فرید گیج و مبهوت لب هاش و چفت هم کرده و هنوز منتظر توضیح بیشتر و قانع کننده تریه.

_ببین پسرعمو تازه برگشتی و هنوز از بازی‌هایی که هرکس حتی کسایی که عقلت بهشون قد نمیده بیخبری..

من دیدمت، شناختمت.. همون بار اولی که تو کارخونه متوجه سایه ات شدم و متاسفم که اینو میگم اما آرزو میکردم هیچ وقت با هیچ کدوم از شماها روبه رو نشم که خب.. نشد.

و این بین نگاهش گردشی طرفم میکنه و بعضی وقت ها احساس میکنم میخواد سر به تنم نباشه و به منچه که فک و فامیل اون مرتیکه پیری در اومد و منم طعمه رو زدم سر قلاب!؟!

_تو از آقا بزرگ کینه کردی؟

_کینه؟!.. نمیدونم شایدم اسم حسی که بهش دارم کینه باشه یا شایدم نفرت!؟ میدونی کلا حسم و خودم تشخیص نمیدم بعضی وقتا کلا بی حس میشم.

شایدم مخلوطی از همش باشه اما مطمئن باش هیچ لطافتی توشون نسبت به فامیلات پیدا نمیکنی.

فربد انگار باز انتظار این رکی سامانتا رو نداشت. دستی به صورت صاف و سه تیغش میکشه و امتداد میده به لب هاش..

_درک نمیکنم چه اتفاقی افتاده که اینطور از اون دختر احساساتی که قلب کیانمهر و تصاحب کرده بود فاصله گرفتی و به همه چی پشت پا زدی؟

اما این بین نباید تقصیری رو پای کیانمهر بنویسی.. هنوز که هنوزه تموم یادگاری ها و عکس هاتو…

_بسه…

همزمان ایستادن من و صدای سامانتا باعث میشه فربد ادامه صحبتش و قطع کنه و نگاهش و بینمون بچرخونه.

_اشتباه کرده.. باید همشو همون موقع که سر سفره بهش گفتم نه میسوزوند. فکر کردی شاهکار کرده یا عمق علاقه و دوست داشتنش و ثابت کرده اونم با دو تیکه عکس و گل خشک و چندتا آت و آشغال؟!

همش و جمع کرده و برات آه و ناله سوزناک سر داده و فرستادت اینجا تا فکر کنه میتونه چیزی به چنگ بیاره؟

فربد هم حالا ایستاده و نمیخواد از موضعش کوتاه بیاد.

_داری یه طرفه به قاضی میری..

_نه تو متوجه نیستی نمیتونی کسی رو مجبور به شنیدن حرف هات کنی.. بهتره تا دوتا پای سالم داری خودت از در اینجا خارج بشی وگرنه تضمین نمیکنم چه بلایی سرت میاد.

مکثش و نگاه خیره اش رو که دنبال ردپای رفته سامانتا میبینم نیشخندم روی لب میشینه.

با خشم و عصبانیت برمیگرده طرفم.

_همش تقصیر توی..

دیگه داشت گنده تر از دهنش. حرف میزد..

_ بار اول تو کارخونت دیدمش و بعدش اینجا در حال نوکری و خدمت به تو و جمع کردن بریز بپاشات .. تو اصلا میدونی اون کی و از چه خاندانی!؟

نگهش داشتی برات کلفتی کنه! یا داری ازش سواستفاده میکنی و تو گوشش و پر از وعده وعیدای دروغ کردی؟ فکر میکنی چقدر دیگه میتونی اینجا نگهش داری؟!

چشم غره ای به چهره قرمز شده اش میزنم.

_جدی جدی هر چند دقیقه یه بار مغزت ریست میشه!؟ یا از همون اول صفحه اش کلا سفیده!

به اون عقل ناقصت رجوع کنی از دست همون خاندانی که بهش مینازی آواره شد و راضی بود هرچی سرش بیاد اما بین شماها نباشه.

تنش بدنش به خوبی پیداست و کم مونده کار دست خودش بده..

_ولی میدونی اصل موضوع چیه پسر جون… بگرد ببین چه بلایی سرش آوردن اینجا موندن و کلفتی کردن برای من و حتی باور دروغایی که به قول تو، به خوردش میدم و ترجیح میده به اومدن بین شماهایی که با اسم و رسم خاندانتون گوش فلک و پر کردین اما هیچ گو*هی نیستین!؟

مشت بالا اومدش برقی به چشم هام انداخت و با اینکه رو مود زدو خورد نبودم اما بدم نمیومد گوشمالی به تن این بچه سوسول فرنگی بدم.

اما با صدای زنگ گوشیش همون چند سانت روهم عقب نشینی میکنه و تازه به خودش مسلط میشه و میفهمه جلو کی و کجا واستاده..

مایوس میشم از هیجانی که نیومده تموم شد.

بی توجه بهش راهم و میکشم و دقیقا همون مسیری رو دنبال میکنم که پری رفت و نیشخندی به ذات بدجنسم میزنم که فحشی پشتم حواله میکنه.

تک خنده بلندم دست خودم نیست و بیشتر سوزش میدم تا همه جاش آتیش بگیره. این تازه اول راهه هنوز با تو و خاندانت کار داریم بچه جون.

آهسته در و باز میکنم و توی اتاق خودش که شده خوابگاه مادرش پیدا نیست و قبل اینکه مادرش متوجه حضورم بشه درو میبندم.

مطمئنأ طبقه بالاست و با اینکه بعیده خود خواسته پا توی اتاقم بزاره اما سر راه اونجا روهم نگاهی میندازم که نیست.

بلاخره توی دومین جای محبوب و مورد علاقش یعنی کتابخونه اونم فرو رفته توی مبل بزرگ راحتی پیداش میکنم و چه عجیبه که انگار حضورش همه جا بیش از اندازه عادی که باعث تعجب بشه.

_حاضر شو بریم بیرون.

دستش و از روی صورتش پایین نمیکشه ..