_ماهرو جان گشنه این پاشین ناهارتون ‌ بخورین.

با ایلهان بلند شده و به آشپزخونه رفتیم.

سفره پهن بود.

دو تا بشقاب دمی واسه هر دومون کشیدم و روی میز گذاشتم.

در سکوت مشغول خوردن شدیم.

دلم میخواست باهاش حرف بزنم.

اما نمیدونستم چی بگم.

پس سکوت و ترجیح داده و اروم غذام و خوردم‌.

سفره و جمع کرده و داشتم ظرف ها رو میشستم‌.

ایلهان هم نشسته بود.

_فکرات و کردی؟!

تکون ریزی خوردم.

استرس گرفته بودم اما نفس عمیقی کشیدم.

ظرف اخر و اب کشیدم.

دستکش هام و در اوردم و اویزون کردم.

به طرفش برگشتم و همینکه خواستم حرف بزنم، صدای خاله تو چهارچوب آشپزخونه بلند شد.

_بچه ها پاشین بیاین یه مستند داره نشون می ده تلویزیون از روستای شما ماهرو، بدو بدو بیا …

به ناچار به دنبال خاله کشیده شدم.

راست می گفت.

یه مستند بود از روستامون.

از جاهای دیدنی روستا و رسم و رسوم شون مستند ساخته بودن.

ساکت نشسته و به تی وی زل زده بودم.

–

بالاخره مستند تموم شد.

هر سه نشسته بودن.

چشمم به ساعت بزرگ دیواری افتاد‌.

ساعت سه عصر و نشون میداد.

کمی مردد بودم اما با صدای ارومی گفتم:

_ماهان گفت ساعت پنج میاد دنبالمون!

مامان و خاله متعجب، اما ایلهان با یه نگاهی بهم خیره شده بود که نمیتونستم عمق نگاهش و بخونم.

دوباره ادامه دادم.

_گفت خونه گرفته و قراره از این به بعد اونجا بمونیم.

چهره خاله ناراحت شد.

مامان فقط تاکید کرد.

اما چیزی از چهره ایلهان نمی فهمیدم.

سر به زیر انداخته و با انگشت‌های دستم بازی می‌کردم.

با بلند شدن کسی، سر بلند کردم و ایلهان و دیدم که بدون هیچ حرفی به سمت اتاق می رفت.

کمی موندم و بعد پاشدم و به طرف اتاق پا تند کردم.

داخل که شدم، ایلهان و دیدم که روی تخت دراز کشیده و ساعدش روی چشماش بود.

غمگین جلو رفتم و لبه تخت نشستم.

دستم و دراز کرده و روی بازوش گذاشتم.

_ایلهان…

تکونی نخورد.

غمگین دستم و عقب کشیدم و گفتم:

_من فکرام و کردم ایلهان.

بدون اینکه تکونی بخوره ،گفت:

_خودم فهمیدم نیازی نیست که بگی!

متعجب بهش خیره شدم.

بد برداشت کرده بود.

حس میکرد گفتم میخوام برم، یعنی نمی‌خوام!

شیطنتی درون به جنب و جوش افتاد وگفتم:

_پس حتما الان داری فکر می کنی عروسیم مون و کجا بگیری؟!

دستش و برداشته و بهم خیره شد.

با صدای بم و خش دارش گفتم:

_مسخره کردی؟!

لبخندی زدم و گفتم:

_نه دارم به پیشنهادت جواب بله میدم.

تعجب تو تک تک اعضای صورتش هویدا بود.

لبخندم و حفظ کردم و گفتم:

_خب اقاعه…

به نتیجه ای هم رسیدی؟

پاشد نشست.

با صدای ارومی گفت:

_پس چرا حرف از رفتن می‌زنی ؟!

لبخندم از بین رفت.

سر به زیر انداختم و گفتم:

_ماهان پاش و تو یه کفش کرده که اینجا نمونیم.

اقا غرورش خدشه دار شده میگه نمی‌خوام سر بار کسی باشین!

متعجب بهم خیره شد و گفت:

_دیوونه شده؟!

بزار بهش زن…

همینکه خواست تلفنش و برداره، مانع شدم و گفتم:

_نه نه زنگ نزن.

بدتر لج می کنه.

حالا ما میریم، بعدش یکم اروم بشه همه چیز و حل می کنیم.

میدونستم هنوز قبول نکرده.

بلند شدم و گفتم:

_الانه که پیداش بشه‌.

حاضر شم که باز کله ام و می کنه که منتظرش گذاشتم و اینا…