سنگینی دستی روی شونه و تکانی ملایم، همراه با زمزمه ای آهسته، خواب و از چشم های سنگینم گرفت..

_چرا اینجا خوابیدی؟! پاشو همه تن و بدنت خشک شد.

سر و از لبه ی تخت برداشته و عقب میکشم.. خشکی تن و دردِ عضلات به اعتراض اومده از بی فکری صاحبشون بدجور خودنمایی میکنن.

_نفهمیدم کی خوابم برد.

_بیا برو صبحانه بخور.. من داروها و صبحانه مادرت و میدم.

دست از کش و قوس تن و مالش گردن میگیرم، نگاهم روی صورتش ثابت میشه و عاجز از درک احساس غم و اندوهی که با کمی شادی مخلوط شده زمزمه میکنم.

_ممنون…

خاتون بی توجه به احساسی که به زور کنترل میکنم تا از چشم ها و میمیک صورتم فوران نکنه خواهش میکنی تحویل میده و سر جای خالی من میشینه.

کمی دورتر می ایستم و به حرکت دست های متعهد و مهربانانه ای که دور مادرم چرخ میخوره چشم میدوزم.

دوست داشتنی بود دیدن کسی غیر خودت که عزیزت براش مهم باشه و از اون بالاتر داشتن پشتوانه ای که اگر از خستگی و فکر خیال چشم روی هم بزاری انسان دیگه ای هست که دست یاری به سمتت دراز کنه.

به اتاق خودم میرم و با هر بدبختی که هست دوش میگیرم، شلوار جین و مانتویی که از دیشب، بهتر بگم از دیروز ظهر به تن داشتم دیگه غیر قابل تحمل شده بودن.

شلوار و که مثل پوست دوم به تنم چسبیده رو به سختی پایین کشیده و نفس راحتی میکشم.

به نظر طرح دکمه اش روی شکمم به مدت چندین ماه حک شده باشه.

آتل و باز کرده و بدن کوفته ام رو زیر دوش آب گرم جلا میدم و لبخند لذت بخشی میزنم.

هرچند بعدش به خاطر خیسی و گره خوردن موهام به غلط کردن می افتم و حرص و عصبانیت از بلندیشون منو به صرافت پیدا کردن قیچی می ندازه.

روسری بلند و نسبتا کلفتی روی موهام انداخته با یک بلوز و دامن واقعا راحت که احتیاجی هم به پوشیدن شلوار نداره میرم پایین.

هرچقدر خوددار اما برای کی نقش بازی میکنم وقتی در هر رفت و برگشت چشم هام روی اتاق مرد کینه ای دیشب تلسکوپ میشه و هیچ جنبنده ای به نظر داخلش نیست.

سر راه آشپزخونه سرکی هم به سالن میکشم و بازهم هیچی. میگن بیخبری خوش خبری اما در مورد هامرز عکس عمل میکنه.

همیشه با بدترین ها مواجه میشی.