هامرز از توضیح اضافه مرد ابرویی بالا داده و بدون حرف دوباره دستش و دور کمرم انداخته و راه میفتیم طرف سالن..

نگاهم روی لباسای هامرز میچرخه و خندم میگیره. مرد بیچاره اشتباهی نکرده بود و شاید برای همه این توضیح و میده اما اگر سرو وضع من خیلی داغون بود و شاید حتی محتاج مساعدت هم دیده میشدم، هامرز شبیه اون مهندسای باکلاس و اتیکت دار بود که به سایه خودشون میگفت دنبالم نیا بو میدی.

آهی میکشم و دلم میخواد با مشت سالمم بخوابونم زیر چشم همین مهندس باکلاس که چش همه زنا بهش مثل دیدن یه تیکه استیک آبدار بود.

برعکس تیپ و قیافه اش امان از زبون تند و تیز و بی ادبش که هرچی دلش می‌خواد بارت میکنه و ثانیه ای نگذشته جوری رفتار میکرد انگار نه انگار طرف و با خاک یکسان کرده.

دستم و محکمتر به خودم میچسبونم تا هم از برخورد به مردم جلوگیری کنه هم شاید دردش کمتر من و عذاب بده.

_بشین اینجا تا ببینم این خراب شده برای اینم نوبت میخواد یا نه..

با خوشحالی نشیمن مبارک و میزارم روی صندلی.. همین حرص کوچیکی هم که بابت دوندگیش میخورد روان منو شاد میکرد.

بلاخره بعد دو ساعت برو بیا من با یک آتل و دو بسته مسکن و یه عکس زیر بغل زده از بیمارستان به همراهی یک عدد هامرز عبوس خارج میشم.

ماشین دقیقا جلوی خروجی پایین پله ها پارک شده و هامرز و محافظ مثل یک محموله منو بار گیری میکنن طوری که حس ریاست جمهوری بهم دست میده.

حس میکنم مسیر برگشت یکم طولانی تر از اومدنه و با دیدن خیابونی که به نظر دفعه دومه داخلش دور میزنیم سوالی به هامرز نگاه میکنم.

_کسی دنبالمونه؟

_چطور!

نگاه چپی بهش میرم.

_چون به نظر نمیاد راه خونه رو گم کرده باشین.. یا وقت اضافه برای دور دور..!

جوابم و نمیده اما رو به راننده میگه..

_بسه برو خونه امشب راه میفتیم.

_هامرز!…

رو میکنه طرفم..

_اگر چیزی مربوط به منه رو میخوام بدونم..

_چی مثلا!

_ خطری، هشداری، کلا هرچی که ممکنه باز یکی مثل اون آدم توی بیمارستان و به طرفم بکشونه رو میخوام بدونم.

من عادت ندارم به مردمی که اطرافمن به چشم افراد خطرناک و جانی نگاه کنم و هر حرکت و گفتاری رو با تجزیه تحلیل پلیسی یا جنایی برا خودم پردازش کنم.

باید بدونم اطرافم چه خبره تا حواسم جمع باشه توی دردسر نیفتم.