مشکل من مرسده نبود. آدم کنترل شدن نبودم …کابوس بزرگ تر از حرف های حافظ بود، تاریخ انقضای من از خیلی وقت پیش به انتهای خودش رسیده بود.…

    – واسه چی اینجوری نگاهم می کنی خب روتو برگردون ادم خوشش نمیاد.   اخم کرد و جدی پرسید: – تو مگه یه شکم نزاییدی؟   متعجب جواب…

      باز هم حافظ نذاشت چیزی بگم و خودش پیش دستی کرد. – نیکی خودش می دونه من هر حرفی بزنم باید اطاعت کنه، درسش رو خوب یاد…

    – نگاه نکن، بخورش!   لیوان رو نزدیک لبم اورد و مجبورم کرد تا قطره آخرش سر بکشم. لب هام از خشکی ترک برداشته بود و چند قطره…

    واقعا داشت به همچین چیزی فکر می کرد؟ من توی دوسال زندگیم همراه حافظ سختی های زیادی کشیده بودم و آخرین گزینه توی ذهنم طلای بود تو این…

    – بگو نمیخوای بری خونه بابات!   اخم کرد و با زدن نیمچه بوقی به دربون عمارت سلطانی ها اعلام‌کرد که درب رو برامون باز کنن. – گفتن…

    دستش رو از بالای ستون فقراتم تا امتداد کمرم سوق داد و گودیش رو با سر انگشت لمس کرد که بدنم مور مور شد و چشم هام خمار.…

    وقتی زیادی روی یه چیزی قفل می شد یقینا داستانی پشتش داشت و من باید دلیل این حجم عاطفه بی جاش رو میفهمیدم.   – من اینو بخورم…

    – خانم؟ با شمام! سایز هفتاد و پنج بهتون میخوره؟   از فکر بیرون اومدم. این حجم افکار پراکنده داشت مغزم رو به زوال هدایت می کرد و…

    سرخ شدم. سفید شدم و حافظ هیچ تغییر حالتی نداد. فروشنده که قصدش فقط فروش اجناسش بود با خنده جوابش رو داد: – بله حق با شماست …بفرمایید…

    من شاید وضع مالی شخصیم در حد امیر حافظ و ثروت خانوادگیشیون نبود اما خودش هم می دونست من از بچگی توی ناز و نعمت خانوادم بزرگ شدم…

    از روی مبل پایین رفت و جلوی پاهام زانو زد و نشست. – گوش کن به من! داداشم کاری نمیکنه که به ضررت باشه …هرچی نباشه بچه اونم…

    نذاشت حرفم رو تموم کنم. – لازم نیست …د یالا کار دادم شایسته.   کیفش رو باز کرد و به من اشاره کرد که رو به روش بشینم.…

  نمیتونستم تعادلم رو حفظ کنم و دست روی شونه‌ش گذاشتم که به بالا نگاه کرد و از کنارم کف شیو رو برداشت. – حالی به هولی میشی دستم بهش…

    حتی تعداد دفعاتش رو هم شمارش داشت و از حفظ بود. – گیرم که همین باشه! من مطعنم حامله نیستم …اگر هم بر فرض محال باشم که ……