_هامرزززز…. کجا موندین!؟

صدایی که بین نفس های پرشتاب و تب و تاب خواستن محو و دور به گوش می‌رسید هر لحظه نزدیک و نزدیکتر میشد تا مارو به دنیای واقعیت برگردوند حداقل منو..

چون لب ها و دست های مرد خیمه زده روی تنم حریص تر و افسارگسیخته تر از اونی بودن که بتونن یک صدا رو مانع پیشروی شون بکنن.

نفس ندارم اما فرصتی هم برای تلف کردن نیست.

_بس.. سه… سُر… روش…

غرشی کرده و از اینکه سرم و فاصله دادم شاکی شده دوباره فشارش و روی تنم بیشتر میکنه.

_دارره صدا…

_گور باباش…

دستم و بین خودم و سینه سنگینش جا میکنم.

_خواهش میکنم هامی… الان سروش میاد تو.. وضعیتمون..

سر بالا میکشه ونفسش و تازه کرده حرصی نگاهش و توی چشم هام میکوبه و تاکید وار به حالت تفهیم کننده میگه..

_وقتی برگشتیم.

تکونی میخورم..این یک جور اتمام حجت بود. وقتی برگشتیم چی!؟  میخواد کارش و تموم کنه؟ اونجا دیگه مزاحمی هم نیست تا… من چِم شده!؟

هوس و شهوت عقلم و از کار انداخته!؟ این چیزیه که من میخوام؟ بودن این مرد بدون هیچ تعهدی با آینده ای مبهم! دادن یکی ارزشمند ترین دارایی هایی که یه دختر داره اونم نه شب زفاف و به سنت دیرین خودمون و با لباس سفید عروس و بین دعای خیر بزرگ ترها..

بلکه با رنگ و رویی زرد و دستی به گردن آویزون.. اونم توی شهری غریب و تختی که نمیدونم قبل من تن کدوم شخصی رو میزبان بوده و از گلبرگ های سرخ روش خبری نیست.

در عوض مردی روش مانور میداد که عوض حرف های شیرین و دلبرانه با غیض و حرص از قدرتی که داره حرف میزنه و بلایی که میخواد سر رقباش بیاره تا بفهمن هامرز دادفر چنان و چنین میکنه..

و البته که منظور از بلا بودن من روی تخت و گرفتن چیزی که براش فقط هدفه نه بکارتی که میتونه آمال و آرزوهای شخص داماد شب عروسیش باشه..

بلاخره از روی تنم کنار میکشه و کی کار ما به تخت کشید و چه زمان هامرز با تنش روی جسمم سایه انداخت و خودم هم نفهمیدم!؟

تنم از چیزی که میتونست اتفاق بیفته لرزید و من در مقابلش وا دادم و در این شکی نیست.