با خستگی در جایش نیم خیز شد و به غزل نگاه کرد که از حمام بیرون آمده بود.

چشمهایش را مالید و ساعت را نگاه کرد.

– صبح بخیر…

لبخند زده و پس از خمیازه کشیدنی، زمزمه کرد.

– صبح بخیر غزل خانوم!

غزل برگشته و همانگونه که مشغول بافتن موهایش بود، با لبخند چشمکی زد.

– خانوم شدم پس… زن عمو گفت واسه صبحانه بیدارتون کنم.

برخاست و با همان صورت اخمو، مقابلش قرار گرفت.

– دیشب واسه چی نیومدی پیش من؟

غزل اشاره‌ای به فرهام کرد که کنار فرید بود.

– گفتم با پسرتون در آرامش باشید. دلمم واسه زن عموم تنگ شده بود.

مرد چشمهایش را تنگ کرده و مچ دست دخترک را گرفت.

– یه زن فقط واسه بغل شوهرش باس دلتنگ بشه!

غزل قهقهه زد.

– مگه من متاهلم؟!

– غزل چرا میخوای منکر بشی زن منی؟! چرا واقعا میخوای فرار کنی…وقتی دلت میخواد چرا داری در میری بچه؟

کش موهایش را گرفته و انتهایی بافتش را خودش گره زد.

چشمهایش متعجب دخترک به صورت جدیش بود و فرید پس از اتمام کارش، با لبخند نگاهش را بالا آورد.

دستهایش غزل را پشت کمرش برده و سرش را به گونه‌ی دخترک نزدیک کرد.

نرم بوسه به گونه‌اش نشاند.

– مانعی بین ما نیست دیگه دختر کوچولو…

تحت تاثیر این نزدیکی، مثل فرید ولوم صدایش آرام شد.

– مانع های زیادی بین ما هست فرید خان! ما آدمای دنیاهای متفاوت هستیم که دست تقدیر خیلی نابلدانه کنار هم قرار داده!

مرد لبش را تا کنار گوشش کشید.

– شاید دست تقدیر خوشش میاد دوتا آدم متفاوت و شیفته‌ی هم کنه!

اندکی فاصله گرفت و خیره در چشمهای فرید، نفس عمیق و پر غمش را رها کرد.

– مگه ما شیفته شدیم؟

شانه بالا انداخت و انگشت هایش را در دور مچ دخترک باز کرده و دور کمرش حلقه کرد.

به آرامی با سر انگشت هایش شروع کرد کمرش را نوازش کردن و بوسه‌ی نرمی بر لاله‌ی گوشش زد.

– زمینه رو فراهم می‌کنیم، شاید شد!

سپس بوسه‌ی بعدیش را روی گردنش نشاند.

صدای قورت دادن بزاق دهان دخترک را شنید و برای این استرس و هیجان، بذر خوشحالی در دلش پاشیده شد.

غزل به آرامی زمزمه کرد.

– می‌ترسم منو شیفته کنید و خودتون فرار کنید از این معرکه!

#پارت‌صدونودوچهار

صدای گریه‌ی فرهام بلند شد و دخترک به سرعت دور شد.

فرید جلو رفته و پسرکش را برداشت.

بوسه ای بر سرش زده و از اتاق بیرون رفت.

غزل دستی به صورتش کشید.

سوی پنجره رفته و چشمهایش را محکم بست.

دستهایش از استرس سرد و لرزان شده بود.

لبش را به دندان گرفته و ناخودآگاه چهره‌ی فرید مقابل دیدگانش نقش بست.

این مرد میخواست نزدیکش شود اما دل غزل را چرا در نظر نمی گرفت.

•°

°•

کنار حوض نشسته و سبد سبزی را لب حوض گذاشت.

– واسه چی گفتی خونه‌ی آزیتا نرم زن عمو؟

زن در همان حال که داشت شالش را درست می‌کرد، زمزمه کرد.

– درست نیست بری دخترم، وقتی داداشش اومده خواستگاری تو، رفت و آمد به اون خونه درست نیست.

غزل لبش را برچید.

– ولی سالار که کاری باهام نداره.

پروین اخم کرده و اشاره‌ای به سبزی کرد.

– سبزی و بشور و بیا بالا… شوهرت داره نگاه می‌کنه!

غزل نگاهی به فرید انداخته و سر تکان داد.

شروع کرد به شستن سبزی ها و دیگر سر بلند نکرد.

