همین که به هم رسیدیم بی‌مقدمه هم‌و بغل کردیم که صدای هق هق هردومون بلند شد.
محکم به کمرش زدم و با گریه گفتم: عوضی دلم برات تنگ شده بود، مردشورت‌و نبر که اینجوری اون شب از خونه زدی بیرون.
متقابلا به کمرم زد.
– خفه شو! منم دلم برات تنگ شده بود.
محکم‌تر بغلش کردم تا شاید از دلتنگیم کمتر بشه.
انگار گریه‌ی هیچ کدوممون قصد تمومی نداشت.
رادمان: اینجا چه خبره؟
یکی سعی کرد نفس‌و ازم جدا کنه که چشم‌هام‌و باز کردم و با دیدن پسره سریع دستش‌و پس زدم و نفس‌و پشت سرم بردم.
تند اشک‌هام‌و پاک کردم و با صدایی که هنوزم بغض داشت گفتم: همون پسرست؟
اخم‌های پسره به هم گره خوردند.
نفس بینیش‌و بالا کشید و با صدای گرفته‌ای گفت: یعنی چی اون پسره‌ست؟
نیم نگاهی به عقب انداختم.
– همونی که پیششی؟
– آره.
سعی کردم خودم‌و قوی نشون بدم.
– من دیگه نفس‌و بهت نمیدم، مگه شهر هرته که می‌خوای پیش خودت نگهش داری؟
انگار که دارم جک تعریف می‌کنم دست داخل جیب برد و خندید.
– چی میگی دخترجون؟
رادمان با جدیت کنار پسره وایساد.
– میشه بگی اینجا چه خبره آرام؟
پسره با اخم به نفس نگاه کرد.
– بیا اینجا.
بیچاره خواهرم، خوبه با اخم‌های این غول بی‌شاخ و دم سکته نکرده!
دست نفس‌و محکم‌تر گرفتم.
– حالا که پیداش کردم به هیچ احدی نمیدمش، واسه پیدا کردنش دست به چه کارایی که نزدم.
صدای متعجب نفس بلند شد.
– مگه چی‌کار کردی دیوونه؟
رادمان سوالی نگاهم کرد.
– نکنه این همون دختر عموته؟
سر تکون دادم.
ابروهای پسره بالا پریدند.
نفس دستش‌و با ملایمت از توی دستم بیرون کشید و جلو اومد که سریع جلوش‌و گرفتم و با اخم گفتم: نمی‌ذارم بری، بسته هر چقدر کنارش زجر کشیدی.
دستم‌و تو هردو دستش گرفت.
– اذیتم نمی‌کنه آرام.
شدید جا خوردم.
– چی؟
لبخند کم رنگی زد و کوتاه به پسره نگاه کرد.
– رایان خوبه، به قول خودش من اولین بردشم که تونستم باهاش تو تو حرف بزنم و از رو نرم.
صدای خنده‌ی آروم پسره رو شنیدم.
از تعجبم یه مقدارم کم نمی‌شد.
-‌ واقعا؟
سرش‌و تکون داد.
مشکوک به هردوشون نگاهی انداختم.
– قضیه داره جالب میشه.
دستم‌و ول کرد و اونم نگاهش‌و بین من و رادمان چرخوند.
– همینطوره آرام خانم.
دست به سینه به پسره نگاه کردم.
– شانس آوردی نفس ازت طرفداری کرد.
با تمسخر خندید که با حرص نگاهش کردم.
صدای خنده‌ی نفس بلند شد و به کمرم زد.
– حالا که دیدمت کلی باهات حرف دارم.
رو به پسره گفت: بمونیم باهاشون؟
کمی خیره نگاهش کرد و درآخر دستش‌و جلوی رادمان گرفت.
– رایان.
با شنیدن اسمش یاد حرف مامان افتادم و خیره بهش چشم دوختم.
امکان نداره که برادرم باشه، چون من اینقدر شانس ندارم، اونم تو این مورد.
