تموم مسیر و با دقت رانندگی میکردم و حالا نزدیکای خونه پشت چراغ قرمز ماشین و نگهداشتم و چرخیدم سمت شاهرخ:

_خب تا اینجای سفر و راضی بودی؟
با تمسخر سری به نشونه آره تکون داد و دست برد سمت کمربند ایمنیش:
_آره فقط چرا یادم ننداختی کمربندم و ببندم!
شاید عالی نبود اما بد هم رانندگی نکرده بودم و شاهرخ داشت بی انصافی میکرد که نق زدنام شروع شد:

_یه خط افتاده رو ماشینت که اینطوری میگی؟
و دلخور چشم ازش گرفتم و همزمان با سبز شدن چراغ ماشین و به حرکت درآوردم که صدای خنده هاش ماشین و پر کرد:
_میگم دیوونه ای میگی نه!
حسابی زورم گرفته بود:
_معلومه کی دیوونست و همش سر به سر اونیکی میذاره!
خنده هاش و ادامه نداد و گفت:
_کدوم سر به سر گذاشتن؟ کمربند ضامن سلامتیه!
نیمرخ صورتم و چرخوندم سمتش و نگاه گذرایی بهش انداختم:
_خب؟
شونه ای بالا انداخت:
_منم ضامن و نبسته بودم!
دست خودم نبود، یه جوری حرف میزد که نتونم خودم و کنترل کنم واسه همینم اول با ریتم آروم اما بعد صدای خنده هام بلند شد و حالا خود شاهرخ هم میخندید و جز صدای خنده هامون، آوای دیگه ای به گوشمون نمیرسید تا وقتی که به خونه رسیدیم…

ماشین و تو پارکینگ خونه پارک کردم و پیاده شدم، جلو تر از من پیاده شده بود و با یه کم فاصله از ماشین، ایستاده بود و نگاهم میکرد که قدم هام و با پاهایی که هنوز یه کمی درد میکردن اما اونقدرها جدی نبود، پر ناز و عشوه برداشتم و با لبخند دلبرونه ای بهش زل زدم، نگاهمون به همدیگه یه جوری بود که گوش هام هرلحظه منتظر حرف های عاشقونش بود اما شاهرخ فقط لبخند میزد و من هم فقط چند تا قدم باهاش فاصله داشتم!
کم کم داشتم قاطی میکردم، با عالمی از عشوه خرکی به سمتش میرفتم و مردتیکه هیچ عکس العملی از خودش نشون نمیداد!
نا امید از خارج شدن صدایی از حلقومش خواستم از کنارش رد شم و ضایعگیم خیلی به چشم نیاد که بالاخره یه صدایی از طرفش اومد:
_دلبر
قند تو دلم آب شد، حتما میخواست تحسینم کنه و این آخر شبی یه کم لاو بترکونیم پس با لبخند از سر ذوقی کنارش ایستادم و چرخیدم به سمتش:
_جانم
نمیدونم چرا اما نگاهش رو صورتم نموند و سر خورد به سمت پایین، انقدر پایین که تقریبا داشت کفشام و نگاه میکرد!
مونده بودم چی میخواد بگه که حتی روش نمیشه نگاهم کنه واسه همین یه قدم بهش نزدیک تر شدم تا احساس صمیمیت بیشتری کنه و آروم لب زدم:
_با من راحت باش
سرش و یه لحظه گرفت بالا و زیر لب ‘باشه’ ای گفت و دوباره چشم دوخت به پایین:
_یکی از پاچه های شلوارت بالاست!

خون به مغزم نمیرسید و بی هیچ پلک زدنی نگاهش میکردم که دوباره سربلند کرد و این بار نگاهش تو چشمام خیره موند:
_از کرک و پشماتم که نگم!
نگاهم روش ثابت مونده بود، با بی رحمی تموم ادامه داد:
_با همین وضع رستورانم رفتیم!
انگار یه سطل آب یخ ریختن رو تموم وجودم
همینطور که لال شده بودم، خم شدم سمت پایین و با دیدن پاچه شلوار پای چپم که کج و کوله بالا مونده بود عین جن زده ها به حالت اولیم برگشتم و خطاب به شاهرخ با صدای نسبتا بلندی گفتم:

_دنبالم نیا!
و بدو بدو از پارکینگ زدم بیرون و به سرعت مسیر خونه رو در پیش گرفتم، صدای خنده های رو مخیش و پشت سرم میشنیدم:
_دیوونه چیزی نشده که چار تا دونه پشمه دیگه!

