با چشمای اشکی از پشت شیشه به بچه هام خیره میشم.

بدنشون برای اون همه سیم و دستگاه که بهشون وصل بود زیادی کوچک به نظر می رسید.

حالم خوب نبود از یه طرف زیر شکمم تیر می کشید
از یه طرف دیگه برای بچه هام نگران بودم.

مثل این که فرهاد حالم رو فهمید دستش رو دور کمرم حلقه کرد تا نیوفتم.

سرم رو شونه فرهاد گذاشتم و با هق هق گفتم

+من.. حتی.. نتونستم.. مراقب بچه هام باشم.
من چجور مامانی.. هستم.
بچه های بیچاره ی من.. چه گناهی کردن!؟

فرهاد کمرم رو محکمتر می گیره و زمزمه می کنه

_هیس ماهی دیگه این حرفا رو نزن تو بهترین و قوی ترین مامان دنیایی

خداروشکر حال بچه ها هم خوبه.

+فرهاد نمیذارن بریم داخل اتاق؟ میشه برم از نزدیک ببینمشون؟

میخوام دستای کوچولو شون تو دستم بگیرم.

_نه عزیم نمیشه شما هنوز خودت حالت خوب نیست.
بعدا میایم دیدنشون، بهتر حالا بری استراحت کنی.

هر چقدر به فرهاد اصرار می کنم قبول نمی کنه و منو به اتاقم بر می گردونه.

.

بالاخره یه هفته ی طاقت فرسا گذشت
هفته ی که هر لحظه اش برام مثل یه قرن گذشت.

بالاخره امروز پسرم رو میاوردن پیشم اما دختر قشنگم باید کمی بیشتر تو بخش میموند.

مشکل تنفسی داشت و کمی ضعیف بود.

با صدای پرستار رشته افکارم پاره میشه و با عشق به اون موجود کوچولویی داخل شیشه نگاه می کنم.

_من اومدم مامانی!
اصن نمی دونستم باید چه کار کنم وفقط به اون موجود کوچولو زل زده بودم خیلی ضعیف به نظر می رسید.

حتی حرف فرهاد هم باعث نشد نگاهم رو از پسر کوچولوم بردارم.

_به چی زل زدی ماهی، بگیرش بغلت دیگه یه هفته منتظر این لحظه بودی.

نه نمی تونستم این کار کنم اگه می افتاد چی؟ اگه حالش بد می شد چی؟

مثل این که پرستار حالم رو درک کرد چون خنده ی کرد و با احتیاط بچه روبلند کرد و گذاشت تو بغلم.

_نگران نباش عزیزم پسرکوچولوت قوی تر از این حر فاست

با عشق خیره ی موجود تو بغلم میشم سرم رو خم می کنم و با احتیاط بوسه ای رو صورت کوچولوش میذارم.

بوی تنش رو نفس می کشم و قطره اشکی سمجی رو گونه ام سُر می خوره

از ته دلم از خدا تشکر می کنم.

.