاناپه، این داداشمونم هرجا عشقش کشید.

سیاوش با چندش غر می‌زند:

– تا اعماقم حس تنفر به این آرش جدید دارم. برگرد به خود بیشعور سابقت جان جدت.

سوگند دستش را روی شانه‌ی سیاوش می‌گذارد.

– حرص نخور… این الان جوگیر شده، دو روز دیگه برمی‌گرده به تنظیمات کارخانه.

سیاوش چمدانش را گوشه‌ای رها می‌کند و خودش را روی تخت می‌اندزد.

– شما برید بگردین من می‌خوام بخوابم‌.

آرش در کمال احساس می گوید:

– اوکی.

و از اتاق بیرون می‌رود.

سوگند ریز می‌خندد و از سیاوش می‌پرسد:

– واسه شام بیدارت کنم؟

سیاوش چشمان خمار از خوابش را به سوگند می‌دوزد.

– نه والا دنیا هم آخر شد بیدارم نکن.

سوگند سری به نشانه تایید تکان می‌دهد و بعد از خاموش کردن چراغ اتاق، بیرون می‌رود.

طولی نمی‌کشد که چشم های سیاوش گرم می‌شود و به خواب می‌رود.

نمی‌داند چقدر خوابیده که با صدای باز شدن در پلک هایش را خواب آلود از هم فاصله می‌دهد.

سوگند چراغ خواب کنار پاتختی را روشن می‌کند و جلویش می‌ایستد.

بی تعادل یک قدم عقب می‌آید و لب تخت می‌نشیند.

دستش راروی سرش می‌گیرد:

– آخ… سرم…

کلاه بافتش را می‌کشد و موهای مواجش دورش پخش می‌شود.

چشم های سیاوش کمی بیشتر باز می‌شود و خواب بیشتر از سرش می‌پرد.

دست سوگند روی دکمه های پالتوی سفیدش می‌نشیند.

به خیال اینکه سیاوش خواب است، با خیال راحت پالتو را از تنش درمی‌آورد و با تاپ سیاه دولچه‌اش دوباره لبه‌ی تخت می‌نشیند.

حالا دیگر خواب به کلی از چشم های سیاوش فراری می‌شود…

دستش را در موهای باز و پر پشتش فرو می‌کند و سرش را تکان می‌دهد.

موهایش دورش می‌رقصد و شانه‌ی سفیدش نمایان می‌شود.

سیاوش احساس می‌کند اگر به سکوتش ادامه دهد اوضاع می‌تواند خیلی خطرناک شود!

با صدایی بم و خش‌دار، آرام لب می‌زند:

– سوگند…

سوگند با شنیدن یکدفعه‌ای صدای سیاوش، هول شده سمتش می‌چرخد که بی تعادل روی تخت می‌افتد.

صورتش مماس با سینه‌ی برهنه‌ی سیاوش می‌شود.

احمقانه و مثل همیشه اولین چیزی که به ذهنش می رسد را می گوید:

– دوباره لختی…

سیاوش چشمش را محکم بهم فشار می‌دهد و نفسش را صدادار بیرون می‌فرستد.

کلافه می‌پرسد:

– مستی؟

سوگند دستی به چشمانش می‌کشد.

سرش را به چپ و راست تکان می‌دهد.

آرام زمزمه می‌کند:

– نه… آیلین شراب دست سازشو آورده بود، همه‌مون یکم خوردیم.

سیاوش عاجزانه سرش را خلاف صورت سوگند می‌چرخاند.

آرنجش را روی پیشانی‌اش می‌گذارد.

خش‌دار لب می‌زند:

– برو اونور تا باز کار دستمون ندادی.

سوگند بی حرف سر تکان می‌دهد و تلو تلو خوران از روی تخت بلند می‌شود.

تمام حواس هست و نیست سیاوش جمع صدای قدم هایش می‌شود.

لحظه شماری می‌کند سوگند از تخت دور شود تا بلکه بتواند عضلات منقبضش را رها کند د نفس راحتی بکشد.

اما سوگند هنوز یک قدم از تخت فاصله نگرفته، که بی تعادل و با صدایی وحشتناک زمین می‌خورد.

صدای ناله‌اش بلند می‌شود.

– آخ… پام…

سیاوش بی اراده سرجایش نیم‌خیز می‌شود.

نگران از تخت پایین می‌رود و کنار پای سوگند می‌نشیند.

مچ پای پیچ خورده‌اش را در دست می‌گیرد و با نگرانی سبک خودش سرش غر می‌زند:

– هیچ معلومه حواست کجاست؟ چرا این انقدر ورم کرد یهو؟ چیکار می‌کنی سوگند؟

در دل سوگند قند آب می‌شود.

ریز می‌خندد.

سیاوش با آی کیوی احساسی زیر صفرش، می‌غرد:

– مرگ… نیشتو ببند.