و رو مخ تر از هروقتی میخندید اما من ضایع تر از هروقتی فقط راه میرفتم، میخواستم برم تو اون اتاق خودم و تا خود صبح بخوابم بلکه بتونم وقایع امروز و فراموش کنم!
خدمتکارهایی که پلاستیکای غذا رو از ماشین آورده بودن داخل با تعجب به منِ در حال گریز و شاهرخ خوش خنده نگاه میکردن اما نگاهشون برام اهمیتی نداشت!
از پله ها بالا رفتم و خودم و رسوندم به اتاق و خواستم در و باز کنم که شاهرخ اسمم و صدا زد:
_صبر کن دلبر
نفسم و عمیق بیرون فرستادم و منتظرش ایستادم که جلوم سبز شد:
_نگفته بودی انقدر لوسی!
دماغم و کشیدم بالا:
_لوس نیستم تو همش سربه سرم میذاری!
با تعجب ابرویی بالا انداخت:
_من بهت گفتم که بدونی!
نگاه سردم و بهش دوختم:
_الان؟ دیگه گفتنش چه فایده داشت
یه کم دست دست کرد تا بالاخره یه جمله ساخت واسه خر کردنم:
_تموم اون مدتی که مطب و بیمارستان بودیم غرق خودت بودم، غرق صدات نگاهت صورتت
پوزخند زدم:
_خوردنت، رانندگیت..
با خنده سری به نشونه تایید تکون داد:
_رانندگیتم آره ولی خوردنت دیدنی نبود!
و چشماش و بست و سرش و واسه فراموش کردن به اطراف تکون داد که ‘باشه’ ای گفتم و در اتاق و باز کردم و رفتم تو!

شاهرخ که تازه چشم باز کرده بود با ندیدن من، چرخید سمت اتاق و با خنده تو چهار چوب در قرار گرفت:
_بازم که ناراحتی
لوس کنم فعال شده بود و بی عکس العمل نشسته بودم رو لبه تخت که اومد تو و در و پشت سرش بست:
_دلبر خانم
زیر لب ‘هوم’ ی گفتم که روبه روم وایساد و دستش و از چونم گرفت تا سرم و بگیرم بالا:
_من همیشه هوات و دارم
حرفش برام غیر منتظره بود که زل زدم تو چشماش و اون ادامه داد:
_با تموم این دست و پا چلفتی بودنت…
دهن باز کردم تا بی کفش بپرم تو حرفش که دستش و به نشونه سکوت بالا آورد:
_با تموم این زبون درازیات
لبخند کجی کنج لبهاش نشست:
_و تمومی خصوصیات قشنگ دیگت، میخوامت!
بی اختیار لبخندی روی لب هام نشست و تغییر حالت نگاهش رو به وضوح دیدم، نمیدونم شاید حالا من هم همینقدر عاشقانه داشتم نگاهش میکردم و خودم متوجه نبودم!
چند ثانیه ای قفل هم بودیم تا کنارم. نشست و ضربه آرومی روی پام زد:
_حالا تو هی خودت و لوس کن!
سرم و چرخوندم سمتش:
_گفتی با تموم خصوصیات، لوس بودنم جزوشه!
یه تای ابروی خوش فرمش و بالا انداخت:
_حواسم نبود!
چشم و ابرویی واسش اومدم:
_حواست و جمع کن!
چشم دوخت به لب هام و جواب داد:
_بمونه واسه بعدا!
گیج حرفش شدم،اما معنی نگاهش و خوب میفهمیدم، حواسش تماما جمع لبهام بود، با زبون لبم و تر کردم و خواستم حرفی بزنم که یه دفعه انگشت اشارش و رو لبای نم دارم کشید و دست دیگش و دور کمرم حلقه کرد تا بهش نزدیک تر بشم و به محض از بین رفتن فاصله بینمون انگشت متحرکش و از روی لبهام برداشت و نگاه گذرایی بهم کرد،
همه چیز برای یه بوسه عاشقانه مهیا بود،
چشمام و بستم و خودم و بهش سپردم و طولی نکشید که وجودم از داغی لب هاش گر گرفت!
لب هام و به بازی گرفته بود و رفته رفته بوسه هاش هم عمیق تر میشد،
دست سالمم و تو موهای نسبتا بلند شدش فرو بردم و چنگ زدم که جری تر شد و لب هام و به دندون گرفت و گاز آرومی زد که ناله آرومی سر دادم و همین ناله برای شروع حرکت دستش روی نقطه نقطه بدنم کافی بود!