رادمان محکم باهاش دست داد.
– رادمان.
نگاه موشکافانه‌ی نفس‌و رو هردوشون دیدم که آروم تو پهلوم زدم.
– پیس.
دستم‌و پس زد و نگاهش‌و نگه داشت که ابروهام بالا پریدند.
اون دوتا کامل به سمتمون چرخیدند که این دفعه نفس به حرف اومد.
– دارم به این پی می‌برم که حالت چشم‌هاتون خیلی شبیه همه، مخصوصا لباتون.
هردوشون با تعجب نگاهش کردند که خندیدم و دست دور گردنش انداختم.
– این‌و ولش کنید کلا توهمیه.
زودتر از همه رایانه خندید و حرفم‌و تائید کرد که نفس دندون‌هاش‌و روی هم فشار داد.
– یعنی خاک تو سرت! به جای طرفداریته؟
از لحنش هنگ کردم.
واقعا یه ارباب و برده اینطوری باهم حرف می‌زنند؟
وقتی تعجبم بیشتر شد که پسره به این سمت اومد، دو طرف صورت نفس‌و گرفت و گونه‌ش‌و محکم بوسید.
– حرص نخور.
با همون حالت به رادمان نگاه کردم که دیدم اونم تعجب کرده.
– اینجا چه خبره؟
گوش نفس‌و گرفتم.
– تعریف می‌کنی یا خودم ازت بیرون بکشم؟
رایان نچ نچی گرفت.
– این چه طرز حرف زدنه؟
گوش نفس‌و ول کردم و یه تای ابروم‌و بالا دادم.
– شما منحرفی!
شستش‌و به لبش کشید تا نخنده.
رادمان خنده کنان کنار رایان وایساد و به شونه‌ش‌ زد.
– قرار بود کجا ببریش اینقدر جیغ میزد؟
نگاه رایان بد شیطون شد که نفس بدبخت بازوم‌و گرفت و بهم چسبید.
به طرفی اشاره کرد که با دیدن نوع بازیش خودمم دست نفس‌و گرفتم و با استرس آروم گفتم: یا خدا! الان رادمانم مثل اون میشه.
زمزمه کرد: بیا فرار کنیم از دستشون.
نگاه هردوشون به سمتمون چرخید و طبق حدسم رادمان با یه لبخند مرموزی گفت: نمی‌ترسی که؟
با استرس خندیدم.
– پولت الکی حروم میشه.
هردوشون نگاهی به هم انداختند که دیگه فاتحه‌ی خودمون‌و خوندم.
خودت کم بودی حالا یه نفر دیگه هم شبیه خودت افتاده باهات!
زیر لب گفتم: خدا رحم کنه بهمون، نفس، یک دو سه میگم فرار می‌کنیم خب؟
– باشه باشه.
همین که یه قدم به سمتمون برداشتند بلند گفتم: یک دو سه.
و د فرار که صدای خنده‌ی هردوشون بلند شد.
همون‌طور که دست هم‌و گرفته بودیم فقط می‌دویدیم.
– بیا یه جایی پنهان بشیم.
دستم‌و به طرفی کشید که همراهش دویدم.

خودمون‌و قاطی یه مشت آدم کردیم که داشتند شعبده بازیه یه پسر جوونی‌و می‌دیدند.
– میگما نفس؟
همون‌طور که نگاهش‌و می‌چرخوند گفت: هوم؟
– یه سوالی بپرسم؟
بهم نگاه کرد.
– بپرس.
اول نگاهم‌و اطراف چرخوندم تا ببینم اینورا نباشند بعدم بی‌مقدمه گفتم: این رایانه که بهت دست نزده؟ نیاز به دکتر زنان نداری؟
با قیافه‌ی آویزون گفت: مردشور حرف زدنت‌و نبر! نخیر خداروشکر.
از ته دل نفس آسوده‌ای کشیدم.
– پس بچه‌ی خوبیه.
خندید.
