تا اینو گفتم در کسری از ثانیه پتو کناررفت و با اون صورت برافروخته از خشمش بهم خیره شد.
ار قیافه اش کاملا پیدا بود با بد چیزی شوخی کردم.با بد چیزی!
خب خودش خواست.اونقدر سر به سرم گذاشت و اذیتم کرد تا بالاخره کار رسید به اینجا.
لب گزیدم و خودم رو کشیدم عقب چون میدونستم اژدهازو عصبانی کردم.
نفس عمیق فوق خشمگینانه ای کشید و خصمانه پرسید:

-تو مگه دیدیش که همچین چیزی میگی اسکل ؟

دستمو دراز کردم و اولین چیزی که اومد توی دستم یه پیرهن مچاله شده بود.
همون رو برداشتم و پرت کردم سمتش و گفتم:

-اسکل خودتی! لازم نیست ببینمش.مشخص نیم وجبم نیست…

جاخالی نداد.بی حرکت موند و پیرهنش که پرت شد سمتش تو مشت گرفتش و بعد هم با کنار انداختنش بلند شد و دو طرف کمری شلوارش رو گرفت و گفت:

-الان میکشم پایین ببینیش و اندازه اش قشنگ بیاد دستت !

بی هوا شلوار رو کشید پایین و من جیغ کشون دستهامو گذاشتم روی چشمهام و گفتم:

-هیییییین!بی ادب! بکش بالا.زود باش بکش بالا…

دستامو از رو چشمام برنداشتم تا اول بکشه بالا.اما نه تنها نکشید بالا بلکه قدم زنان اومد سمتم.
تصور اینکه بخوام لخت ببینمش خیلی ترسناک بود و البته خجالت آور !
رو به روم ایستاد و گفت:

-بده پایین!

دستهامو بیشتر به چشمهام فشار دادم و گفتم:

-اول تو بکش بالا!

نچ نچ کنان گفت:

-د نه دیگه ! تو بده پایین بعد من میکشم بالا!

عصبانی شدم.اصلا علاقه ای به دیدن پایین تنه ی لختش نداشتم.
اصلا و ابدا !برای همین این سماجتهاش داشت کم کم کلافه و عصبانیم میکرد.
با حرص گفتم:

-یاسین بکش بالااااااا زودباش!

صداش نزدیک تر و واضحتر به گوشم رسید:

-مگه نگفتی نیم وجب هم نیست؟ خب بیا قشنگ ببینش بفهمی چندساتت و چند وجب!

تهدید کنان گفتم:

-یاسین بخدا جیغ میزنمااااا

تهدیدم خیلی هم کارساز نبود.دستهاموگرفت و از روی چشمهام کشید پایین .پلکهامو رو هم فشردم که اونجوری مجبورم نکنه اما حتی پلکهامو هم خودش به زور باز کرد.
منتطر بودم با نیم تنه لختش مواجه بشم اما بعد متوجه شدم اصلا نداده بود پایین.یا اگه هم داده بود خیلی وقت پیش دوباره کشید بالا…
نفس حبس شده تو سینه ام رو دادم بیرون و گفتم:

-خیلی بدجنسی! خیلی…

انگشت اشاره اش رو بالا آورد و جلو چشمهام به حالت تهدید تکونش داد و داد و گفت:

-دیگه نبینم چرت و پرت تحویلم بدیاااا…اگه الان هم تو سری نخوردی دلیلش اینه که خودم زیاد رو فرم نیستم. یعنی اعصاب و حوصله کل کل کردن با تو نیم وجب بچه رو ندارم…برو سر جات بتمرگ بزار منم کپ مرگمو بزارم!

اول رفت سمت در.از داحل قفلش ورد و پرده ی شیشه ی بالای در روهم کشید.بعد دوباره رفت سمت پنجره ها.از قفل بودن اوناهم که مطمئن شد پرده هارو کشید که خیالش راحت بشه هیچکس دیدی از بیرون به داخل نداره.
فضا گرم و بی نهایت دنج بود و حالا جون میداد واسه خوابیدن.
شمع رو فوت کرد و با خاموش کردنش خم شد و پتو و بالشش و برداشت و دراز کشید روی مبل راحتیش.
بالش رو زیر سرش مرتب کرد که همونجا بخوابه.
دراز کشیدم و پتوی نرم و گلبافت رو تا زیر گلوم بالا آوردم و گفتم:

-یاسین!

از زیر پتو، بدون اینکه حتی به خودش زحمت باز کردن دهنش رو هم بده جواب داد:

-هوووم….

چون از زدن اون حرف عذاب وجدان گرفته بودم گفتم:

-ببخشید…منظور خاصی نداشتم.فقط میخواستم اذیتت کننم!

یکم رو مبل تکون خورد و بعد گفت:

-آره میدونم.کلا تو از اذیت کردن من لذت میبری.همیشه میبردی.همیشه لبخندهات واسه یکی دیگه بود اخم و تَخمهات مال من….

میخواستم پتورو تا روی صورتم بالا بیارم اما تا اینو گفت متعجب بهش خیره شدم.
یه جوری گله میکرد که آدم دلش میسوخت.
رفتم تو فکر.
واقعا همینطور بود؟ یعنی من همیشه باهمه مهربون بودم اما با اون نه؟
ولی از نظر خودم که داستان برعکس بود برای همین گفتم:

-نهههه…تو بودی که همیشه با من بد بودی.با همه خوش اخلاف بودی اما با من نه…
از من بدت میومد…
از همون بچگی اذیتم میکردی تا الان….تو هیچوقت منو دوست نداشتی.
همیشه ازم متنفر بودی…سر قضیه ی بهراد هم یه بهونه اومد دستت که بیشتر ازم متنفر باشی…
همیشه میخواستی مراقبم باشی و باهمین مراقبتها اذیتم کنی…

سرش رو از زیر پتو بیرون نیاورد.
از همونجا و با صدای نه چندان واضحی گفت:

-من فقط کسایی که دوست دارم رو ازشون مراقبت میگنم….

این حرفش یکم‌ منو درگیر کرد.
درگیر معنای جمله ای شده بودم که شنیدنش از یاسین‌بعید بود.
خیلی هم بعید بود…
یعنی اون دوستم داشت که ازم‌مراقبت میکرد یا فقط میخواست اذیتم بکنه؟