مشتش را روی دیوار کوبید و با خشم نفسش را رها کرد.

دستی به صورتش کشید و همانگونه که تند تند و با حرص نفس می‌کشید، با خودش زمزمه کرد.

– این گندی که بالا اومده، حاصل ندونم کاری خودم بوده! لعنت بهت پسر چه غلطی کردی همه چیز و به فرید گفتی!

چند تقه به در اتاق خورده و صدای پروین به گوشش رسید.

– پسرم… بیدار شدی مادر؟

گلویی صاف کرده و پس از چندبار عمیق دم و بازدم گرفتن، جواب داد.

– بیدارم پروین… کاری داری؟

در گشوده شد و زن با لبخندی مهربان داخل اتاق آمد.

– یکم صحبت کنیم؟

قباد با لبخندش حرفش را تایید کرده و اشاره کرد که کنارش بنشیند‌.

پروین همینکه نشست، با دلسوزی نگاهش کرده و لب گشود.

– خوبی قباد تو؟

پسرک از گوشه‌ی چشم نگاهش کرده و سری تکان داد. اما پروین که ناراحتیش را حس کرده بود، دست روی بازویش گذاشت و به آرامی بازویش را نوازش کرد.

– خوب نیستی پسرم، می‌دونم دلت نا آرومه! میخوای یکم درموردش صحبت کنیم؟

قباد گلویی صاف کرده و سری چپ و راست کرد. صدای گرفته و ناراحتش در اتاق طنین انداخت.

– حرف بزنیم که چی بشه مامان پروین؟ هر غلطی کردم تهش جوابش و گرفتم! فقط یه آدم تو این دنیا پای من مونده بود، اونم الان دیگه جواب سربالا میده بهم! باید درمورد چی صحبت کنیم؟

پروین دستش را برداشته و با ناراحتی نگاهش را به پنجره دوخت.

– می‌دونم پسرم. اما تو بد کردی که اینا سر راهت اومدن! نمیخوای قبول کنی تو خطا کردی و باید این اشتباه هارو اصلاح کنی تا بقیه تورو ببخشن؟

با کلافگی به موهایش دست کشید و نفسش را یک ضرب از ریه خارج کرد.

جوابی نداشت بدهد. اگر قبول کند و برای جبران هم تلاش کند، قرار نبود چیزی عوض شود!

زن دوباره با دلسوزی گفت:

– می‌دونم که فکر می‌کنی هیچی جبران نمیشه و نمیتونی خطا هات و اصلاح کنی… می‌دونم که نمیشه قلب‌هایی که شکستی و ترمیم کنی و همه چیز فراموش بشه، اما شاید تونستی دوباره عشقت و برگردونی مامان جان… قباد شاید تونستی واسه اون آدم که پات مونده جبران کنی و دلش و به دست بیاری! آدم عاشق بخشنده است پسرم… تو تلاش کن که اگه نشد هم، به خودت لعنت نفرستی تلاش نکردی!

قباد تنها سری تکان داد و از جایش بلند شد.

– من باید برگردم تهران… باید رو در رو با نازی حرف بزنم. اگه باباش بفهمه دختره با من خوابیده، اجازه نمیده ازدواج کنیم.

پروین لبخندی زده و به تبعیت از او، از جایش برخاست.

به سمت در رفت و در همان حال، لب زد.

– هرکار میخوای انجام بده پسرم، اما قبلش به خودت قول بده عوض شی و دل شکستن آدما برات راحت نباشه. قبل از اینکه به فکر دل بردن دوباره از دختره باشی، بشین و ذات خودت و درست کن. اگه از درون خوب نشی و تصمیم نگیری عوض بشی، هیچ چیزی درست نمیشه… اشکال نداره دیرتر بری سراغش، اما با دل پاک تر و ذات تمیزتر برو…

سپس در را گشود و با مهربانی ادامه داد.

– من میرم یکم فکر کن… صبحانه بخور و اگه خواستی و دیدی آماده هستی، برو پسرم.

همینکه پروین اتاق را ترک کرد، قباد با درماندگی با هردو دست موهای سرش را چنگ زده و محکم چشم بست.

مغزش در مرز متلاشی شدن بود… چرا باید نازنین برایش به قدر مهم شود که دست به تغییر خودش بزند!

دختری که چند ماه پیش برای هوا و هوس می‌خواست، برای اذیت کردن غزل، چرا به یکباره شده بود تمام دغدغه و نگرانیش!

چرا برای از دست ندادنش باید تلاش کند؟!

