لب زد:

– صبح زود راه میوفته. فکر کنم ساعت نه و اون طرفا برسه. عادل میارتش و خودش میره. بعد من و عمو…

نه ! نمیخواستم بقیه اشو بشنوم. پریدم وسط حرفش و گفتم:

– واقعا دلم نمیخواد عموتو ببینم.

صداشو شنیدم:

– اما من دوست دارم عمو تو رو ببینه. چون هم خودش بیخیال من میشه، هم میره به مامان و بابام میگه.

دست بلند کردم و آباژورو روشن کردم.

میخواستم واضح ببینمش…

توی نور کمی که می تابید مردمک چشماش گشاد شده بود و چشماشو تماشایی کرده بود.

– آخرشم برام نرقصیدیش…

آروم گفت:

– چیو؟

گوشه چشمشو از اشکش پاک کردم و گفتم:

– دریاچه قو رو…

– بعدا برات می رقصم.

چیزی نگفتم. می دونستم این بعدا هیچ وقت قرار نیست بیاد. این بعدا یه بخشی از هرگز بود

دوباره گفتم:

– قرار بود یه روز باهم بریم برام پیانو بخریم. حتی اونم نیومدی.

با بغض گفت:

– میخریم… قول میدم… اصلا، اصلا پیانوی من مال تو…. به اندازه بلک سوان نیست میدونم، حتی سیاه هم نیست… ولی پیانوی خوبیه. مال تو باشه…

لبخندی زدم و گفتم:

– واقعا؟

سری تکون داده بود و گفته بود:

– آره! اصلا من… کلید خونه رو قراره بدم به تو…. همه چیزش مال تو…این جا دیگه خونمونه… هر چیزی که این جاست مال تو هم هست…

و من میخواتسم داد بزنم من خونه ات و وسایل توشو نمیخوام! من فقط و فقط خودتو میخوام! تو رو! توی لعنتی رو!

اما نتوستم… فقط خندیدم و گفتم:

– آخ جون! یه کمد پر از لباسای دخترونه و سوتینای توری… حتما به دردم میخوره! مرسی! ممنونم ازت!

زد زیر خنده. خندش پر از بغض بود! مثل من!