فرید موهای ریخته روی صورتش را کنار زده و با مهربانی گفت:

– پاشو ببینم.

با اعتراض و غرغر در جایش نشست و نگاهش اخمو شد.

خمیازه کشیده و ناله کرد.

– خوابم میاد فرید!

مرد بدون توجه دست زیر بغلش گذاشته و بلنش کرد. گرمی تنش به فرید رسید و با ناراحتی سری چپ و راست کرد.

غزل که دوباره اعتراض کرد، مرد با خشم لب زد.

– داری میسوزی زندگیم! چشاتو باز کن ببین دارم چکار میکنم محض رضای خدا غزل…

با اخم و ناراحتی چشم گشود و اندکی راه رفتنش درست شد.

فرید او را در حمام انداخت و با عجله دوش آب را باز کرد.

با ریختن آب روی سرش، چشمهایش درشت شده و نفسش به یکباره رفت. متعجب به فرید نگاه کرده و از جایش بلند شد. شیر آب را بسته و مانند موش آب کشیده، ایستاد.

با اخم ضربه‌ای به بازویش زده و درحالی که بیرون می‌رفت، غر زد.

– حداقل لباسم و در می‌آوردی!

وارد اتاق شده و شروع کرد به در آوردن لباسهایش. فرید هم دنبالش بیرون آمده و با نگرانی گفت:

– بهتری غزل؟

موهایش را جمع کرده و درحالی که آبش را می‌گرفت، جوابگو شد.

– من خواب بودم فرید، مگه می‌دونم چطوری بودم؟ الان اصلا خوب نیستم. دارم یخ میزنم.

مرد جلو رفت و کمک کرد که برهنه شود.

قفل سوتینش را باز کرده و با اعتراض زمزمه کرد.

– چرا با سوتین میخوابی روانی؟

شانه بالا انداخت و به سمت تخت رفت.

– دوس دارم.

ملافه را دور خودش پیچید و منتظر به فرید خیره شد.

مرد سری تکان داد و به سمت کمد رفت.

تاپ و شلوارکی که تازگی برایش خریده بود را با لبخند برداشت و به سمتش برگشت.

– اینارو بپوش ببینم تو تنت.

غزا اما با اخم نگاهش کرده و دلخور لب برچید.

– این چه وضع درمان کردنه؟ نمیگی سکته میکنم یهویی تو خواب منو میندازی زیر آب سرد!

فرید جوابی نداد و به آرامی روی صورتش خم شد. لبش را روی پیشانیش گذاشت و چند ثانیه مکث کرد.

با رضایت لبخندی زد.

– فعلا یکم بهتری… لباس بپوش و بخواب، من بیدارم.

سپس به سمت در رفت. غزل که متوجه شد امشب زیاد تند بخورد کرده و فرید دلخور است، نفسش را یک ضرب بیرون داد و صدایش زد.

– فرید! میخوای تنهام بذاری؟

برگشت و خیره به چشمهای معصوم دخترک، لبخند زورکیش را تکرار کرد.

– غزل واقعا کشش اینهمه غرغر شنیدن و ندارم! داشتی آتیش می‌گرفتی، اولین چیزی که به ذهنم رسید این بود! الان بدهکار شدم؟

لبش پایینش را بیشتر جلو داده و چشمهایش را خواهشمند کرد. مرد دستی به چشم‌هایش کشید و با خستگی به سمتش رفت.

– داری اذیتم می‌کنی و من انقدر آدم صبوری نیستم غزل! دوس دارم درک کنم و با حوصله جوابتو بدم، اما ذهنم آشفته است و نمیتونم کنترل کنم خودمو… میشه یکم هم تو درک کنی و کمتر بهونه بگیری؟ این حاملگی پدر منو در آورده دختر، از بس لوس و دل نازک شدی تو!

غزل نفسش را با ناراحتی و آه مانند بیرون داد و زیر لب به آرامی گفت:

– یعنی از حاملگی من اذیت میشی و خوشحال نیستی؟!

چشمهای مرد درشت شد و شلیک خنده‌ی غزل به هوا رفت. دستش را به حالت تسلیم بالا برده و با شیطنت لب زد.

– شوخی کردم جون تو!

فرید سری با تأسف چپ و راست کرده و اندکی نزدیکش شد.

– تبت بهتر شد وروجکِ روانی؟

دخترک لبش را جلو داد و با حالتی بچگانه جواب داد.

– خودتی روانی!

