مدتی بعد ماهان و بقیه هم رسیدن.
مامان نرگس با گریه به طرفم اومد و گفت
_فرهاد!؟ پسرم چی شده…. ؟
حال ماهرو خوبه؟
شرمنده سرم رو پایین انداختم چی می گفتم به این زن…
بغض گلوم و می فشرد…
اگه بلای سر ماهسو میومد من چه کار می کردم؟
نمیدونم چند ساعت یا چقدر گذشت که بلاخره در اتاق عمل باز شد و آقای دکتر بیرون اومد
سریع به سمتش دویدم و سراسیمه گفتم
_چی شد آقای دکتر؟ حالم همسرم چطوره؟ خوبه؟
دکتر نگاهی بهم انداخت و لب زد
_راستش بر اثر ضربه ی که به سر شون وارد شده مغزشون آسیب شدی دیدن و کما رفتنن البته جای شکرش باقیه که دچارسکته مغزی نشدن.
چهل و اشت ساعت آینده خیلی برامون حیاتی و مهمه
شما فقط می تونین براشون دعا کنین.
.
عقب عقب رفتم و به دیوار پشت سرم تکیه دادم
زانوهام تحمل وزنم رو نداشتن و رو زمین نشستم.
تقصیر من بود، درسته؟ من مقصر وصع الان ماهرو هستم.
اگه من از هموو اول همه چی و بهش گفته بودم اینطوری نمی شد.
حالا من بدون ماهرو چه کار می کردم؟
نگاهی به مامان نرگس انداختم که رنگشون به زردی می زد سکوت کرده بود و چیزی نمی گفت.
کمی بعد ماهرو رو از اتاق عمل بیرون آوردن.
حتی پاهام یاری نکرد برم جلو…
از پشت شیشه به ماهروی که رو تخت آروم خوابیده بود زل زدم…
با دیدن همه دم و دستگاهی که بهش وصل بود نفس تو سینه ام حبس شد
من مقصر بودم… مقصر همه چیز!
با نشستن دستی روی شونه ام برگشتم و به عقب نگاه کردم ماهان بود
چشماش سرخ شده بود معلوم بود گریه کرده…
_چیزی نیست داداش ماهرو حتما خوب میشه….
_ماهان و ضعیت الان ماهرو تقصیر منه…
دیگه نتونستم تحمل کنم و هق هق مردونه ام بلند شد..
.
