همچنان زیر نگاه سنگین مرد روبه رومم که از جاش بلند میشه و کنارم میشینه.

صورتم چین میخوره هم از دردی که دارم هم از حضور نزدیکش.. مشکل بعدی لقمه گرفتنه و تا من نون و تیکه کنم اولین لقمه رو گرفته و میزاره دهنش..

منو میگی…! مات میشم.

تو دلم چقدر راه های کِنف کردنشو چیده بودم اونوقت عهد گذاشت دهنش!

مگه سروش نگفت مُهمم؟.. دیوونه شده از نبودم! همش چرت و پرت بود؟ جون به جونش کنن هامرز همون آدم یبس و خنثایی بود که هست.

_شرمنده یادم نبود خدمتکارتونم میز صبحانه رو براتون نچیدم.

از عکس العمل و حرصی که میخورم نیشخندی با اون لقمه کنج لپش به روم میزنه که باعث میشه آمپر بچسبونم و نخوام هیچ کوفتی بخورم.

صندلی رو با شدت به عقب هل میدم که صدای بلندی روی سرامیک ایجاد میکنه.

_بشین.. اینکه ناراحتی نداره بعدی رو برا تو میگیرم.

با ملایمت بازوی سالمم و گرفته، میخوام خودم و خلاص کنم اما از ترس آسیب بیشتر به دستم کوتاه میام و همین سُست شدن باعث میشه با زورش دوباره بشینم روی صندلی.

نگاهم روی اجاق گاز دور میزنه و کاش قبل نشستن چایی دم میکردم.

_دهنت و باز کن…..

چپ چپ نگاهش میکنم و سعی میکنم خودم چیزی دهنم بزارم اما دستش پشت صندلیم میشینه و تنش و بهم نزدیک کرده با ملایمت و شیطنتی که متعجبم میکنه میگه..

_دهنت و باز کن عزیزم.. دلم میخواد مال منو بزاری دهنت.

رو برمیگردونم و میدونم از خجالت سرخ  شدم.

_لازم نکرده خودم میتونم.

بی هدف نوک قاشق مربایی رو به دهن میبرم که لقمه ی دستش و جلوی لبم میماله..

_فکر نکنم خودت بتونی… در ثانی گذشتن از چیز من..

هرچند بهش نگاه نمیکنم اما عکس العملم به قدری گویاست که در ادامه میگه..

_منظورم لقمه است، کار درستی نیست.

_چرا فکر میکنی برام مهمه چی میگی یا چی درست کردی؟

دست چپم و توی دست میگیره و چرخش دست راستش از پشت سرم نون و توی دهنم میتوپونه و در همین حین پشت دستم و بالا آورده لب هاش و روی پوستم گذاشته محکم میبوسه و اونقدری محو حرکت ناخودآگاهش شدم که متوجه نمیشم لقمه رو کی جوییدم و قورت دادم.