_ آره ، آره عزیزم … نگران نباش   لادن با گریه و حالی بد خندید   صدای زمزمه‌اش را تنها خودش شنید   _ با من مهربون نباش عوضی…   ساواش با لیوانِ آب قند برگشت  

      ناخواسته با نگرانی دوباره اشک از چشمان افسون سرازیر شد… -حالت خوبه…؟! خیلی ترسیده بودم…!     با اشاره اسفندیار اتاق خالی شد. پاشا همانجا روی تخت کنارش نشست و پیشانی اش را به پیشانی چسباند… -تا

    پروانه با قدم هایی سبک از در بیمارستان بیرون رفت و روی بالاترین پله ایستاد . هوای لطیف فروردین ماهی صورتش رو نوازش می کرد . نفس عمیقی کشید و بوی گلهای بهاری رو درون ریه هاش حبس

      رعنا نفهمید چطور خودش را در فضای زیر راه پله مچاله کرد و با یک دست جلوی دهانش را چسبید.   موقعیتش جوری بود که رویش به سمت در کوچه قرار داشت و نیم رخ معین درست

  ᭄   افسار اسبم را به خدمتکار می سپارم و نگاهم روی مونس و نازدار که با خنده به سمتم می آیند خشک میشود از یک طرف از من میخواهد زندگی خوبی داشته باشد و از طرف دیگر با

              کی فکرش و میکرد هرمز خان همچون حرفایی بلد باشه؟ حتی زورگویی هاش که بوی غرور میداد هم عاشقانه بود. ناز خریدن های مردونه ش دوباره دلارای عاشق و مجنون رو عاشقش میکرد.

  بی حوصله همه رو دور دستم پیچیده و یه گره شل با خودشون پشت سرم میزنم. تنها یک نگاه به سرویس بهداشتی میگه کسی داخلش نیست و بیرون از اتاق دنبال غایب بزرگ میگردم. _هامرزززز!؟ به نظر هیچکی توی

    لبخندی زدم و سرم را کمی عقب بردم تا بتوانم گردنش را ببوسم. کودکی، شیرین‌ترین دوران زندگی بود. دقیقاً آن قسمتی که شیرینش می‌کرد، از دو عالم فارغ بودی و غم هیچ‌چیز را نداشتی.   امشب حس و

خلاصه : دلیا دختری که بعد از مست دستگیر شدن، مجبور به هم‌خونه شدن با پسرعموی دخترباز و عیاشش که نامزد داره میشه و یک شب وقتی مست می‌کنن حامله میشه و…

  اخم های حامد درهم شد. – پس بدون که جز من، یه حیوون دیگه هم تو زندگیت بوده! تنها نگاهش کردم. – یه حیوون که گرچه عمر رابطه ش باهات کمتر از من بوده، اما خب نزدیکتر از من

      چند بار عمیق نفس گرفت و لباسش را از بدنش فاصله داد که باد اندکی به تنش نفوذ کند و گرمایی که جانش را در بر گرفته بود، از بین برود! صدای فرید دوباره به گوشش رسید.

    ترسید سکوت میانشان بیش‌تر کش پیدا کند و فکرهای در سرش جولان بیش‌تری بدهند که پرسید:   – چی انقدر برآشفته‌ات کرده بود؟!   نگاه به قیف بستنی‌اش انداخت و تلخندی زد.   – این‌که افشین حتی هنوز