– کی؟ این؟ یه رو اعصابیه‌ها!
با خنده گفتم: نه که اونوقت داشتی ازش طرفداری می‌کردی!
– دوست داشتم.
چونش‌و گرفتم و با زیرکی تو صورتش خم شدم.
– بگو ببینم، خبر مبریه؟
دستم‌و پس زد.
– برو کنار بذار باد بیاد بچه!
مرموزانه یه ابروم‌و چند بار بالا انداختم که چپ چپ نگاهم کرد، بعدم دستم‌و گرفت و به زور از بین مردم ردمون کرد و جلو وایساد که صدای اعتراضشون بلند شد.
دست به سینه گفت: یه کم ببینیم.
مثل خودش دست به سینه شدم.
– حله.
چیزی نگذشت که باز سکوت بینمون‌و شکست.
اینبار لحنش پر از غم بود.
– مامان و بابام خوبن؟
کوتاه نگاهش کردم.
– تا وقتی برنگردی پیششون حالشون چندان تعریفی نداره.
با سنگینی نگاهش بهش نگاه کردم که اشک توی چشم‌هاش قلبم‌و آتیش زد.
– من می‌خوام بیام، رایان نمی‌ذاره، هر سه تای برده‌هاش‌و داره آزاد می‌کنه اما من‌و نه.
اخم‌هام به هم گره خوردند.
– چرا؟
کمی خیره نگاهم کرد و درآخر روش‌و ازم گرفت.
– کاش می‌گفت.
– دوست داره؟ نه؟
شونه‌ای بالا انداخت.
دستم‌و روی شونه‌ش گذاشتم و فشار خفیفی بهش دادم.
– عمو حمید کارش‌و بلده، نگران نباش.
بازم بینمون سکوت حاکم شد.
چندان زمانی نگذشت که یه دفعه دستی دورم پیچید و از زمین کنده شدم که از ته دل جیغی کشیدم و جیغ نفسم همراه من بلند شد.
با دیدن رادمان که روی دوشش انداختم شروع کردم به تقلا کردن و داد زدم: جرئت داری من‌و ببر او سمت رادمان.
تا وقتی که از بین مردم بیرون بیایم صدای داد و بی‌داد من و نفس و صدای خنده‌های روی اعصاب اون دوتا همه رو به سمتمون می‌چرخوند.
مشت‌های هیچ کدوممون روشون اثر نداشت.
با فکری که به ذهنم رسید داد زدم: نفس؟
دست از تقلا برداشت و نگاهم کرد که به گردن رادمان اشاره کردم.
کم کم لبخند مرموزی روی لبش نشست.
– چی شد؟ تسلیم شدی؟
همون‌طور که با انگشت‌هام یک دو سه رو نشون می‌دادم گفتم: آره عزیزم اونم چه تسلیمی.
و تو یه حرکت هردومون گردنشون‌و چنان گاز گرفتیم که صدای دادشون گوشم‌و کر کرد و هم زمان روی زمین انداختنمون.
از درد پشتم آخی گفتم.
هردوشون دست به گردن با چشم‌های به خون نشسته نگاهمون کردند که خنده کنان سریع بلند شدیم و کنار هم اومدیم.
با پیروزی دست‌هامون‌و به هم کوبیدم.
**********
هردوشون‌و مجبور کرده بودیم که واسمون سیب زمینی بخرند، به خودشونم نمی‌دادیم اما اونا هم بیخیال گرم حرف زدن باهم بودند، انگار که خیلی وقته هم‌و می‌شناسند!
با شرمندگی گفت: بخاطر احمق بازیه من کلی تو دردسر افتادی، جبران می‌کنم بخدا.
با لبخند زدم پس کله‌ش.
– دیوونه! من بخاطر تو جونمم میدم.
لبخند عمیقی زد.
با نفرت پنهونی گفتم: پس برده‌ی آرمینم هستی؟
سر تکون داد.