دستش و تحریک وار از رو گونم تا گردنم و پایین تر میکشید و حسابی به نفس نفس انداخته بودم که سرم و عقب کشیدم تا نفسی تازه کنم، با چشم های خمارش تماشاگرم بود، دست آورد سمت شال شل و ول شدم و از رو سرم برش داشت و کمکم کرد تا بافتم و دربیارم و همزمان با همین کار با صدای رو رگه شدش تو گوشم لب زد:
_یه کم باهم بودن که به جایی بر نمیخوره، ها؟

بعد از کامل درآوردن لباس،
با تردید نگاهش کردم، نمیدونستم چی تو فکرشه که لابه لای همین تردید و سردرگمی من، با ضربه آرومی هولم داد که دراز کشیدم رو تخت و چند ثانیه بعد هم شاهرخ کنارم دراز کشید و با لبخند دست برد لای موهام و سرش و به گوشم نزدیک کرد:

_حیف که فردا قراره بریم پزشکی قانونی
و خبیثانه نگاهم کرد که یه تای ابروم و بالا انداختم و منتظر نگاهش کردم اما ادامه نداد که هیچ یهو سنگینی تنش رو رو وجودم حس کردم!

دستام و با احتیاط برد بالای سرم و سرش و توی گردنم فرود آورد و با زبونش گردنم و نمدار کرد و همین باعث شد تا نفس بلندی بکشم و حالم روبه دگرگونی بره!

انگار قصد داشت صدام و تا آسمونا ببره که شروع کرد به نفس کشیدن تو گوشم و لابه لای این کار از گوش تا گردنم و بوسید و بالاخره سراغ لب هام اومد، لب هایی که خیس از زبون زدنام بود و حالا داغی لب های شاهرخ و میطلبید!
با فرود اومدن لب هاش به روی لب هام خواستم دستم و از زیر دستاش بیرون بکشم که سفت تر گرفتم و مانعم شد و سرش و ازم جدا کرد و پلک سنگینی زد:
_جای دستات خوبه!

و دوباره فاصله صورت هامون پر شد و شاهرخ با آروم آروم لمس تنم حالم و زیر و رو کرد…

دم صبح بود که بالاخره خواب بهمون غلبه کرد و خوابیدیم،
فردا صبح باید میرفتیم واسه کارهای پزشکی قانونی و تکمیل شکایت از حامی و اون دوتا عوضی،
فکر بهشون حتی بدتر از کابوس بود…
دلم میخواست تموم اون لحظه ها رو از ذهنم پاک کنم اما نمیشد و این حافظه قوی تر از هر وقتی همه چی و به یاد داشت و اتفاقی که افتاده بود هرگز از یاد من رفتنی نبود!

با مرور چند باره اون اتفاقا کم کم چشمام رو هم رفت و به خواب فرو رفتم…
صبح با شنیدن سر و صداهایی که شبیه به دعوا بود از خواب پریدم،
ترسیده بودم،
سرم و به اطراف چرخوندم و وقتی دیدم خبری از شاهرخ نیست ترسم چندین برابر شد!

سریع از رو تخت پریدم پایین و رفتم سمت در اتاق،
صدای شاهرخ به گوشم میرسید و گریه زاری های یه زن!
دل تو دلم نبود که در اتاق و باز کردم و با همون بلیز و شلواری که برای خواب تنم کرده بودم بدو بدو مسیر راهرو و پله ها رو طی کردم.

با رسیدن به آخرن پله و دیدن زن عمو که با چشم های خیس به پای شاهرخ افتاده بود واسه به لحظه دلم گرفت،
هیچوقت دوست نداشتم زنی رو که انقدر بهم خوبی کرده بود و مادرانه دوستم داشت رو تو این اوضاع ببینم و حالا به لطف حامی داشتم میدیدم!

🍃🍃🍃