آسیه نرم به گونه کوبید.

-صلوات بفرستید جون مامان…بیا برو بشین مادر…از داداشت هم به دل نگیر …نگرانه…

-نگرانه چی؟ بچه صغیره مگه رعنا؟ حتما کاری داشته رفته بیرون…

مرضیه انگار که به کشف مهمی رسیده باشد بی مقدمه توی هوا بشکنی زد.

-میگم مامان شاید رفته دکتر ….یادته؟ میگفت باید دکتر برم؟

تا آسیه چشمانش برق زد مجید جواب داد:

-دکتر با چمدون؟

معین به سمت کاناپه رفت و تن خسته‌اش را روی آن انداخت.

-چمدون چیه؟

آسیه نالان پشت دستش کوبید.

-یه چمدون آماده بالا تو خونه‌شه . معلومه میخواسته ببره نتونسته. گیس بریده قصد و غرض داشته…

-خب بره! شما مگه نمیخواستید بدینش به یکی جای بابا بزرگش…؟

-ما می‌خواستیم با عزت و آبرو بره نه اینجوری…یه زن آبستن…دست خالی…

-عزت و آبرو افتاده تو خونه‌ی پیرمردا؟

••°• شــــــإﮫرَگــــــ •°••, [29/06/1402 03:02 ب.ظ] ✨ شــــــإﮫرَگــــــ ✨
#پارت_۱۹۲

مجید به سمت در خیز برداشت. حاج مرتضی سر بلند کرد.

-کجا پسر ؟

-میرم دنبالش…

معین کمرش را به پشتی مبل تکیه زد.

-تو که میدونی کجاست این همه آدم و مچل کردی واسه چی…

مجید تاکیدی جواب داد.

-میرم بگردم دنبالش…

آسیه ناله کنان روی کاناپه نشست.

-آخه مگه میدونی کجا رفته اون گیس بریده مادر؟…

معین با چشم و ابرو به مرضیه اشاره کرد.

-برو یه آب قندی چایی نباتی چیزی بیار واسه مامان…

مرضیه گل از گلش شکفت .

-چشم داداش چشم .

گفت و سمت آشپزخانه دوید.مجید مقابل در معطل مانده بود

-برم در خونه ی آقاش حاجی؟

آسیه امیدوار نگاه کرد.

-یعنی ممکنه رفته باشه اونجا؟

حاج مرتضی بی‌حرف سمت پنجره برگشت و معین گوشی‌اش را از جیب بیرون کشید و در حالی که نمی‌توانست مانع خنده‌اش باشد تند و تند برای رعنا نوشت.

-در چه حالی حاج خانم…؟

گفت و گوشی را روی پایش برگرداند و به محض سر بالا آوردن نگاهش با نگاه مجید که خیره‌اش مانده بود گره خورد.

سری تکان داد و اخم را جایگزین خنده کرد.

-هان؟ چیه؟ بفرما؟

••°• شــــــإﮫرَگــــــ •°••, [30/06/1402 06:05 ب.ظ] ✨ شــــــإﮫرَگــــــ ✨
#پارت_۱۹۳

مجید سعی کرد خودش را بی توجه نشان دهد. رو به پدرش که مجدد پشت پنجره رسیده بود کرد و دوباره پرسید.

-ها حاجی؟ برم در خونه‌ی آقاش…؟

-گمون نمیکنم اونجا باشه…میری اونا رو هم آگاه میکنی…

مرضیه آب قند به دست از راهروی متصل به آشپزخانه بیرون آمد و آسیه همزمان محکم روی پایش کوبید.

-اون داداش گشنه گداش و کی میخواد جمع کنه؟ حالا میاد می افته سرمون…من میشناسمش…یک قالتاقیه دومی نداره ….

گفت و سرش را رو به سقف بالا گرفت و ناله نفرین را ادامه داد.

-خیر نبینی زنیکه که از روزی که من گردن شکسته پام رسید به در خونه ی شما دیگه یه آب خوش از گلوم پایین نرفت.

معین گوشی را نگاهی انداخت.
خبری از جواب رعنا نبود و این کمی سگرمه‌هایش را درهم کشید.

مجید بی قرار رفتن به نظر میرسید.

-نمیگم که رعنا نیست حاجی. میگم اینورا کار و بار داشتم اومدم یه سری بزنم …

حاج مرتضی سرش را پایین کشید.