– می‌بینی چقدر خوش شانسم؟ یعنی شانس‌و از رو من ساختن.
– غصه نخور، از دستش راحت میشی.
نگاه ازش گرفتم و زیر لب گفتم: کثافت قاتل.
بشکنی رو به روم زد.
– چی میگی؟
بهش نگاه کردم.
– تا می‌تونی ازش دوری کن، یه عوضی به تمام معناست.
با تعجب گفت: مگه می‌شناسیش؟
– آره، دشمن رادمانه، مواظب خودت باش.
اخم‌هاش‌و توی هم کشید.
– عه! نگو اینجوری می‌ترسم!
– من جدیم نفس.
نفسش‌و به بیرون فرستاد.
– واسه این استرس نداشتم که حالا پیدا کردم، حالا من‌و بیخیال، امشب بابات تو رو می‌کشه؟
با استرس دستم‌و به چپ و راست تکون دادم.
– نگو نگو.
– اما این قضیه‌ها یه خوبی هم داشت، هردومون بزرگ شدیم، متوجه کارای اشتباهمون شدیم، بگو ببینم تو هنوزم می‌خوای بری پارتی؟
با حالت انزجار سر بالا انداختم.
-‌ عمرا!
خندید.
– منم همینطور، دیگه ازش متنفرم، ببین وقتی برگشتم پیشتون دوتایی مثل کارگاه میوفتیم به جون قضیه‌ی ارتباط خانوادمون با بزرگترین باند ایران.
سیبی‌و خوردم و به تائید حرفش بهش اشاره کردم.
با دهن پر گفت: پس بگو مامانت اینکارا رو از کجا یاد گرفته.
با خنده ادامه داد: فکر کنم دیگه از زن عمو بترسم.
خندیدم.
قضیه‌ی حمله‌ی آرمین‌و بهش نگفتم چون دوست نداشتم ضعف خودم‌و رادمان‌و واسش بگم.
– راستی نفس؟
– هوم؟
با تن صدای پایین‌تری گفتم: این رایانه خلافکاره؟
– باور می‌کنی خودمم هنوز نمی‌دونم دقیقا چی‌کاره‌ست؟
پوکر فیس نگاش کردم.
-‌ خسته نباشی!
سر تکون داد.
– سلامت باشی.
کوتاه خندیدم.
به پسرا نگاه کردم، خودم‌و کشیدم و از زیر میز لگدی به پای رادمان زدم که بدبخت از جا پرید و با حرص نگاهم کرد.

با خنده گفتم: بعد بگید زنا زیاد حرف می‌زنند.
چشم غره‌ای بهم رفت که خندیدم.
رایان به ساعت مچیش نگاهی انداخت.
– نمی‌خواین بریم شام بخوریم؟
رادمان: اگه می‌ذاری من حساب کنم حله.
رایان: عمرا!
هردومون دست زیر چونه زدیم و خندون بحثشون‌و تماشا کردیم.
آخرشم هیچ کدوم باهم کنار نیومدند و قرار شد هر کی دونگ خودش‌و حساب کنه.
بعضی از اخلاقاشون عجیب شبیه هم‌ها!
**********
درحالی که هنوزم نتونسته بودم از نفس دل بکنم توی ماشین نشستم.
به محض نشستن رادمان و افشین راننده به راه افتاد.
– آرام؟
با صدای رادمان نگاهم‌و از جاده گرفتم و به سمتش سوق دادم.
– جونم؟
– امشب‌و بیا خونه‌ی من، فردا برو.
چشم‌هام گرد شدند و تند گفتم: چی چی‌و فردا برم؟ همین الانشم بابام به اندازه‌ی کافی عصبی شده! ندیدی مامانم چندبار بهت زنگ زد؟
دست‌هام‌و گرفت و با مظلومیت گفت: لطفا آرام!
مصمم گفتم: نه رادمان، نه عزیزمن، نمیشه.
پوفی کشید و دست‌هام‌و ول کرد.
– باشه.
