مکث می‌کند دوباره، چرا امروز حرف زدن با او به سختی می‌گذرد؟! – فقط به کله‌ات نزنه بری… اگه می‌خوای بری اول لطفا به محمد فکر کن… بعد به اون راه سخت… اگه بری بجای آسفالت کردن مسیر

    فریادی خفه از گلوی احد خارج شد … و پروانه ضربه ی دوم رو به سرش وارد کرد . خون مقابل چشم هاش رو گرفته بود . به خوب و بدِ کاری که داشت انجام می داد، فکر

  کم کم دارو اثر کرد و خوابید.   در بیرون اتاق، مالک می‌خواست سری به حرم سرا بزند.   حواسش به او می‌گفت که چیزی این وسط درست نیست. چیزی که باید از آن سر دربیاورد و شاید حدسش

  کنار ماهان رو مبل نشستم… دستم رو بازوش گذاشتم… _مطمئنم الا به زودی با این قضییه کنار میاد نگران نباش.. _ وقتی از بیمارستان اومدم باهاش حرف زدم اولاش خیلی عصبانی بود… الان آروم شده.. _خب بیا رو هدفمون

                × زنش مرده حتما …. خدا رحمتش کنه .   سری به طرفین تکان میدهم   _ من فکر نکنم …. معلم های مهد میگفتن شاید طلاق گرفتن . من هم همین

    حتی پرستار هم چیزی که می‌دید را باور نمی‌کرد. پیش چشمش یکی از زنان بستری شده در شیفت کاری‌اش تقلا می‌کرد و جامه از تن میدرید. -خانم. خانم چیکار میکنی؟ بعد همانطور که به سمت تخت می‌دوید فریاد

    به طعنه پوزخندی زد. لب‌های دختر از حرص بهم فشرده شد، صورتش به سرخی انار!‌‌   – اگه مال توئه چطو بی‌صاحاب وسط اتاق ول بود… !   تیله‌های طوسی‌ دختر با تعجب میان لباس و چشمانِ ریزشده‌ی

                  همان ذره مقاومت‌اش هم دود شد و به هوا رفت. حاج نعیم دروغ نمی‌گفت… محال بود دروغ بگوید.   تمام شده بود… عمرِ رویای کوچک و دست‌نیافتنی‌اش تنها سه ماه بود.

      داخل رفت، دست روی سینه گذاشت و تعظیمی کوتاه کرد و گفت:   – سلام عرض شد خانم شایگان، کهبد هستم، امیرحسین کهبد.   کنجکاوی نگاه سولماز بیش‌تر شد.   فکر اینکه بخواهد از کجا و چه‌طور

    -بهم قول دادی… باید خوشبخت شی!     موهایم را ناز کرد و با صدای گرفته‌ای گفت:   -فعلاً دارم سعی می‌کنم وجدانمو تمیز کنم، بعدش شاید به خوشبختی هم فکر کردم!     -رادان تو این دخترو

  صدای بلند خنده‌ام طوری بلند شد که محمد کوچک دستانش پرید. آرام کنارش نشستم. صدای پچ‌پچ حرف زدنش را که شنیدم، سعی کردم خودم را کنترل کنم. – ببخشید… ببخشید، چی گفتید؟! نفس بلندی کشید که پشت گوشی شنیدم.

      – رو چشمم آقا. شما نگران نباش، خبری شد خودم اطلاع می‌دم.   خوبه ای گفتم و با تشکری کوتاه، گوشی را قطع کردم. دست روی دست گذاشتن برایم غیرمعقول‌ترین کار ممکن بود. اول قصد داشتم مستقیم