دست دور کمر برهنه‌اش انداخت و غزل را روی سینه‌ی خودش کشید. با حس خاصی بوسه بر گردنش زد.

– تا دو دقیقه پیش میخواستم خفه‌ت کنم، الان چرا میخوام‌تا خود صبح ببوسمت؟

غزل با حالتی بامزه بینی چین داد.

– تا صبح؟ خسته میشیم. وای فرید بغلت گرمه حالم بد میشه!

فرید چشمهایش از حالت خنده خارج شده و رنگ کلافگی گرفت.

خنده‌ی خسته‌ای کرده و عاجز شد.

– میخوای باز شروع کنی دختر؟

چشمکی زده و سری چپ و راست کرد. روی مرد خودش را بالا کشیده و لبش را به لبش چسباند.

مانند خودش به آرامی لبش را نوازش وار تا گردنش کشید و دم گوشش زمزمه کرد.

– دلم نمیاد بیشتر اذیتت کنم… اجازه میدم تا صبح در آرامش باشی!

فرید هم با زرنگی دستش را روی تن برهنه‌ی دختر به حرکت در آورده و با نوازش های وسوسه کننده، تنش را به بازی گرفت.

چشمهای غزل که روی هم افتاد و دمای بدنش بالا رفت، لبخند فرید کش آمده و اینبار او سرش را جلو برد.

به نرمی لب زیرینش را به دهان برده و کوتاه مک زد.

– فکر می‌کنی فقط یه روش دارم واسه تشنه کردنت؟

سپس دستش پایین رفته و انگشت های کشیده‌اش را روی مهره کمرش، به آرامی تا پایین برد.

– فرید!

مرد لبش را نرم بوسید و سپس پاسخ داد.

– جانِ فرید؟

فاصله گرفته و با نارضایتی لب جنباند.

– صبح میریم دکتر!

لبخندی زده و سر تکان داد.

– دکتر چه ربطی داره به بغل کردن؟

خودش را کنار کشیده و سریع تاپ را تنش کرد. بدون توجه به حسهای بیدار شده‌اش، با همان عجله شلوارک را هم تن زد و دوباره کنار فرید دراز کشید.

– بخوابیم.

فرید قهقهه زده و کمرش را از پشت محکم گرفت.

– پدرسوخته خودت شروع می‌کنی میخوای فرار کنی؟

لبش را گزید و درحالی که سعی داشت خنده‌اش را کنترل کند، تند تند سری تکان داد.

فرید زبانش را به لاله‌ی گوشش کشید و با نفس نفس زدن، پچ زد.

– فکر می‌کنی انقدر راحته؟ آتیش به پا کنی و خودت و بکشی کنار؟

با شیطنت از گوشه‌ی چشم نگاهش کرده و گفت:

– من مریضم… دلت میاد اذیتم کنی؟

دست فرید داخل تاپ رفته و شروع کرد به آرامی سینه هایش را به بازی گرفتن و بدون توجه به حرفش، لبهایش دوباره به جان گردنش افتادند.

آب دهان قورت دادن غزل را حس و دست دیگرش را روی ران دخترک نوازش وار بالا و پایین کرد.

– فرید!

کلافگیش مشهود بود و همین بیشتر فرید را سر کیف آورده و جواب دادم.

– نمیخوای؟

درمانده و ناراحت لب زد.

– خب شاید واسه بچه خوب نباشه آخه!

دستش که درون تاپ بود را با فشار بیشتری به حرکت در آورد و بوسه بر سر شانه‌ی غزل زد.

– کاری نمی‌کنم که… نکنه تو دلت میخواد کاری کنم؟ یا بعداً نمیتونی نصفه نیمه کنار بکشی!؟

دستش را روی دست فرید گذاشت و مرد به آرامی دستش را بیرون آورد.

غزل نفسی عمیق کشیده و به سمتش چرخید.

صورتش را جلو برده و بوسه‌ی آرامی بر لب مرد نشاند.

– همیشه تو ور بری با من؟

ابرو های فرید با تعجب بالا پریدند و لبخندی معنادار گوشه‌ی لبش نشست.

– مگه توهم بلدی خانم خانما؟

چشم‌هایش را تنگ کرده و با اعتماد به نفس نشست.

– شاید بلد باشم! برق و خاموش می‌کنی؟

فرید سری تکان داد و به سمت کلید برق رفت.

زمانی که برق را خاموش کرد و برگشت، خواست پیراهنش را در بیاورد، که غزل سریع لب زد.

– دست نزن!