مستاصل نگاهم میکنه اما من کارم و میکنم و حالا که نور ماشین ها به شدت قبل چشم و نمیزنه میتونم دو ردیف از مردان کت شلوار پوش و آماده رو صف کشیده روبه روی هم ببینم.

به نظر هر کدوم با آمادگی کامل منتظر هر حرکت یا عکس العملی از جانب طرف مقابلشونن تا شیپور حمله رو بزنن.

در بین آدم های جوونی که توی محدوده دید روبه روم هستن پیرمردی دیده میشه که بیشتر از هشت دهه از عمرش میگذره اما همچنان استوار و مقتدر، نمادین تکیه داده بر عصای آشنای چوبی خراطی شده از تنه درخت گردو که میتونم چشم بسته هم فراز و فرود های طرح های کنده کاری روش و تجسم کنم،..

_اینجا چی میخوای جناب اتابک خان..

_چیزی که مال منه.

قلبم میفته تو پاچه ی تنگ شلوار جینم.

پوزخند غلیظ و تحریک کننده هامرز میتونه جنگ راه بندازه.

_چیز!؟ دنبال چیزتون دم در عمارت من گشت میزنین؟

عصایی که نسبتا محکم به زمین کوبیده میشه و لحنی جدی و مستبدانه باهاش مخلوط شده.

_پاتو از گلیمت درازتر کردی پسر هاتف..

شونه های بالا انداخته هامرز و..

_پاهام تا هرجا که دلم بخواد و کش بیاد دراز میکنم.. فعلا که مال شما تا دم در خونه من کشیده شده.

_میدونی دنبال چیم بهتره دست از بازی برداری.

حالا ایستادن هامرز همراه با لحنش عوض شده و اون بیخیالی تمسخر گونه حالتش به شق و رق شدن تغییر میکنه.

_فکر میکردم بازی دوست داری جناب امیر اتابک خان صولتی.. چندین سال و به بازی گذروندی و هنوزم مهره هات و با یه حرکت جابه جا میکنی.

بزار ما هم کمی در محضر استادانه شما خودی نشون بدیم شاید به خوبی شما نباشیم اما درس پس میدیم.

دوئل بین نگاه و حرف های گزنده بینشون تنم و به لرز میندازه.

چشم هام خیره به تن بلند و ابروهای تاب داده مرد پر هیبت روبه ست. هنوزم با همون اقتدار و ابهتی که ازش به یاد دارم و گذر زمان ذره ای ازش کم نکرده ایستاده.

کنارش سهراب و طرف دیگه کیانمهر جا گرفتن و طبق معمول مثل بادیگارد مواظب شیر خفته طایفه ان.

دلم با دیدن جمعشون می لرزه.. از محبت! دلتنگی؟ یا… ترس!؟