دلارا هرگز دوباره آزاد نمیشد. اون توی قفس من بود و در رو باز نمی‌کردم. دخترک کلید بود. کلید خوشبختیم. مخالفتش رو شاید باید پای نازش میذاشتم اما اون نگاه زیادی جسور و جدی به نظر میرسید.   دکمه

  دندان هایم را محکم روی هم فشار دادم. – چه ساعتی باید بیام؟! و او که متوجه عصبانیتم شده بود، توجهی به سؤالم نکرد. – پدر و مادرت از وقتی جریان ما رو فهمیدن انداختنت دور؟! – من رو

    با صدای مشتی که به در میکوبه.. البته که فکر کنم مشت بود نه لگد از جا میپرم.. _صبحانه… خنده ی بیخود و حرصی از حرکت و صدای طلبکارش روی صورتم میشینه و الان من به این بشر

      آناشید یکهویی سر بالا آورد و امیرحافظ برای جمع و جور کردن حرفش گفت:   – منظورم اینه تا مادر حالش خوب نباشه بچه هم خوب نیست.   – بله حاج آقا، متوجهم، شما هم حق دارید

  🤍   – حلوا و خرماها رو بده من پخش کنم، بریم کم‌کم. آسمون ناآرومه، الانه که بارون بگیره.   جفت سینی‌ها را دستش دادم و سر تکان دادم. آسمان را ابر بهاری گرفته بود ولی همه‌ی این‌ها بهانه

        اردلان وارد اتاقش شد و تمام حرصش را روی در خالی کرد و به هم کوبیدش. تی‌شرتش را درآورد و با تمام عصبانیتش پرت کرد.   – اَه…!   کلافه بود… درمانده… عصبی… حرصی… غمگین… خشمگین

          غزل برایش لیوان آبی از تنگی که روی عسلی بود ریخت و به دستش داد. بهناز بینی بالا کشیده و چند جرعه آب نوشید. – من تورو مقصر بعضی چیزا می‌دونم و تا دنیا دنیاست

    _تو اگه توانش رو داشته باشی شب و روز زیرخواب منی! زیرخواب تخم و ترکه ی خسروشاهی! تو همین الانم تخم و ترکه ی خسروشاهی تو شکمته ! داری بخاطر تخم و ترکه ی خسروشاهی خودتو جر میدی…با

  افسون دیگر تحمل نداشت… داشت از حال می رفت. حالش بد بود و داشت تمام انرژی اش تحلیل می رفت و از درد باردیگر جیغ زد و پاشا را ملتمسانه صدا زد… -پا…. شا… آخ…. بچ… بچه هام… آخ….!!!!

                چه می‌گفت در این موقعیت؟! نه می‌توانست ردش کند نه قبول! شده بود ایستاده بر لبه‌ی تیغ… از هر طرف می‌رفت آسیب می‌دید…   فقط در دل هزار بار لعنتش کرد و

      _باشه هر طور راحتی کنارم می نشیند و دستش را به آرامی روی کتفم میکشد _این چند روز حالت هیچ خوب نبود مثل مرغ سر کنده شدی آروم و قرار نداری! نگرانتم محمد! _نگران نباش! دستی روی

    بهش خیره شدم که ادامه داد. _یه سوال می پرسم راست جواب بده! با استرس بهش خیره شدم که ادامه داد. _وقتی دیدیش… راستش و بگو… امید… وار شدی به بودنش ؟! با تعجب بهش نگاه کردم. اون