دلم برای پسرکم تنگ شده بود،برای مامان الا جون گفتنش.برای خنده هاش. هرمز و مردونگی خرج کردن هاش برام هم که هیچ. حالا توی وضعیتی گیر کرده بودم که نمیدونستم چطور هندل کنم. از یه

    دستم را ول کرد و ادامه داد:   – این آخرین باریه که بهت لطف می‌کنم خاتون.   – لطف؟ شما همش من رو توی دردسر می‌ندازید.   سرش را خم کرد و بازویم را به سمت خودش

        جوابش به خودش یک «نه» محکم و قاطع بود. ناراحت نبود، ترسیده‌بود، از هزار و یک اتفاقِ احتمالیِ ناخوشایندی که ممکن بود برای امیرحسین و حتی حانیه بیفتد.   دل آشوبه داشت از این‌که امیرحسین برگردد

    در یک کافه نزدیک شورابیل قرار گذاشته بودیم، جایی دور از مرکز شهر. اینجا اکثر قدیمی‌ها در مرکز شهر جمع می‌شدند و همدیگر را می‌شناختند.   به محض رسیدن از دور ماشین سفیدی را دیدم که دیبا خم

  خلاصه: شوکا دختری که گمان میکنه عشق واقعیشو پیدا کرده همون مرد رویاهاش همون شاهزاده سوار بر اسب سفید، بی خبر از این شاهزاده ی اصلیه رویاهاش خیلی وقته توی زندگیشه و تقریبا کل زندگیش نزدیکش بوده اما قدرشو

      رسیده بود روبروی دانا، گوشی آخرین بوقش را زد و یکدفعه ساکت شد!   – خب الحمدلله! تموم شد فک کنم!   علی نفس‌نفس‌زنان ایستاد.   نگاه آشفته‌اش از دخترک سر به زیر و خونِ راه افتاده

  فراز سمت حاج دایی برگشت و تازه فهمید با هیچ کدام سلام علیک نکرده… اصلا چشمش هیچ کس را جز ترنج نمی‌دید! نمی‌دانست از بیمارستان تا اینجا را چطوری رانندگی کرده و صحیح و سالم رسیده! – ببخشید دایی

          دستهای گرمش را روی کمر زن کشید و لبش را به گوشش چسباند. – دلتنگ بودی که اینطوری دیوونگی میکردی زندگیم؟   با خجالت سر تکان داد و فرید به آرامی تاپ دخترک را از

        دلم می‌ریزد، البته نه از آن خوب‌ها! ته دلم هری می‌ریزد، از لحن و کنایه‌ی حرفش گُر می‌گیرم. نگاهم را می‌دزدم اما پوزخندش را می‌بینم، از کنارم که می‌گذرد آرام زمزمه می‌کند:   – ترسوی ریاکار!

  عقب رفت و دستش درون موهایش چنگ شد. پارچه‌ی سفید روی چشمش را کمی جابه جا کرد‌.   من نفس برایم نمانده بود و در سینه‌ام درد زیادی را حس می‌کردم. انگار که قلبم بالاخره قصد ایستادن دارد.  

    آن همه تاکیدش بر روی “فقط” و “یک دلیل” نشان می داد که وضعیت چندان خوب نیست! خیره به حال و روز آشفته ی امید به خودم یادآوری کردم که من یک دلیل قانع کننده دارم! هرچه که