دو قدمی به عقب برداشت … حالتی مالیخولیایی گرفته بود . با لبخندی حسرت وار گفت :

– فقط … فقط اگه تو پسرِ خوب و سر به راه من باقی می موندی … اگه به حرفم گوش می دادی و بی خیال پروانه و تخمِ مولش می شدی … .

دست هاشو جلوی سینه اش درهم چلیپا کرد … انگار که جسمی خیالی رو در آغوش گرفته بود .

– برات زن می گرفتم … توی رختِ دامادی می دیدمت ! حجله ی عروست رو خودم آذین می بستم ! … بچه دار می شدی ! … منو مادر بزرگ می کردی ! … آخ آوش … آخ از دست تو !

و به گریه افتاد … .

همون جا کف زمین زانو زد ، مقابل پاهای آوش … کف دست هاشو حائل صورتش کرد و های های گریست … .

صدای گریه ی تلخ و بی پایانش در سکوتِ شب پیچید … .

برای آوش که هنوز گیج بود … که انگار مشت کوبیده بودن توی گیجگاهش … حتی گریه ی مادرش واقعی به نظر نمی رسید !

انگار که خواب بود … کابوس بود !

دست دراز کرد تا روی شونه ی مادرش بذاره . اما دستش رو عقب کشید . تلو تلو خوران عقب رفت … انگار سیاه مست بود !

می خواست به اتاقش پناه ببره … به تنهایی خودش .

بین راه پاهاش نکشید … وسط پله ها زانو زد . سرش رو بین دستاش گرفت و فشرد … .

صدای گریه ی محزون مادرش هنوز هم می اومد … .

***

با صدای نق نق رها درون گهواره اش … خواب از پشت پلک هاش پرید .

نوک انگشتش رو روی چشمش فشرد تا تاریِ دیدش رو بگیره … و روی آرنجش نیم خیز شد .

– رها ؟!

صدای نق نق نوزاد شدت گرفت . کسی نزدیکِ گهواره اش نبود … نه اطلس ، نه سالومه ، و نه دایه اش .

با هراسی غیر معمول لحاف رو از روی تنش کنار زد و به سمت گهواره رفت .

می ترسید از اتفاقاتِ غیر قابل جبران . می ترسید به اندازه ی لحظه ای از کودکش غافل بشه و خورشید بلایی سرش بیاره .

– رها جان … مامان !

به گهواره ی سفید تقریباً هجوم برد و پرده ی حریر و سبکش رو پس زد و بعد با دیدن نوزاد … آروم گرفت !

رها با چشم های سیاه و براق و درشتش … زل زده بود به پروانه و انگشت کوچکش رو می مکید و نق می زد ! انگار فقط گرسنه بود !

خنده ای آسوده روی صورت پروانه پخش شد . دست دراز کرد و بدنِ کوچیکِ دخترکش رو با احتیاط از درون گهواره برداشت و به آغوش کشید .

– صبح بخیر عزیزم ! … دخترِ قشنگم !

انگشتش رو کشید روی موهای نرم و سیاه نوزاد و بعد پیشونی معطرش رو بوسید . دخترکش بوی خوشی می داد … بوی گل میخک و پودر بچه !

رها صورتش رو به طوری غریزی به جانب پستان های مادرش کج کرد و باز نق زد .

پروانه بدنِ کوچیک نوزادش رو گهواره وار توی بغلش تکون داد :

– آروم باش قربونت برم ! … الان دایه جانت میرسه ! …

نگاه می کرد به صورت رها … و از خودش شگفت زده می شد ، که چطور اینقدر عاشق دخترکشه ! … دختری که می دونست از خونِ هیولاست … .

یادش اومد اولین باری که فهمید بارداره … چه حالِ بدی داشت ! می خواست خودش رو از روی پل پرت کنه … هم خودش رو بکشه و هم نطفه ی کثیف سیاوش خان رو !

ولی حالا می دید که هیچ نطفه ای کثیف نیست ! .. هیچ چیزی پاک تر و معصوم تر از بچه ها نیست ! حتی بچه ای که از پشت سیاوش خان باشه !

صدای دویدنی رو از بیرون شنید … و چند لحظه ی بعد در با شتاب باز شد .

– بیدار شد رها خانم ؟! … ای وای خانوم جون … شما رو هم بیدار کرد ؟! … روم سیاه !