درد در پیشانی‌اش پیچید اما اهمیتی نداد.

گِل صورتش را پوشانده‌بود، عاجز، درمانده و وحشت‌زده، به هر جان کندنی که بود سر از روی زمین بلند کرد.

ترسیده از این‌که مرد مزاحم پِی‌اش باشد می‌خواست بایستد و پا به فرار بگذارد.

اما دستی زیر بازویش نشست. گِل را از صورتش پاک کرد و پیش از این‌که اندک توانش را برای جیغ زدن هدر بدهد، نگاهش به صورت خانمی افتاد که نهایتاً سه چهار سالی از خودش بزرگ‌تر بود.

گیج و مات و مبهوت نگاهش را اطراف چرخاند.

دختر که متوجه ترسش شده بود گفت:

– دیدم یکی دنبالت کرده، تا ترمز زدم فرار کرد.

بغضش در هم شکست و با صدای بلند زیر گریه زد. زبانش از کار افتاده بود، حتی نمی‌توانست تشکر کند.

دختر ناشناس دست سمت کسی که ایستاده کنار ماشین بود دراز کرد و گفت:

– محیا اون بطری آبو بده.

سرش سمت زن سن بالاتر رفت که فوراً دستمال و بطری آب معدنی را برایشان آورد.

دختری که نامش محیا‌ بود، روی دو زانو کنار آناشید نشست و گفت:

– نترس، چیزی نیست، ما کمکت می‌کنیم.

قدردان نگاهشان کرد، زبانش باز شد.

– مرسی، ببخشید واقعاً اگر نبودید…

هق‌هقش اجازه نداد ادامه دهد.

دختری که هنوز نامش را نمی‌دانست دستمال نم‌دار را روی صورتش کشید.

– خواهش می‌کنم، فدای سرت.

محیا نگاهی به او انداخت و گفت:

– ببین مهگل هی غر زدی گفتی زیاد موندیم سر مزار امین، یه صلاحی توش بود.

دختر جوان‌تر که مهگل نام داشت، دست زیر بازوی آناشید انداخت و گفت:

– سالگرد برادرمون بود، زیاد موندیم همیشه زودتر می‌ریم، آخه عزیزم تو چرا تنها و بدون وسیله تا این ساعت موندی این‌جا؟

اشک‌هایش شدت بیش‌تری گرفت. چه می‌گفت؟ که از بی‌پناهی به پدر مرده‌اش پناه آورده؟

دست روی شکمش گذاشت، با نگرانی لب زد:

– مواظب شکمم بودم ولی بچه‌ام…

محیا دستش را کنار زد و متعجب گفت:

– وای حامله‌ای؟

سرش را تکان داد.

کمکش کردند تا بایستد و مهگل ترسیده گفت:

– بریم بیمارستانی جایی؟ می‌خوای با خانواده‌ات تماس بگیری؟

سرش را به چپ و راست تکان داد.

– نه فقط… فقط می‌خوام برم خونه. شما می‌تونید برام اسنپ بگیرید؟

مهگل اخمی کمرنگ کرد و جواب داد:

– بیا سوار شو می‌رسونیمت.

پیش از این‌که سوار ماشینشان شود گفت:

– من… من لباسام کثیف شده، صندلی ماشین…

محیا سمتش چرخید.

– بشین خواهش می‌کنم، این چه حرفیه؟

سوار شدند، آدرس را داد و سر به شیشه چسباند. هر دو دقیقه یک‌بار یکی‌شان حالش را می‌پرسید و اصرار داشتند که به درمانگاه یا بیمارستان بروند.

مخالفت کرد، همان‌طور هم شرمسار و خجالت‌زده بود که مزاحمشان شده. خیالش هم آسوده بود که فقط زانو و پیشانی و آرنجش درد می‌کند. دست روی شکمش کشید. برای هزارمین بار چند ساعت قبل را با خودش مرور می‌کرد. از برگشتن می‌ترسید و چاره‌ی دیگری هم نداشت.

نمی‌دانست باید چه‌طور با شیما روبه‌رو شود. نمی‌دانست تکلیف خودش، فرزندش، برادرش و مادرش حالا که شیما باردار شده‌بود چه می‌شد؟!

وارد کوچه شدند، مهگل ماشین را نگه داشت و گفت:

– کمکت کنم پیاده بشی عزیزم؟

لبخندی زد که گوشه‌ی لبش کش آمد و درد گرفت. تازه متوجه شد که انگار صورتش زیادی درد می‌کند.

– نه من واقعاً ازتون ممنونم. اگر نبودید نمی‌دونم اون بی‌شرف چه بلایی سرم می‌آورد، خیلی لطف کردید.

خداحافظی کرد و پیش از این‌که در را ببندد مهگا صدایش زد:

– وایسا عزیزم، اسمت هم بهمون نگفتی.

– آناشید.

ابروهایش بالا رفت.

– چه اسم قشنگی. شمارمو بهت می‌دم اگر زمانی کاری داشتی بهم زنگ بزن.

آناشید سرش را تکان داد.

– یک دنیا تشکر. لطفتونو فراموش نمی‌کنم.

کارتی را سمت آناشید گرفت و گفت:

– من و خواهرم یه شرکت خدماتی داریم شماره موبایلمم روشه‌.

چشمکی زد و گفت:

– برای نظافت هم اگر نیرو خواستید می‌فرستیم.

کارت را در دستش گرفت، در ماشین را بست و سمت در کوچک باغ رفت.

* دیگه تموم برین بخوابین فردا باید برین مدرسه 😌😌