-آره این خوبه…

••°• شــــــإﮫرَگــــــ •°••, [01/07/1402 10:16 ق.ظ] ✨ شــــــإﮫرَگــــــ ✨
#پارت_۱۹۴

-پس من برم ؟

برو پسر برو…مارو هم بی خبر نذار…

-اگه اونجا نبود چی حاجی…؟

به جای حاج مرتضی آسیه غر زد:

-وای دختر حواست کجاست تو؟ دیوونه شدم بس که بالای سرم دلنگ دلنگ قاشق و کشیدی ته لیوان….

مرضیه هول خودش را عقب کشید و مقداری از آب قند روی دامن آسیه سرریز شد.

-وای بترکی دختر. همه ی جونم نوچ شد.

مجید بلندتر صدا زد .

-من رفتم…

دستش که روی دستگیره نشست معین کلافه از سر و صدا در جا ایستاد.

-آدم سالم اینجا روانی میشه به حضرت عباس…

حاج مرتضی کوتاه پرسید.

-کرکره رو بالا ندادی نه ؟

معین به خودش تکانی داد. فقط دلش می‌خواست هرچه سریع تر از این آشفته بازار فرار کند.

-اعصاب کرکره و مغازه میمونه واسه آدم؟

آسیه نچ نچ کرد.

-بچه‌م راست میگه حاجی…اون زنیکه اعصاب گذاشته واسه ما مگه؟

••°• شــــــإﮫرَگــــــ •°••, [03/07/1402 03:11 ب.ظ] ✨ شــــــإﮫرَگــــــ ✨
#پارت_۱۹۵

بعد رو به معین کرد و ادامه داد:

-کجا مادر؟ نرو تو این اوضاع…

معین سر بالا انداخت.

-میرم بالا یکم بخوابم. جایی نمیرم حاج خانم…بیخوابم از دیشب…

گفت و به سمت در چرخید و در آخرین لحظه نگاهش باز هم با نگاه مجیدی گره خورده بود که از توی راهرو و از مابین فضای خالی در خیره نگاهش می‌کرد.

معین تا کمر خم شد.

-با اجازه ی خان داداش البته قبلش یه مستراح هم میرم.

مجید لب‌هایش را روی هم فشرد و بی حرف دور شد.
معین که به در رسید صدای به هم کوبیدن در کوچه در تمام راهرو و آپارتمان هم پیچیده بود.

-ناهار بیا پایین مادر…ایشالا تا ناهاری از این خیر ندیده یه خبری میرسه خاطرمون جمع میشه.

معین پا درون راهرو گذاشت.

-کسی منو بیدار نکنه …

گفت و هنوز روی پله‌ها پا نگذاشته جواب رعنا بالاخره رسیده بود.

-سلام داداش…

دیگر نمی‌توانست از حرص داداش گفتن‌های رعنا به خنده نیفتد.

-آی حلوای داداش و بخوری تو که اول تا آخر مارو سابیدی زن…

گفت و در حالی که انگشتش برای تایپ همین کلمات تند و تند روی صفحه گردش می‌کرد پله‌ها را دوتا یکی بالا رفت.

••°• شــــــإﮫرَگــــــ •°••, [04/07/1402 10:03 ق.ظ] ✨ شــــــإﮫرَگــــــ ✨
#پارت_۱۹۶

***

.
“آی حلوای داداش و بخوری تو که اول تا آخر مارو سابیدی زن…”

چشمانش که روی کلمات معین دوید بی‌اختیار لبش را گاز گرفت.

-اَه ! خدا مرگت بده زنک…

گفت و ناله نفرین کنان روی کاناپه که نشست پیام بعدی رسید و روی صفحه ظاهر شد.

-الان داری تایپ میکنی ببخشید داداش ! میدونم دیگه…تا مارو خون نیاری ول نمیکنی که …

حس برجستگی زیر تنش از جا نیم خیزش کرد. بدون آن که نگاه کند روی تن کاناپه دست کشید و شورت توری زنانه که به دستش خورد بی‌اختیار لب هایش جمع شد.

-چه خبره تو این خراب شده …

نگاهش به تلویزیون دوخته شده بود.
آنجا که می‌توانست از پشت میز عجیب و غریبش گوشه‌ی سینه بندی که معین آن پشت انداخته بود را هنوز هم خوب و واضح ببیند.

-این اون نیست که …

شورت را پیش چشمش بالا آورد .
نه …اشتباه نکرده بود.
با حس چندشی تکه پارچه‌ی براق را مچاله کرد و این یکی را خودش سمت تلویزیون انداخت.

-اه خدا مرگت بده ….

حرفش به پایان نرسیده زبانش را گاز گرفته بود.

-خاک بر سرت کنن عوض تشکرته؟

لبش را زیر دندان کشید و دور تا دور خانه را از نظر گذراند. انگار وسط میدان جنگ نشسته بود.