به دقیقه نرسیده، صدای فرید را بالای سرش شنید.

– این پسره که میاد دم در، خواستگارت بوده؟

دستش را مقابل آب سرد گرفته و خم شد تا آب بنوشد.

بعد از خوردن آب، سر بلند کرد و لبخند زد.

– خواستگار بوده، معشوقه نبوده!

فرید روی زانو نشست.

– که اینطور! واسه چی هوس رفتن به خونشون و داری!

با عصانیت نگاهش کرد.

– هوس رفتن پیش دوستم و دارم. میشه ذهنت و پاک کنی؟

سرش را جلوتر برده و پوزخند زد.

– زنی که از شوهرش در بره، یه جای کارش میلنگه! نظر تو چیه؟

چشمهای سبز رنگش تنگ شده و لبش به لبخندی سرشار از طعنه گشوده شد.

– شوهری که هزارتا زن و توی بغلش راه داده؟! جالبه… بهتره از من نظر نخوایید فرید خان، حرفهای من به ضرر شما تموم میشه!

مرد دستش را جلو برده و طره‌ای از موهایش را که روی صورتش ریخته بود را برداشت.

– بعد از ظهر جایی نمیری زن عزیزم.

غزل قهقهه زد و بعد از اتمام کارش، شیر آب را بست.

سبزی را برداشته و قری به گردنش داد.

– ناهار حاضر شده، تشریف بیارید جنابِ شوهر!

فرید نفسش را یک ضرب رها کرده و به سوی خانه قدم برداشت.

همینکه داخل رفت، نازنین مقابلش سبز شد.

– داداشی جونم.

فرید نگاهش کرد و دستش را دور شانه‌اش حلقه کرد.

– کوچولوی داداش؟

نازنین سرش را کنار گوش فرید برده و زمزمه کرد.

– می‌دونستی فردا تولد غزله؟

با اخم به نازی نگاه کرد.

– نمی‌دونستم. میخوای کاری کنیم؟

نازنین پلک طولانی زد.

– آره دختره رو خوشحال کنیم. از وقتی اومده پیش ما خیلی اذیت شده، حداقل پیش خانواده‌اش حس خوبی پیدا کرد.

دستی به بازویش کشید.

– درسته. یه فکری میکنیم. بعد از ظهر میخواد کجا بره؟

شانه بالا انداخت.

– نمی‌دونم اما گفت باهم میریم. با دوستاش میخواد بزن دشت…

فرید به آشپزخانه اشاره کرد.

– مامان اینا رفتن واسه ناهار، بریم بعد ناهار صحبت میکنیم خوشگلم.

نازنین بوسه‌ای به گونه‌ی برادرش نشاند.

– باشه چش مشکی جونم.

مرد لبخند زده و بوسه‌ای روی موهایش زد.

این عزیز کرده عجیب خواهر کوچک بودن را بلد بود!

°•

°•

غزل و نازنین خیلی سریع خانه را مرتب کرده و پس از شستن ظرف های ناهار، رفتند تا حاضر شوند.

غزل کمد آرایش هایش را گشود و رژ لب گل‌بهی رنگی برداشت.

با لبخند مشغول آرایش کردن شده و نیم نگاهی هم به فرید و فرهام که غرق خوبی بودند نینداخت.

گویا فرید به استراحت و خواب آرام روستا احتیاج داشت که این دو روز را کامل خوابیده بود.

رژ را زده و شال شکلاتی روی موهایش کشید.

شومیز مجلسی شیری رنگی تنش بود که مرتب کرده و از اتاق بیرون زد.

نازنین با لبخند سر تا پایش را نگاه کرده و به آرامی لب زد.

– مامانمم خیلی دوس داشت بیاد، ولی دلش نیومد بابام و تنها بذاره.

لبخندی زده و دستش را سوی نازی دراز کرد.

– زود میاییم، فرهام بیدار شه اذیت می‌کنه.

نازنین نفسش را رها کرده و با ناراحتی لب زد.

– غزل گاهی فکر میکنم داداشم خیلی در حق تو ظلم کرده! چطوری میتونی انقد بچه‌ش و دوس داشته باشی تو؟ اونم بچه‌ای که رسماً زندگی تورو خراب کرده و موقعیت هات و به فنا داده! من حس می‌کنم زیادی داری در حقشون خوبی می‌کنی… ممکنه این وسط یه خودت بد کرده باشی!

با درد پوزخند زد.

– مگه حق انتخاب دارم!؟