#p251
نگاه کوروش اول تنش و بعد به سینی دست نخورده ی روی تخت دوخته میشود…
_چرا نخوردی؟! ببین من حوصله اخ و اوختو ندارم فردا…بخور که زنده بمونی…
ماهور بی توجه به حضورش ،سمت تخت میرود و زیر پتو جا میگیرد…
پشت به او که دراز می کشد…کوروش نزدیک تر میشود…
پتو را از بالا تنه اش کنار میزند و دست به موهایش می اندازد…
_مگه با تو نیستم…
صورتش را سمت خودش برمیگرداند:
_هوس تنبیه که نکردی احیاناً…
گفت تنبیه و به خاطر آورد شعله ی سیگاری را که همین دیروز پایش را سوزانده بود…و امروز به زخم بزرگی تبدیل شده بود…
هم در قلبش و هم روی تنش…
کوروش تقاص میداد…یک روز نه چندان دور…
به همین زودی ها…
دستانش را روی سینه ی کوروش میزند و به عقب هلش میدهد:
_ولم کن…
به جای عقب رفتن جلوتر میرود و پتو را کاملا از روی تنش برمیدارد…
دستی روی پاهای کشیده اش میکشد…
_راه افتادی…لباسای قشنگ میپوشی…تا همین چند ساعت پیش جز اُمُل بازی چیزی ازت ندیده بودم!!!
مینشیند …
پاهایش را درون شکمش جمع میکند و پشتش را به لبه ی تخت تکیه می دهد…
دستانش را دور پاهایش حلقه میکند تا سفیدی بیش از حدشان کوروش را تحریک نکند…
p252
دستش را آرام روی روتختی میکشد و از ران تا زانوی دخترک را نوازش میکند…
_فکر نکن چون اتاقمونو جدا کردم قراره از دستم راحت باشی…
نگاهی به موهای گوجه ای بسته شده اش و ست توت فرنگی بامزه اش میکند و ادامه میدهد:
_قرار نیست تو این خونه خیلی بهت خوش بگذره…
ماهور بی تفاوت نگاه از او میگیرد و سرش را روی دستان قفل شده بر زانوهایش می گذارد…
گردن سفیدش ،هوس انگیز است…
خط خطی هایی که حالا زخم کمرنگ شده بودند هنوز روی گردنش باقی مانده است…
سر جلو میبرد و لبانش را روی گردنش میگذارد…
میک محکمی به آن میزند…بوی عطر موهایش دوباره داشت مستش میکرد…
عطری که چندین روز بود از او دزدیده بود ولی دخترک هنوز هم بوی وانیل میداد…
ماهور برزخی سربلند میکند و با چشمانی که عصبانی شده است دست روی گردنش میگذارد و به چشمان مست کوروش خیره میشود…
اخم در هم می کشد…
به خیالش این ادا اطوار هایش برای کوروش اهمیتی دارد؟!!!
مطمئنا که نه…
مرد مست تنش شده بود ولی حوصله ی رابطه نداشت…
وگرنه اگر دلش ماهور را میخواست…اخم و تخم های دخترک هم مانعش نمیشد…
ماهور تکانی خورد و از تخت پایین رفت…
باید از او دوری میکرد…اویی که میخواست فرزندش را از او بگیرد…
کوروش سری به اطراف می چرخاند و لبش سمت به سمت راست کج میشود:
_نه میبینم که همون اُمُلی هستی که بودی…
از روی تختش بلند میشود و سمت در میرود:
_برو بتمرگ…فردا صبح زود آماده باش…حوصله ی علافی ندارم…
به سینی اشاره میزند:
_بخور که نمیری…اگه نخوردی ام مهم نیست…دیگه من اتمام حجت کردم خونت گردن من نیس…
صدای آرام خنده اش را میشنود…
او میخندد و دخترک دست کشان روی شکمش می گرید…
مردک عوضی