امید بازرگان هم از این دوری انگار بدش نمی آمد. به هر حال با وجود احساساتش نسبت به من عجیب نبود که از نیما بدش بیاید.

***

آن روز را هیچگاه از یاد نمی برم…

نزدیک عید بود و کلاس ها تق و لق…

استاد هم از خداخواسته بعد از دادن توضیحات لازم مربوط به پروژه کلاس را تعطیل اعلام کرد.

دانشگاه خلوت بود و کلاسمان ته راهرو.

درحالیکه در راهروی ساکت آرام آرام راه می رفتم و به این فکر می کردم اگر بخواهم با امید بازرگان ازدواج کنم، آیا خانواده ام را در جریان بگذارم یا نه، دستم کشیده شد.

قبل از آنکه بخواهم از خودم عکس العملی نشان دهم، دست دیگری روی دهانم قرار گرفت و به داخل یکی از کلاس ها کشیده شدم.

در یک لحظه تمام احساسات بد به سراغم آمد.

چشمانم را که از ترس بسته بودم، باز کردم.

با دیدن نیما تعجبم بیشتر شد.

اگر حامد را روبرویم می دیدم، کمتر تعجب می کردم!

از او که لاابالی بود این حرکات بیشتر انتظار می رفت تا نیما که به اصطلاح استاد دانشگاه بود!

نیما که انگار فهمیده بود زبانم از بهت بند آمده است دستش را به آرامی از روی دهانم کنار کشید. هرچند که با چشمانش خط و نشان می کشید!

خط و نشانی که می گفت داد و فریاد نکنم.

اما آیا من جرات این کار را داشتم؟!

منی که در آن لحظه می ترسیدم اگر کسی ما را کنار هم ببیند، چه اتفاقی خواهد افتاد، آیا می توانستم یک درصد به داد و فریاد کردن و کمک خواستن فکر کنم؟!

نیما غرید: چه رابطه ای بین تو و اون پسره ست؟!

ابروهایم از تعجب بالا پرید.

نیما هم ابرو بالا انداخت.

– امید بازرگان رو میگم!

بدون هیچ حرفی به صورتش خیره ماندم و او با غیظ سؤالش را تکرار کرد.

تمایل زیادی داشتم که بگویم همان رابطه ای که تو با شیوا داری، اما با این حال زبان به دهان گرفتم.

گفتن این جمله برابر بود با مورد تمسخر واقع شدن از جانب نیما!

اگر چنین چیزی می گفتم، او گمان می کرد من همچنان به فکر او هستم و روزها و شب هایم را با یاد او سپری می کنم!

– نمیگی چه رابطه ای بینتونه؟!

و قبل از آنکه من چیزی بگویم، با پوزخند گفت: فقط خواهشا نگو کاریه که خنده م می گیره!

از فرصت استفاده کردم و دست نیما را پس زدم.

جمله ی آخرش این فرصت را به من داد که من به جای او پوزخند بزنم!