-قربان…

-این چه وضعیه؟

-باور کنین ما بی تقصیریم امیر خان… کار خدمتکارتونه…

-خدمتکارم؟

-بله شمیم خانوم…

اخم های امیرخان درهم شد و بلند فریاد زد:

-مرتیکه تو فکر کردی کی هستی که اسم زنی که کناره من میادو به زبون میاری؟!

-ق..قربان من

-بـریـد بـیرون بـبـیـنم یـالـا…با همتونم. مثل پیرزنا فقط نشستید پشت این و اون صفه بذارید. بیرون…یـالـا

-چشم… چشم ببخشید

امیرخان چشم ریز کرد و سریع گفت:

-یا نه صبر کنید. همه اونایی که گنده‌تر از دهنتون حرف زدین، اول از خانوم معذرت خواهی می‌کنید بعد می‌رید بیرون!

چه احتیاجی به این کارها بود…؟

ناخودآگاه اخمالود شدم و تا خواستم اعتراض کنم همه‌ی پرسنلش که لحظه‌ی قبل مرا از خشم طوفانی امیرخان می‌ترساندند، یک صدا عذرخواهی کردند.

-خیلی متاسفیم… شرمنده که باعث ناراحتیتون شدیم.

-ا..اشکالی نداره.

بعد از رفتنشان چرخید و با اخم های درهم شروع به وارسی اتاق کرد.

حرصی جلو آمد و خشن گوشم را گرفت و کشید.

-آخ چیکار می‌کنی ولم کن.

-این چه وضعیه؟ مگه بهت نگفتم بشین یه گوشه تا برگردم؟!

در حالی که امیرخان منتظر بود تا مثل همیشه از خودم دفاع و او را بخاطر امر و نهی‌ کردن‌هایش سرزش کنم، خم شدم و شروع به جمع کردن جلدهای شکلات کردم.

-چیکار داری می‌کنی؟!

-…

-با توام؟

-اتاقو بهم ریختم… دارم جمع می‌کنم.

چشم ریز کرد و با شگفتی قد و بالایم را وارسی کرد.

همه‌ی موشک ها را از کنار دیوار برداشتم و صافشان کردم.

-شمیم؟!

-اینارو خودم دوباره تایپ می‌کنم تا فردا بهت می‌دم…نگرانش نباش.

-چت شده تو؟!

-…

سکوتم عصبانی‌ترش کرد. یکدفعه جلو آمد و بازویم را گرفت.

-نگام کن ببینم؟ چه مرگته تو بچه؟!

لبانم را با زبان تـَر کردم.

-یعنی چی که چه مرگته؟ معلوم نیست واقعاً؟ حتی همه‌ی پرسنلتم متوجه شدن. خوب نیست آدم اِنقدر به خدمتکارش بها بده!

یک قدم جلوتر آمد و با عصبانیتی که کمی غیر عادی حرص زد؛

-وقتی هنوز انقدر شعورت قد نمی‌ده که درست حرف بزنی، پس ببند اون وامدنتو!

-مگه غیر اینه؟!

ناگهان فریاد زد؛

-مـعـلومـه که غـیـر ایـنـه! خـر، تـو خانواده مـنـی. کـسی هـسـتـی که بخاطرت میزنم تو دهنه همه و غلط می‌کنی که راجع به خودت اینجوری حرف می‌زنی!

دهانم خود به خود بسته شد و سکوتم جری‌ترش کرد.

-دیوونه نکن منو یه چیزی بگو…کوش اون زبون شیش متریت؟

اعصابم خرد بود و چه کسی بهتر از خودش برای خالی کردن حرص و عصبانیتم…؟!

خودی که با شبیخون زدن یکدفعه‌ای افکارم را متلاشی کرده بود.

همیشه، همه چیزهایی در مورد احساسات امیرخان می‌گفتند. بعضی‌ها مستقیم و بعضی غیر مستقیم…اما این‌که خودش اعتراف کند مثل زلزله چهل ریشتری بود.

-از چی اِنقدر ناراحت شدی؟ از حدومرزی که همه قبولش دارن و حالا خودم دارم بهش اعتراف می‌کنم؟ این واقعیته دلیلی نداره که بخوایم بخاطرش ناراحت بشیم.

چشمانش خون‌آلود بود وقتی که فریاد زد؛

-من هیچ وقت نخواستم به تو مرزی و نشون بدم یا کوچکت کنم، این جایگاه لعنتی که می‌گی به هیچ جامم نیست!

-چرا؟!

وقتی که چرا گفتم اشک در چشمانم حلقه زده بود.

-چون مثل تو خانواده بودن و فقط به هم خون بودن نمی‌بینم!

ابرو بالا انداختم.

-جدی؟ پس یعنی منو مثل گندم می‌بینی؟!

چنان جا خورد که تمام عصبانیتش رفت و تنها شوکه نگاهم کرد.

-هووم؟ امیرخان؟ منو مثل گندم می‌بینی؟ مثل خواهرت؟!

نمی‌دانم دنبال چه جوابی بودم. اما التماس کردم چیزی بگوید که آرام شوم!

-تو رو مثل کسی می‌بینم که قراره فامیلیمو بگیره! خانواده فقط از مادر و خواهر تشکیل نمی‌شه!

-…

با یک چشمک جذاب به منی که خشک شده خیره‌اش بودم، ضربه‌ی آخر را زد.

-روابط دیگه‌ای هم هست!

هر چه که می‌خواست را گفت و خیلی ریلکس انگار که هنوز همه چیز بین ما عادی‌ست، سوئیچش را برداشت و گفت:

-کارم تموم شد بریم. اینجارو همه بچه ها حلش می‌کن ولش کن.

-…

-باز خوابیدی؟ راه بیفت دیگه دختر مگه تو فردا دانشگاه نداری؟

ربات‌طور کیفم را برداشتم و برای این‌که از سنگینی فشاری که روی قلبم سنگینی می‌کرد کم کنم، لب زدم؛

-تو آمار کلاسای منو هم داری؟

گستاخانه‌تر پچ زد؛

-آدم عاقل باید از همه چی خانوادش خبر داشته باشه!

حرصی و بی‌طاقت غریدم؛

-امــیـرخـان

صدای خنده‌ی بلندش و دستی که حمایت‌وارانه پشت کمرم گذاشت، لبخند را به لبان من هم چسباند.

امیرخان مردی بود که با وجود همه‌ی خلقیات بد و رواعصابش هر کاری که می‌کرد، تنفری نسبت به او در وجودت شکل نمی‌گرفت.

شاید این موضوع به این علت بود که هیچوقت فیلم بازی نمی‌کرد و همیشه خوب و بدش را با هر شدت و میزانی که بود، نشان همگان می‌داد.

_♡_