پشت در آپارتمان که رسید نگاهی به ساختمان انداخت. به جز طبقه‌ی اول چراغ سه طبقه‌ی دیگر خاموشِ خاموش بود .

قطعا در این خانه خبرهایی بود و برای همان خبر هم بود که همه در واحد طبقه‌ی اول حاجی جمع شده بودند.

سرش را بیشتر جلو کشید و نگاهش را تا پنجره های بسته و خاموش واحد طبقه‌ی چهارم کش آورد.

واحد خودش. که کمتر پیش می آمد حتی گذرش به آنجا بیفتد.

طبقه ی سوم هم بعد از تصادف محمد امین خالی مانده و درب واحدش برای همیشه به روی بیوه‌ی جوانش بسته مانده بود.

مجید هم که نور چشمی آقاجانش بود و طبقه‌ ی دوم را در اختیار داشت. با صدای لرزیدن گوشی روی صندلی کناری‌اش از جا پرید و سرش محکم به سقف ماشین خورد.

_ای بر اون کله‌ی پدرت بیاد ممد این چه کوفتی بود دادی به خورد ما؟

گفت و گوشی را مقابل چشمش بالا گرفت و برای دیدن شماره چند باری چشمش را تنگ و باریک کرد. شماره از خانه‌ی پدری بود . کمرش را جلو کشید و سایه‌ی حاج بابایش را تلفن به دست از پشت پنجره شکار کرد.

_تو دین شما سابیدن یکی گناه نیست، نوکرتم؟

گفت و خودش به خنده افتاد.

_سابیدی مارو به ولله.

بعد تماس را قطع کرد و تلفن را توی جیبش سر داد.

_حالا انگار من نباشم چه جنگ و جنایتی میشه. بابا مگه من نقطه‌ی سیاه شجره نامه‌ی پر افتخار شما نیستم. من و میخواید چیکار ؟

تلفن خیال قطع نشدن نداشت. همانطور نق نق کنان دست به دستگیره انداخت و تن کرخت شده‌اش را به سختی از ماشین پایین کشید.

تلو تلویی خورد و کنار ماشین ایستاد.

انگار الکل بیشتر در خونش جوشیده بود.

_بابا این چه گند و گهی بود آخه.

هرچی میگذره بدتر میرم بالا.

_معین ؟

با شنیدن اسمش در جستجوی صدا سرش را بالا گرفت. حاج بابایش دم پنجره ایستاده بود و با اخم هایی در هم تماشایش می‌کرد.

_صدای تلفنت تا اینجا میرسه بعد جواب نمیدی؟ مرد شدی برای من، نه؟

آنقدر گیج بود که پنجره‌ی طبقه ی اول با پنجره‌ی واحد بالایی در رفت و آمد بود.

_اینجام دیگه جواب چی و بدم، بابا ؟

گفت و سعی کرد بدون اینکه مستی بی اندازه‌اش از رفتارش پیدا باشد تنش را از ماشین فاصله بدهد .

_کاش بکشی بیرون از ما .

_چیزی گفتی؟

_نه حاجی نه! برو تو شما الان میرسم خدمتت.

_این چه وضع راه رفتنه؟ خودت و جمع کن زود بیا بالا الان مهمونا میرسن.

_مهمون کیه؟

_عین آدم بیا بالا، معین !

صدای محکم بسته شدن پنجره را که شنید نفسش را بیرون فرستاد.

_مثل چهارپا می اومدم مگه قبلا؟ کو این سوییچ.

سوییچ در دستش بود و مثل دیوانه‌ها دور خودش به دنبال سوییچ می‌گشت.

ناگهان دستش را بالا آورد و با همان سوییچ توی سر خودش کوبید.

_ولی به نفعته حاجی جون بی‌خیال ما بشی از ما گفتن.

با این وضع سر و ریخت مارو ببینن زن محمد که هیچی واسه خاطر دختر دم بختتم دیگه در خونه‌ت و نمیزنن.

خنده همچنان روی لب‌هایش کش می آمد. ریموت را زد و جلو رفت. صدای مجید در گوشش پیچید.

_چرا بندری میزنی؟ بیا بالا ببینم.

صدا از سمت آیفون بود.

_به‌به. حاجی کوچیکه. الساعه خدمت میرسم خان داداش.

آرام جلو رفت. دستش را که به در فلزی رساند توقف دو ماشین در مقابل آپارتمان سر جا نگهش داشت. چشمانش را تنگ و باریک کرد.

_معین جلدی بیا بالا.

صدای بعدی مجید دور بود .

_آقا جون اومدن.

هرچه نگاه کرد کمتر می‌شناخت. بی هدف پنجه در موهایش انداخت. مردهای کت و شلواری و زن‌های چادر به سر یکی یکی از ماشین‌ها پیاده می‌شدند. انگار کسی پاهایش را به زمین دوخته بود.

_همینه حاجی؟

سبد گل و جعبه‌ی شیرینی هوشیار ترش کرد. خاستگارها رسیده بودند. خاستگارهای رعنا.

نگاهش را تند و تند بین مردها جا به جا می‌کرد و دنبال جوان ترینشان می‌گشت. رعنا که سنی نداشت.

_سلام عرض شد، شازده. چشم ما به جمال شما روشن .

نگاهش روی مرد ریش سفیدی ثابت شد و در جواب احوال پرسی‌اش به خیال خودش مودبانه خندید.

_چاکرم.

مرد رو به جمعیت چرخید.

_ایشون آقا معین آقازاده‌ی کوچیک حاج شکیبا هستن. درست میگم دیگه معین خان؟

…….

خاستگار ها رسیدن و معین هم که…😂❤️