سوگند زیر لب تشکری می‌کند.   جهانگیر خودش ادامه‌ی حرفش را می‌زند:   – می‌خوام تا زمانی که سوگند جان می‌تونن توی شرکت رفت و آمد داشته باشن، با اصول کار شرکت بیشتر شما رو آشنا کنن جناب کیاراد.

        *** رمز در را می‌زند و از پشت‌سر خم می‌شود تا دم گوشم بگوید:   – خوش اومدی.   نفسش را که توی گوشم فوت می‌کند، یک حالی می‌شوم و زیر دلم نبض می‌زند.   کناری

        -داریم استارت یه پروژه جدیدو تو دبی می‌زنیم. تنها نیستم شریک دارم ولی خب قراره شعبه دیگه‌مون باشه.     پلکم شروع به پریدن کرد و چیزی که می‌شنیدم را باور نمی‌کردم.     -الآن… الآن

    صدای عصبانی دانا آمد و پشت‌بندش خودش داخل اتاق شد،   – آها ببین… ببین شوهرتم اومد!   انگاری آقای ناظم آمده باشد، پری تند و تند دستش را عقب فرستاد و انگشتان لرزان دختر محکم‌تر سوزن را

          +خب تو بگو باخبر بشم، چرا با ماهان دعوا کردی؟   الا من منی کرد می تونستم دو دلیشو حس کنم   پوووفی کلافه ی کشیدم و لب زدم   +منتطرم   _به خاطر بچه.

      – خب خانوم بازاری! از کی تا حالا پرداخت فرش‌ها رو رئیس مجموعه انجام می‌ده که شما کلاس کار ما رو پایین میاری جلوی رقیبمون؟   بدون شک قیافه‌ام بی‌شباهت به یک شیر زخمی نبود. خیره‌خیره نگاهش

  چون فایل اصلی و مهم‌ترین مدرکی که ثابت می‌کنه بی‌تقصیره و پولا الان توی یه خساب دیگه‌ست دست خود امیرحسینه، خودشم این مدت داشته تلاش می‌کرده برای اثبات بی‌گناهی‌اش، به من پیام داده.   رگ گردن امیرحافظ تیر کشید.

      گلی خانم اصرار می‌کند داخل بروم، دوچرخه را به زور از در کوچک تک‌نفره خانه‌شان رد می‌کنم و کنار دیوار می‌گذارمش. – بیا مادر… بیا سید داشت چایی دم می‌کرد یه لقمه دور هم بخوریم.   سر

      ژانر: عاشقانه_استاد دانشجویی_ازدواج اجباری خلاصه: دختر دانشجویی به اسم آسایش که بنا به دلایلی باید با استاد دانشگاهش که از قضا صاحب شرکت هم هست، ازدواج کنه… همه چیز خوب پیش میره تا اینکه یه چیزی مانعشون

  دست امید مشت شد. – آهو! به جرات می توانم بگویم اولین بار بود که امید اسمم را با حرص به زبان آورد! – بله؟! – آهو من واقعا نمی فهمم چی تو سرته! آب دهانم را قورت دادم.

  در کنارش زن زیبایی که بچه در بغلش بود و حدس می‌زدم مادر بچه باشد. زن جانشین.   روی زمین کنار دو دختر نشستم که ملکه اشاره‌ای به دختر ایستاده کرد و او به هرکداممون یک ظرف داد.  

      رعنا هنوز می‌خندید.   دیگر حتی به درستی در حال خودش هم نبود و فقط این خنده‌ی مسخره بود که هیچ جوره رهایش نمی‌کرد.   بی جان معین را مخاطب قرار داد:   -بذارم….بذارم پایین…چیزیم نیست.