°•

°•

٫٫٫یک هفته بعد٫٫

از حمام که بیرون آمد، نگاهی به کاغذ های روی پاتختی انداخت و سپس به سویش رفت.

غرق خواب بود و فرهام هم روی بازویش خوابیده بود.

خم شده و بوسه‌ای بر شکم غزل نشاند.

– فردا میریم واسه تعیین جنسیت تو توله سگ!

سپس لبخندی محو بر لب هایش نشست و با حسرت زمزمه کرد.

– دختر باش… دلم یه دختر کوچولو چش سبز مثل مامانت میخواد… مثل خودش آروم و شیرین!

اشکی گوشه‌ی چشمش نشست و سریع کمر راست کرد.

بینی بالا کشید و حوله را کنار گذاشت.

بوسه‌ای بر سر فرهام زد و به آرامی از بغل غزل برش داشت.

– من فدای تو بشم پدرسوخته.. هرشب بغل زن من می‌خوابی تو!

سپس به سوی اتاق فرهام رفته و به آرامی روی تختش خواباندش.

– شب بخیر پسرم.

به اتاق خودشان که برگشت، غزل روی تخت نشسته بود و داشت با خواب آلودگی‌ اطرافش را نگاه میکرد.

همینکه چشمش به فرید افتاد، خمیازه ای کشیده و سوال کرد.

– فرهام کو؟

فرید کنارش نشست و در آغوشش گرفت.

خودش دراز کشید و غزل را هم با خودش همراه کرد.

– بردمش اتاق خودش دورت بگردم… چرا بیدار شدی؟

غزل که با هدایت دستش در آغوشش خوابیده بود، دوباره خمیازه کشید و با صدایی آرام جواب داد.

– آخه فرهام بغلم نبود.

فرید لبخندی عمیق بر لب هایش نشست و با محبت موهای غزل را بوسید.

– زن خوش بوی من! حموم بودی زندگیم؟

میان خواب و بیداری جوابش را داد و فرید بوسه‌ی دیگری بر موهایش زد و بوی موهایش را به ریه فرستاد.

با خودش زمزمه کرد.

– بوی شامپو رو سر این چرا باید بمونه رو سر من نه!

نفس‌های غزل که روی سینه اش حس میشد، موجب شد با آرامش چشم ببندد.

°•

°•

°• فصل پنجم: قباد عاشقی بلده؟ °•

همینکه از خانه بیرون زد، یک ماشین مشکی جلوی پایش پارک کرد.

با اخم سر بلند کرد و با دیدن قباد، ابرو هایش با تعجب بالا پرید.

– تویی!

مرد سری تکان داد و به ماشین اشاره کرد.

– سوار شو باید صحبت کنیم.

نازنین برگشته و پس از اینکه مطمئن شد کسی این دور و اطراف نیست، سوار شد. اگر می‌گفت در این یک هفته دلش برای قباد تنگ نشده دروغ بود، اما از طرفی این را فرصتی برای فراموش کردنش می‌دانست و به مانند یک موهبت الهی به حساب می‌آورد که موجب می‌شود از این عشقِ سمی راحت تر خلاص شود!

قباد با سرعت از آنجا دور شد و نازنین نگاه منتظرش را به نیم رخش دوخت.

پسرک که متوجه شد منتطر است حرف بزند،‌‌ گلویی صاف کرده و بدون نگاه کردن به نازنین، به حرف آمد.

– میتونی کمکم کنی ناز؟

دخترک که متوجه حرفهایش نشده بود، اندکی به سمتش متمایل شد.

– کمکت کنم؟ یعنی چی!

دستی که دور فرمان بود را بیشتر به فرمان فشرد و به سختی جواب داد.

– کمک کنی که دوس داشتن و یاد بگیرم.

برای اولین بار بود اینگونه عاجزانه از کسی چیزی طلب میکرد و این برایش به قدری سخت بود که نمِ عرق بر پیشانیش بنشیند و صدایش بم شود.

– نازنینم..

نازنین که هنوز متعجب بود و حرفش را تحلیل نکرده بود، اخم ریزی کرد، بدون توجه به صدا زدنش، آرام لب جنباند.

– میشه یه جا نگهداری یه آب معدنی بگیری. تشنم شده.

قباد سریع چشم به دنبال فروشگاه چرخاند و با دیدن اولین سوپرمارکت، ماشین را پارک کرده و سریع پیاده شد.

نازنین پلک طولانی زده و با خود زمزمه کرد.

– دیوونه شده پسره! خودشم نمی‌دونه چی میگه!

**این رمانم مترسکه انگار نه انگار

بعدی  هم پینار 😒😒