نفسم‌و به بیرون فرستادم.
یه کم موقعیت‌و درک کن دیگه.
کنسول عقب‌و درآورد و از توش یه بطری که محتواش آبی رنگ بود رو برداشت.
به سمتم گرفت.
– خودم درستش کردم ببین خوبه؟
ابروهام بالا پریدند و با خنده ازش گرفتم.
-‌نه بابا! باریکلا!
خندید و کنسول‌و به داخل صندلی برگردوند.
در بطری‌و باز کردم و یه کم ازش خوردم که از بو و مزه‌ی خوبش حیرت‌زده گفتم: خیلی خوبه! خیلی خوشم اومد.
لبخندی زد.
– می‌تونی همش‌و بخوری.
ذوق کرده گفتم: همش‌و که الان نمی‌تونم ولی اضافه‌ش‌و می‌تونم ببرم خونه؟
خندید.
– مال خودت.
بعدم دستش‌و باز کرد.
-‌اما اولش بیا تو بغلم.
لبخند ذوق‌زده‌ای زدم و خودم‌و تو بغلش جا کردم که دستش‌و دورم انداخت و مشغول نوازش موهام شد.
– می‌دونی، برگردی ایران دلم برات تنگ میشه.
از شربت خوردم.
– دل منم تنگ میشه اما قرار شده وقتی نفس برگشت پیشمون و رفتیم ایران حداقل یه ماه بعدش همه رو راضی کنیم یه خونه توی دبی واسمون بگیرند بیایم اینجا، اونوقت توهم راحت…
خمیازه‌ای کشیدم و ادامه دادم: می‌تونی بهم سر بزنی.
بازم ازش خوردم و اینبار با پر شدن دلم از آب درش‌و بستم و روی پام گذاشتمش.
پلک‌هام هر لحظه سنگین‌تر می‌شدند و تو بغلش بدجور خوابم گرفته بود.
چشم‌هام‌و بستم و بازم خمیازه‌ای کشیدم.
با صدای آرومی لب زدم: یه کم خوابم میاد، وقتی رسیدیم بیدارم کن.
بوسه‌ای به موهام زد و قبل از اینکه کاملا خواب برم نزدیک گوشم نجوا کرد: خواب باشی بهتره، پس با آرامش بخواب.
*************
#رادمان

روی تخت گذاشتمش و مشغول عوض کردن لباس‌هام شدم.
لباسای خودشم با یه تاپ و شلوارک تعویض کردم و کنارش نشستم.
موهای ریخته شده توی صورتش‌و کنار زدم.
– می‌خوان دورت کنند؟
نیشخندی زدم.
– اما من رادمان شاهرخیم، هر چی من بخوام همون میشه.
دستم‌و کنارش گذاشتم و به سمتش خم شدم.
– می‌خوام ببرمت نیویورک، جایی که دست هیچ کسی بهت نرسه، اونجا خیلی خیلی کارا باهات دارم‌.
بیشتر خم شدم و بوسه‌ای به گردنش زدم.
کمی بلند شدم و گوشیم‌و از روی میز برداشتم.
با کمی مکث به شخص مورد نظرم زنگ زدم که با هفتمین بوق صداش توی گوشم پیچید.
– سلام رادمان خان، زنگ زدی وضعیت هواپیما رو بپرسی؟
– سلام آره.
– خیالت راحت، داره میاد، فردا می‌بینمت خواهرزاده‌ی عزیزم، بابا شدید مشتاق دیدنته.
پوزخند محوی زدم.
– می‌بینمتون، از طرف من یه سلام مخصوصی به بابابزرگ برسون، فعلا تا بعد.
و بلافاصله تماس‌‌و قطع کردم و گوشی‌و روی میز انداختم.
به صورت غرق درخوابش خیره شدم و با قلبی پر از کینه گفتم: قراره یه انتقام کوچولو بگیرم که تو رو کنارم لازم دارم.
🌸
🍃🌸
🌸🍃🌸