آوش نگاه دوخته بود به هاله … هاله ی زیبا ، آروم ، با وقار … حالا چقدر پیر و بیمار به نظر می رسید ! …

– عمداً سقط می کردی بچه هاتو … سه جنین پی در پی ! …

هاله با لحنی مطلقاً بی احساس حرفش رو تصحیح کرد :

– بچه های سیاوش بودن !

– حتی یک ذره هم افسوس نمی خوری ! … یک ذره هم عذاب وجدان نداری …

– چون بچه های سیاوش بودن !

– آدم بودن … موجود زنده بودن …

– ولی بچه های سیاوش …

این بار آوش تحمل نکرد تا انتهای اون جمله ی تکراری رو بشنوه … با تمام وجود فریاد زد :

– آره بودن ! بچه های سیاوش بودن … بچه های تو هم بودن ! تو دیگه چه آدمی هستی ؟! چطور می تونی اینقدر بی وجدان باشی ؟ … اینقدر پست …

صورتش چنان درهم مچاله شد … انگار از شدت نفرت می خواست روی زمین تف کنه ! هاله سر بالا برد و نگاهش رو مستقیم دوخت به چشم های متنفر اون .

– آره ، پست بودم … پست بودم ! ولی اینو یادت نره … که یک دختر بچه ی شونزده ساله  بودم ! … می فهمی ؟ فقط شونزده سال !

باز خندید … اینبار خنده اش به قدری غمگین بود ، که آوش مات زده شد .

– آخه یه دختر شونزده ساله از زندگی چی می فهمه ؟! من داشتم توی حیاط بازی می کردم که منو دید … بعد از پدرم خواستگاری کرد ! بابام از خداش بود به امیر افشارا متصل بشه … انگار شما واقعاً چه تحفه ای هستین !

و باز تکرار خنده ی غمگینش … .

#پارت_۵۹۴

حالا دیگه به آوش نگاه نمی کرد … انگار مسحور دنیای غم انگیز خودش بود . دستاش رو به حالتی کنار گردنش تکون داد … انگار از درون می سوخت و دلش می خواست خنک بشه .

– البته … اون اوایل فکر نکنی منم بدم اومده بود ها ! آخه توی سن و سال عجیبی بودم … فکر می کردم شاهزاده ی قصه هامو پیدا کردم ! شب عروسیم انگار روی ابرا راه می رفتم ! لباس عروس … گردنبند مروارید … دامادِ خوش قیافه ! ولی به آخر شب که رسید …

پلک هاشو بست و لب هاشو روی هم فشرد … چنگ زد به بازوهاش … داشت درد می کشید ! زجر می کشید ! …

– آخ … متنفر بودم ازش ! … از همه شون متنفر بودم ! از ادریس خان هم ! از خانم بزرگ … مادرت ! از تمام آدمای اون چهار برجیِ کثافت ! حتماً همه شون صدای جیغامو و التماسامو شنیده بودن … ولی نیومدن به دادم برسن ! گذاشتن زجر بکشم …

سرش رو بالا آورد … و آوش متوجه شد صورتش غرق اشکه ! دستاش دو طرف بدنش مشت شد … هاله ادامه داد :

– مثل پروانه ! … مثل پروانه که همه مون صدای جیغاش رو می شنیدیم و جلو نرفتیم کمکش کنیم ! …

چیزی درون قلب آوش تکون خورد … نفسش یک لحظه ی کوتاه قطع شد :

– اسم پروانه رو نیار !

– برات نگفته ، نه ؟! … من امشب درد هر دومون رو به گوشت می رسونم … جناب امیر افشار ! اگه اون دخترِ بیچاره و بی کس و کارو وادار کردی نطفه ی کثیف سیاوشو برات حمل کنه … من کسی بودم که تک به تک اون بچه ها رو از بین بردم ! … و چه کاری هم کردم !

– از سیاوش متنفر بودی ، ولی … اون بچه ها مال تو هم بودن ! حتی یه ذره هم عذاب وجدان نداری ؟!

هاله از روی کاناپه بلند شد و درست رخ به رخ آوش ایستاد … چشمای خیسش رو با تمام نفرتش دوخت توی چشمای اون .

– من تمام زندگیم اشتباهه ، آوش ! ولی قسم می خورم … نابود کردن نطفه های سیاوش تنها کار خوبیه که تا آخر عمرم بهش افتخار می کنم !

