نفسی گرفت و تند تند لباس هایش را پوشید… باید از وضعیت ندا با خبر می شد… باید می فهمید چه به روز زن بیچاره آورده. تا در اتاق رفت…

_ باید برم ندا… پیش رویش ایستاد و راهش را سد کرد: نمی تونی انقدر خونسرد چهار تا کلمه ی مسخره بگی و منو بذاری بری… دست هایش را به…

سودی تعارف کرد: بودی حالا… گره روسری اش را باز و بسته کرد: مرسی… میرم.. سودی اصراری نکرد و ثریا رفت… پرنیان در را پشت سر ثریا محکم کوبید: اووووف……

شایان هن و هن کنان با جعبه های توی دستش که تا صورتش بالا آمده بود در آستانه ی در ظاهر شد: مامان… اینا رو کجا بذارم؟! ظرفه… سودی جلو…

ندا از توی آینه نگاهش می کرد… دید که اخم میان ابروهایش عمیق تر شد و ثانیه ای بعد، برای پیدا کردن تکیه گاهی دستش را توی هوا تکان داد……

کیان با یک دست بازویش را گرفت و با دست دیگرش در ماشین را بست… سودی کیف دستی و کاپشن نیم تنه ی ساراناز را برداشت… سرش را به شانه…

شایان قدمی عقب رفت و انگشت اشاره اش را به طرف کیان تکان داد: من هیچی رو بی جواب نمیذارم کیان… نه خوبی… و نه بدی… اینو یادت بمونه… کیان…

لبخندش را وسعت بخشید و جلو رفت: بسه دیگه بچه ضعف کرد… شایان سر بلند کرد… پروا سرخ شده بود و نفس نفس میزد… موهایش را از پیشانی کنار زد…

آسانسور توی طبقه ی سوم ایستاد… ابتدا کیان اتاقک فلزی را ترک کرد… دکوراسیون این طبقه کاملا عوض شده بود و ترکیب رنگ های خاکستری و مشکی فضا را سرد…