به صورت خبری میگم اما دلم یه جواب دل گرم کننده میخواد.

_به نظر اوضاع روبه راه نیست.

_نع..

با نع قاطعی که میگه دوباره دلم پیچ میده.

دقیقا بعد نهار وقتی سری به مادرم زدم و میخوام کمی دراز بکشم که خاتون با عجله میره طرف در ورودی..

_بچه ها اومدن..

دنبالش میکنم و بعد ورود سروش و ندیدن دنباله ای متوجه میشم بچه هایی درکار نیست و فقط یک نفره که اومده اونم نه صاحبخونه.

_سلام خاتون خوشگله خودم…

خاتون اما گول زبون بازیش و نمیخوره و رسیده نرسیده میپرسه..

_کجا بودی سروش؟ هامرز کجاست!..

و قبل اینکه سروش دهن باز کنه اخطار میده.

_راستش و بگو وگرنه…

_آرومتر خاتون جونم… والا اگر شما نخوای از کاه کوه بسازی اتفاقی نیفتاده.

چشمش که بهم میفته نیشی چاک داده میپرسه..

_پرنسس عمارت چطوره؟ مارو نمی‌بینین کیفتون کوکه؟

_سلام..

دست به سینه تکیه به ستون میدم و منتظر نگاهش میکنم.

چهره خسته و زیر چشم های تیره و ظاهر نچندان آراسته همیشگیش از اوضاع و احوال درستی خبر نمیده.

_دستت خوب شده؟

_از احوال پرسی های شما..

قهقهه ای زده و با گفتن..

_جلوی همین در میخوان سین جیمم کنین؟ بزارین بیام تو خب ضعیفه ها.

آذر که سینی چای و شیرینی رو روی میز میزاره نطق سروس باز میشه.

_کارخونه مازندران دچار آتیش سوزی شد.

چنان بی مقدمه و ناگهانی خبر رسوند که من و خاتون از نشون دادن عکس العمل درخور جا میمونیم.

_چی!؟ چرا آخه،!

درسته این سوال و من پرسیدم اما یه جورایی ته دلم جواب و میدونستم. فقط محافظت از عمارت و دو برابر کردن نگهبان ها کافی نبوده و دستشون به جای دیگه رسیده و کاری که نباید شده.

خاتون مشوش و نگران تر از قبل میگه…

_هامرز کجاست؟

_منم خوبم خاله خانوم.. خدارو شکر یکم دست و بالم موقع خاموش کردن جنسا سوخته که اونم الحمدوا…  داره خوب میشه.

خاتون حرفش و ساده انگارانه باور کرده و دست ها و چشم هاش روی تن و بدن و مخصوصا دست های خواهر زاده حسودش چرخ میخوره.

_الهی بمیرم مگه موقع آتیش سوزی شمال بودین؟

_نه بابا