دندون روهم میسابم و هر دو مثل دو دشمن خونی خیره بهم زل میزنیم و انگار نه انگار چند لحظه ی پیش تو دهن هم بودیم و داشت کارمون به معاقشه کشیده میشد البته اگر یهو افسار پاره نمیکرد.

خط فکرم و دوباره حرفای چرت و پرتش پاره میکنه.
_هوم؟… نظرت چیه! یک معامله دوسر سود تو از شر من خلاص میشی اوناهم به مطاعی که چند سال عقب افتاده بود میرسن. نه خانی اومده نه سامانتایی رفته.

ادای فکر کردن و درمیاره و دو قدمی خودش و پس و پیش میکنه.. یهو جیغ کوتاه و مصنوعی کشیده و ادامه میده..
_اوه خدای من.. معلومه که نمیشه اینکارو بکنی.. تو برنامه های زیادی برای هممون داری درسته! هر کس یه نقش تعریف شده داره.

پوزخندش بیشتر درد داره تا تمسخر.. اشاره ای به سرش کرده دستی تکون میده و ادا میاد..
_میدونی قضیه همون فراموشی و این حرفای.. یادم نبود کِرمی که من باشم و نقش طعمه داره و زدی سر قلاب تا باهاش ماهی های بزرگ و صید کنی رو نمیشه آزاد کرد چون چی…!

اینبار سرش و تاب داده و با سگرمه های توهم و عصبی میگه ..
_چون اون شکار لذیذی که سال ها براش برنامه ریختی تا انتقام کینه ای که ازش گرفتی رو شکار کنی از دستت میپره و دوباره هامرز میمونه و حوضش..
پس… من…یک… غنیمت… جنگیم… که… پس… دادنی… نیستم.

بین هر مکث و کلمه خشمش اوج میگیره.. انگشت اشاره اش مستقیم منو هدف گرفته و پر حرص ادامه میده..
_در نتیجه باید با هرکس و ناکسی که از قضا فک و فامیل بنده باشن و دشمن جنابعالی توی هر شبانه روز و هر کجا سروکله بزنی و برای من چوب خط پر نکنی.. مفهوم شد.

از سکوت قبل از طوفان من استفاده میکرد و همین جور فک میزد و نتیجه های دلخواه خودش و می‌گرفت ..
_انگار خیلی دلت میخواد به آغوش گرم خاندانت بگردی؟ نه اینکه به فرض به قول خودت من بیخیال همه برنامه هام بشم و بدمت بهشون، خیلی هم تحویلت میگیرن!
دیدم چطوری دل دل میزنن تا تقاص آبرویی که ازشون بردی رو ازت بگیرن.