#پارت_۵۹۵

دست های آوش مشت شد … چقدر با خودش می جنگید تا توی صورت هاله نکوبه ! تند نفس می کشید … سفیدی چشماش به خون غلتیده بود !

هاله ادامه داد :

– البته باید اینو بدونی … سقط اولین بچه کار من نبود ! کار خود سیاوش بود ! … از بس وحشی و بی همه چیز بود … اینقدر زجرم داد که … به خون ریزی افتادم ! … ولی باورت می شه ؟ خانم بزرگ منو سرکوفت زد ! بهم گفت ، عروس … رحمت سرده ! مشکل داری ! … چقدر حالم بهم می خورد از حرفاش ! ولی …

باز خندید :

– ولی اون دو تا بچه ی دیگه … کار من بود ! اعتراف می کنم ، آوش ! نمی دونی چقدر لذت بخش بود … هر بچه ای که از دست می رفت ، سیاوش از خشم دیوونه می شد ! نمی دونی چقدر مشت کوبیدنش به در و دیوار لذت بخش بود ! … شنیدن بد و بیراهاش … تصور اینکه هیچ کاری از دستش بر نمی اومد … برام لذت بخش بود آوش !

آوش با خشمی سرد نگاه دوخته بود به هاله … هر لحظه که می گذشت ، بیشتر احساس تاسف می کرد . هاله ی ترسو … هاله ی رقت انگیز … مقابلش ایستاده بود و از کاری دفاع می کرد که یک کثافت به تمام معنا بود !

– به من میگی پروانه ؟ … پروانه خیلی با تو فرق داره … خیلی ازت بهتره ! اون دخترِ به قول تو بی کس و کار … حداقل تلاش کرد با سیا بجنگه ! … می دونم خیلی آسیب دید ! پرده ی گوشش پاره شد … تا مرز زنده به گوری رفت و برگشت ! … ولی جنگید … هنوزم داره می جنگه ! … با نگه داشتن بچه ی سیا … با صبوری کردنش ! … تو ولی چیکار کردی ؟ … کجای زندگیت جنگیدی ؟

خیره توی چشمای هاله … با نفرت و انزجار زمزمه کرد :

– بدبختِ ترسوی بچه کشِ بی وجدان ! … کجای زندگیِ مزخرفت برای خودت جنگیدی ؟!

مردمک های خیس هاله لرزیدند … .

– با کی می جنگیدم ؟ با سیا ؟! … تو حتی نمی دونی اون …

آوش اجازه نداد که اون زجه هاشو از سر بگیره … وسط حرفش دوید :

– با سیا ! با پدرت ! … تو حتی وقتی پدرت می خواست تو رو به من غالب کنه ، هیچ اعتراضی نکردی ! می دونستم راضی نیستی … ولی چیزی نگفتی ! مخالفت نکردی ! … دوست داری نقش قربانی رو بازی کنی ، نه ؟! … ولی من این اجازه رو بهت نمی دم … بدبختت می کنم ! مجبورت می کنم با عواقب کارات رو در رو بشی …

هاله ناگهان با تمام وجود جیغ زد :

– من قربانی بودم !

صداش مثل بمبی در فضا منفجر شد … اینقدر حالش بد بود که دیگه براش مهم نبود دیگران صداشو بشنون و آبروش بر باد بره … .

دست هاشو در هوا تکون داد … باز جیغ زد :

– چرا نمی فهمی ؟ … چرا شما مردا اینقدر نفهمید ؟! … من آخه با کی می جنگیدم ؟ با سیاوش ؟ …اون لعنتی منو خُرد کرده بود ! … می خوای نشونت بدم ؟ … میخوای ؟!

مابین گریه ی دیوانه وارش خندید … دست برد و دامن لباسش رو بی هیچ خجالتی بالا زد … نگاه آوش مات شد روی رد سوختگی رانِ پای زن … .

قلبش انگار از بلندی سقوط کرد …

– هاله این … این ردّ … این سوختگی …

انگار نمی تونست اون چیزی رو که واضح و کامل می دید رو بفهمه ! اینقدر سخت بود براش …

هاله خوشحال از اینکه موفق شده بود اونو میخکوب کنه … گفت :

– ردّ سیگاره ! سیگار ! باور نمیکنی ؟! … خجالت نکش … بیا نزدیک تر ببین ! حتی می تونی بهش دست بزنی !