بیشتر از یک ساعت طول میکشه تا برسن و من از همون لحظه قطع گوشی، رو به میز غذاخوری منتظر و فکری خیره نشستم.

_آقا؟! اومدن..

_خودم فهمیدم.. کارتو بکن.

با سروصدای سگا جلوی پله ها و یادآوری قیافه و واکنش سامانتا با هر بار دیدنشون باعث میشه دلم بخواد بلند بشم و همین امشب ردشون کنم برن..

اما حتی با وارد شدنشون همچنان نشستم و قیافه های خسته و بی حالشون و تماشا میکنم.

_اوه عجب استقبالی!؟… ترو خدا زحمت نکش عزیزم بلند نشو تخمات سرد میشه..

_شعورت همینقدر میرسه..

ازم رد میشه و مستقیم میره طرف سرویس بهداشتی اما قبلش سر شونم میکوبه و تیکه اشو میندازه..

_نه به اون دست و پا زدنت پشت گوشی آی وردار بیارش مریض میشه و فلان و بیسار… نه اینجور تمرگیدنت سر جات..

_خفه شو سروش… امروز بیشتر از کوپنت حرف زدی.

بی حوصله با شصتش لایکی نشونم داده و پشت میکنه بهم..

ایستاده دست به جیب جلو اومدنش و نظاره میکنم.. با قیافه بی حال و تن سستی که به زور قدم هاش و ثابت نگه میداره هر لحظه امکان داره کف سالن پخش بشه.. کفری از لجباز بودنش نفسی گرفته و جلو میرم.

_سلام پسرم..

سری براش تکون میدن اما شاکی نگاهش میکنم.

_یه چیز شیرین براش بیارین تا دوباره گذرمون به بیمارستان و عطر دل انگیزش نکشیده.

دستم دور بازوش و قاب میگیره و این بدن ضعیف و لاغر همون دختری نیست که وقتی برای اولین بار توی عمارت داخل استخر دیدمش هوش از سرم پروند.

چیزی جز سکوت عایدم نمیشه و چرا دلم برای کل کل باهاش تنگ شده!

کو اون زبون سه متری که در هر وقت و مکانی بی توجه به سِمت و مقامی که داشتم منو بی جواب نمیزاشت.؟

میخواد مستقیم بره طرف اتاق که نگهش میدارم و با یه چرخش میکشونمش طرف سروس بهداشتی..

_ولم کن.. داری دستم و میکنی..

مقاومتش اثری نداره…

_حرف نباشه… فعلا دست و روت و آب بزن تا یکم ورم این چشمات بخوابه.. لباسای خاکیتم بعد شام عوض میکنی.

تو چرا تعادل نداری آخه زن!.. یا صُمٌ بُکم، خشک و خالی زل میزنه یکجا.. یا شیر فلکه رو باز میکنی و واشرت شل میشه.

هامرز 😤

سامانتا 😭

خاتون☹️

سروش 😏