هوووف این چند روزه خیلی سرم شلوغه.

وهمش به بچه ها در گیرم.

فرهاد هم که صبح میره و شب دیر وقت بر میگرده یا اصلا بعضی شب ها خونه نمیاد.

نمیدونم چه خبره آخه فرهاد از این عادتا نداشت که خونه نیاد.

وقتس هم که میاد بد خلق و عصبیه و نمیشه باهاش دو کلوم حرف زد.

آهی سردی می کشم و نگاههم رو به آلما میدوزم.

این چند روزه خیلی بی قراری می کنه و احساس می کنم این چند روز یکم پوستش زرد رنگ شده.

با صدای مامانم رشته افکارم پاره میشه

+جانم مامان چیزی گفتی!؟

مامان یکم چب چب نگام می کنه و لب میزنه.

_حواست کجاست دختر؟ میگم این بچه چرا رنگ به رو نداره، چرا اینقدر رنگ پریده به نظر می رسه؟

با دقت به آلما نگاه می کنم و وقتی سفیدی چشماش و زرد رنگ می بینم وحشت می کنم.

چرا خودم دقت نکرده بودم ممکنه یرقان (زردی) بگیره.

خیر سرم دکترم.

_مامان باید برم. با عجله آماده شدم و راه افتادم سمت بیمارستان

.

صدای دکتر هنوزم تو سرم می چرخه

_خانم، چطور همچین بی احتیاطی کردین؟ چرا مراقب بچه تون نبودین خودتون میدونین که زایمان زودرس داشتین و باید بیشتر مراقبشون باشین مخصوصا دخترتون.

.

باورم نمی شد هم چین بی احتیاطی کرده باشم.

چونه ام رو زانو هام میذارم و به آلمای که درون اون دستگاه شیشه ی ست خیره میشم.

اشکام می ریزه.

باورم نمیشد من چه کار کردم؟

با صدای فرهاد سرم و بلند می کنم و نگاش می کنم.

_سلام، چی شده؟

اشکام رو پاک می کنم و از جام بلند میشم.

هیچی نمیگم و فقط نگاش می کنم ازش دلخور و ناراحت بودم.

اون حق نداشت تو این وضعیت منو تنها بذاره.

_ماهی چرا چیزی نمیگی؟ میگم چی شده؟

تن صداش از حد معمول بالاتر بود.

پوزخندی میزنم

+چرا می پرسی چی شده؟ برات مهمه؟

فرهاد یکه خورده نگام می کنه و ناباور زمزمه می کنه.

_چی؟

.